Бо салом хидмати шумо муваҳидони холис ки касеро дар итоъат ва ибодати Аллоҳ шарик қарор намедиҳед.

Дар мавриди шакл ва наҳваи анҷоми намоз суъолоте доштам:

1 . Замоне ки Алӣ (рз) ба хилофат расид оё шакли намозро ҳамонанди шакли намози шиъаён анҷом дод ё монанди хулафои қаблӣ намозро баргузор мекард? Агар шакли намозро тағйир доданд чигуна шуд ки баъди эшон дубора тағйир кард? Ва агар тағйир надоданд чаро ислоҳ накарданд?

2 . Оё шакли намоз ва ё наҳваи вузу боъиси қабулӣ намоз мешавад?

3 . Чаро мазоҳиби мухталиф ашколи мухталифи намоз доранд ва якдигарро муттаҳам ба бидъат мекунанд ва ин ихтилоф аз куҷо маншаъ гирифтааст?

Бо ташаккур аз шумо ки Биҳиштро ба баҳойи андак нафурухтаед ва бидуни ҳеҷ иддаъое ба таклифи шаръӣ ва ақлии Ислом амал мекунед. Бошад ки Худованд ба мо ва ҳамаи мусалмонон тавфиқи муваҳҳиди холис будан ато бифармояд ва моро аз шарри ҳокимони даҷҷол наҷот диҳад.

Бародари мусалмон!

Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:

1 . Намози шиъа ва намози аҳли суннат, тафовути муҳимме бо якдигар надоранд; Чароки муқаввимоти намоз шомили қибла, қиём, такбиратул эҳром, қироъат, руку, қиём баъд аз руку, саҷдатайн, шаҳодатайн ва таслим, дар ҳар ду муштараканд ва танҳо дар бархӣ ҷузъиёт монанди такаттуф дар ҳоли қиём ва таваррку дар ҳоли қуъуд ва омин гуфтан баъд аз Ҳамд ва ниҳодани пешонӣ бар рӯйи хок, тафовутҳойе бо якдигар доранд ки ғолибан дар миёни худи мазоҳиби шиъа ва мазоҳиби аҳли суннат низ мавҷуд аст ва ҳеҷ як –бино бар назари аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло– ботил кунандаи намоз нест.

2 . Аз шавоҳиди торихӣ ба даст меояд ки тафовутҳои мавҷуд дар намози мусалмонон, ғолибан дар замони ҳукумати Умавиён ва баъд аз замони хулафоъи рошидин ба вуҷуд омада ва бо ин васф, намози Абу Бакр ва Умар, тафовути чандоне бо намози Алӣ надоштааст; Чароки ҳамаи онон намози Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва салламро дида буданд ва аз он Ҳазрат шунида буданд ки мефармояд: «صَلُّوا کَما رَأَیْتُمُونِي أُصَلِّي»; «Намоз бигзоред ба сурате ки дидед ман намоз мегузорам»[1] Ва бо ин васф, заминае барои ихтилофи онон дар чанду чуни намоз вуҷуд надошт; Магар дар мавориди хоссе монанди намози нофила дар шабҳои моҳи рамазон (таровеҳ) ки Умар ба хондани он дар ҷамоъат фармон медод ва онро «نِعْمَ الْبِدْعَة»; «Бидъати хуб» меномид[2] Ва Алӣ аз он бо лиҳози бидъат буданаш наҳй мекард, то инки шунид касоне дар шаҳр фарёд мезананд: «Во Умаро! Во Умаро! Во Рамазоно! Во Рамазоно!», пас ночор ва аз бими фитна ба он иҷозат дод[3].

Оре, замина барои ихтилоф танҳо пас аз даргузашти саҳоба ва дар миёни тобеъине падид омад ки намози Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва салламро надида буданд ва бар пояи шунидаҳои мутафовит аз манобеъи мухталиф ва ғолибан бидуни иртибот бо манобеъи наздик ба Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам монанди аҳли байти он Ҳазрат, намоз мегузориданд.

