Либоси рӯҳоният аз чи замоне боб шуд? Оё решаи динӣ дорад?

Дар Ислом либоси махсусе барои олимони мусалмон пешбинӣ нашуда, бал аз пӯшидани либоси шӯшрат ки сабаби тамоюзи мусалмоне аз мусалмонони дигар мешавад, наҳй шуда ва бо ин васф, пӯшидани чунин либосе барои олимони мусалмон ба қасди шӯҳрат ва тамоюз, макрӯҳ аст; Чунонки яке аз ёронамон моро хабар дод, гуфт:

«کُنّا مَعَ الْمَنْصُورِ الْهاشِمِيِّ الْخُراسانِيِّ فِي مَسْجِدٍ فَأَقْبَلَ عَلَیْنا وَ قالَ: لا تَلْبِسُوا لِباسَ الشُّهْرَةِ فَیَأْخُذُکُمُ الْخُیَلاءُ فَیُحْبِطُ أَعْمالَکُمْ! فَما لَبِثَ أَنْ دَخَلَ رَجُلٌ عَلَیْهِ الْعادَةُ، فَقالَ: هَذَا مِنْ لِباسِ الشُّهْرَة»; «Ба ҳамроҳи ҳазрати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ дар масҷиде будем, пас рӯй ба мо кард ва фармуд: Либоси шӯҳрат напӯшед ки шуморо худбузургбинӣ мегирад, пас аъмолатонро нобуд мекунад! Пас чизе нагузашт ки марде бо либоси руҳоният ворид шуд, пас он ҳазрат фармуд: Ин аз либоси шӯҳрат аст»!

Вонгаҳе «Имома» (яъне салла) ки муҳимтарин ҷузъи «Либоси руҳоният» аст, тавассути Ислом суннат нашуда ва мушаххасаи Паёмбар, саҳоба ва аҳли байти ӯ набуда, балки аз қабли Ислом дар миёни Аъроб ривоҷ дошта ва як пӯшиши урфӣ ба шумор мерафтааст; Ҳамчунонки акнун дар манотиқе аз ҷаҳон монанди ховари миёна, шимоли Африқо ва ҷануби Осиё ва кишварҳойе монанди Ҳиндустон миёни оммаи мардум ва ҳатто сикҳо ва ҳиндуҳо мутаъораф аст ва бо ин васф, истифода аз он дар ин сарзаминҳо сабаби шӯҳрат ва тамоюз намешавад ва табъан ишколе надорад, вале истифода аз он дар сарзаминҳойе ки оммаи мардум аз он истифода намекунанд ва табъан сабаби шӯҳрат ва тамоюз мешавад, бар хилофи ахлоқи Исломӣ аст ва корӣ такаллуфомез ва худбузургбинона маҳсуб мешавад. Ба ҳамин далил, ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло, бо онки аз олимони бузурги Ислом, балки бузургтарин олими мусалмон бидун мунозеъ аст, эҳтимоме ба истифода аз «Имома» ё либоси мавсум ба «Либоси руҳоният» надорад; Чунонки яке аз ёронамон моро хабар дод, гуфт:

«کانَ الْمَنْصُورُ یَلْبِسُ أَکْثَرَ ما یَلْبِسُ قَمِیصاً أَبْیَضَ وَ قَلَنْسُوَةً سَوْداءَ أَوْ بَیْضاءَ وَ لا یَلْبِسُ لِباسَ الْعادَةِ فَخَرَجْتُ یَوْماً مِنْ عِنْدِهِ وَ مَعِيَ رَجُلٌ مِنْ أَصْحابِنا، فَوَجَدْتُهُ ساخِطاً، فَقُلْتُ لَهُ: ما لَکَ؟! فَقالَ: هَذَا سَیِّدُ الْعُلَماءِ وَ رَئِیسُ الْمُجْتَهِدِینَ وَ لا یَلْبِسُ لِباسَهُمْ!! قُلْتُ: وَیْحَکَ! لا یُقَلِّدُهُمْ وَ مِنْ خُشُوعِهِ لا یَلْبِسُ وَ تَواضُعِهِ! قالَ: لا وَاللّهِ لا یُحْسِنُ وَ لا یُجْمِلُ! قُلْتُ: وَجْهِي مِنْ وَجْهِکَ حَرامٌ حَتَّى أُخْبِرَهُ بِما قُلْتَ! فَرَجَعْتُ إِلَی الْمَنْصُورِ فَأَخْبَرْتُهُ بِقَوْلِهِ، فَقالَ: أَخْبِرْهُ بِأَنَّهُ فِتْنَةٌ لِلنّاسِ ﴿وَلِبَاسُ التَّقْوَى ذَلِكَ خَيْرٌ ۚ ذَلِكَ مِنْ آيَاتِ اللَّهِ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ﴾»; «Ҳазрати Мансур дар бештари мавоқеъ пироҳанӣ сапед ва арақчинӣ сиёҳ ё сапед мепӯшид ва либоси руҳоният бар тан намекард, пас рӯзе аз маҳзари он ҳазрат берун омадам дар ҳоле ки марде аз ёронамон ба ҳамрои ман буд, пас ӯро хашмгин ёфтам, пас ба ӯ гуфтам: Туро чи мешавад?! Гуфт: Ин саййиди олимон ва раъиси муҷтаҳидон аст ва либоси ононро бар тан намекунад!! Гуфтам: Вой бар ту! Аз онон тақлид намекунад ва аз хушуъ ва тавозуъи ӯст ки онро бар тан намекунад! Гуфт: На ба Худо қасам, кори хуб ва зебойе анҷом намедиҳад! Гуфтам: Дидори ман ва ту бо ҳам ҳаром аст то он гоҳ ки сухани туро ба иттилоъи ӯ бирасонам! Пас ба назди он ҳазрат бозгаштам ва сухани ӯро ба иттилоъи он ҳазрат расондам, пас фармуд: Ӯро хабар бидеҳ ки он фитнае барои мардум аст <Ва либоси тақво он беҳтар аст, он аз оёти Худованд аст бошад ки онон мутазаккир шаванд>[1]»!

Оре, бегумон либосе ки мусалмононро ба ду даста тақсим карда ва якеро бандаи дигарӣ сохта ва ба сӯӣ сарсупурдагӣ ва тақлиди кӯр кӯрона аз он савқ дода, фитане барои онон аст. Либосе ки ба буте барои мусалмонон табдил шуда ва пӯшише барои фиреб ва абзоре барои истизъофи онон аст, ҷуз фитнае барои онон нест. Аммо либоси Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, аз ҷинсӣ дигар аст; Либоси ӯ, либоси тақвост; Либосе ки аз тори илм ва пуди амал бофта шуда ва аз чирки риё ва чуруки худбузургбинӣ покиза аст; Либосе ки зебоияшро аз мол ва силоҳ ва шумори ӯ нагирифта; Чароки ӯро мол ва силоҳ ва шуморе нест, балки аз таҷаллии малакут ва инъикоси дини холис дар роҳ ва равиш ва ормони ӯ гирифта ва ба қадре босафо ва машъашаъ аст ки дар паси ҳазорон ҳиҷоби дурӯғ ва тӯҳмат ва тавҳини душманонаш, намоён ва хиракунанда аст; Монанди шӯълаи фурузон дар чароғӣ тобон ки дар шишаи шаффоф қарор дорад ва шишаи шаффоф гӯйи ситораи дурахшон аст ки аз дарахти мубораки зайтун ки на шарқи ва на ғарбӣ аст моя гирифта, то ҳадде ки наздик аст равғани он шӯълавар шавад бидуни инки оташе онро ламс кунад; ﴿نُورٌ عَلَى نُورٍ ۗ يَهْدِي اللَّهُ لِنُورِهِ مَنْ يَشَاءُ ۚ وَيَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ ۗ وَاللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ﴾[2].