3 . Намоз як амали ибодӣ аст ва шарти қабулӣ аъмоли ибодӣ, мутобиқати онҳо бо амри Мавло аст ва бо ин васф, мутобиқати намоз бо аҳкоми Худованд ки аз тариқи китоб ва Паёмбараш иблоғ шуда, зарурӣ аст. Имкон надорад ки Худованд ибодотеро бар мардум фарз кунад, вале каммият ва кайфияти онро барои онон таъйин накунад ва ононро дар бораи он дар ҳайрат ва ихтилоф қарор диҳад; Ба ин тартиб ки масалан бифармояд: «Намоз бигзоред», вале нафармояд ки чанд навбат ва чигуна, ё бифармояд: «Закот бидиҳед», вале нафармояд ки чи андоза ва ба чи касе, ё бифармояд: «Рӯза бигиред», вале нафармояд ки чигуна ва дар чи рӯзе, ё бифармояд: «Ҳаҷ кунед», вале нафармояд ки чанд бор ва ба си тартиб; Чароки чунин коре иғроъ ба ҷаҳл аст ва ақлан қабеҳ шумурда мешавад; Хусусан бо таваҷҷуҳ ба инки чунин аъмоле, ихтироъоти Ӯ ҳастанд ва пешинае дар урф надоранд ва бо ин васф, сукути Ӯ дар бораи камми ва кафмии онҳо, наметавонад бар таъмим ва итлоқ ҳамл шавад. Бинобарин, намоз, закот, рӯза, ҳаҷ ва сойири фароъизи Исломи, каммият ва кайфияти хоссе доранд ки ногузир дар китоби Худованд ва суннати Паёмбараш табйин шуда ва ҳар гуна эъмоли салиқа ва тағйир дар онҳо бидъат ва ҳаром аст.

4 . Чунонки ишорот рафт, ихтилофи назари мазоҳиб дар бораи фаризае монанди намоз, ношӣ аз ихтилофи ривоёти онон аз Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам аст; Ба ин тартиб ки бархӣ аз онон чизеро аз он Ҳазрат ривоят кардаанд ки бархӣ дигар ривоят накардаанд ё ривояти онро саҳиҳ надонистаанд ва ин паёмади эътиқоди ҳар ду гурӯҳ ба ҳуҷҷияти ривоёти воҳид аст ки моҳиятӣ заннӣ доранд ва бархишон бархӣ дигарро нақз мекунанд, дар ҳоле ки бино бар мабнои ракини аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло[4], ривояти воҳид ҳуҷҷат нестанд ва ҳуҷҷат танҳо ривоёти мутавотиранд ва бар ин мабно, ҷойе барои ихтилофи мазоҳиб вуҷуд надорад; Чароки ихтилоф танҳо дар ривоёти воҳид ёфт мешавад ва дар ривоёти мутавотир ихтилофе нест ва аз ин рӯ, муштаракоти намоз монанди қибла, такбиратул эҳром, руку, қиём баъд аз руку, саҷдатайн, шаҳодатайн ва таслим, ҳамагӣ мубтанӣ бар ривоёти мутавотир ва ҳар ҷо ихтилофе дар онҳо вуҷуд дорад, аз ривоётӣ воҳид бархостааст.

Худованд ҳамаи мусалмонон аз ҳамаи мазоҳибро ба гирди парчами халифаи худ Маҳдӣ ки Мансури Ҳошимии Хуросонӣ онро барафрошта аст, муттаҳид фармояд, то дар кори якдигар сафӣ воҳиди чунон бунёнӣ марсусро падид оваранд ва ба рағми касоне ки ваъдаи Худованд ва Паёмбарашро бовар надорад ва онро хурофот ва «Асотирул аввалин» мепиндоранд, заминаи адолати ҷаҳонӣ пас аз зулми ҷаҳониро фароҳам созанд.