ҷилвае аз малакут

Бегумон гузари замон, илм, садоқат ва мақоми волои авлиёъи Худовандро бар мардум ошкортар мекунад. Чандин моҳи пеш гуфторӣ нуронӣ ва такондиҳанда аз ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло бо унвони «Хутбае аз он ҳазрат ки дар он мардумро ба сӯӣ Маҳдӣ даъват мекунад ва аз фитнаи доъиш хабар медиҳад» дар пойгоҳи иттилоърасонии эшон мунташир шуд. Эшон дар поёни ин хутбаи асроромез ки хитоб ба такзиб кунандагонашон ирод карданд, пас аз таъкид бар садоқати худ ва ворид набудани иттиҳомоти бадгӯёон ва бадандешон, бо фасоҳат ва балоғатӣ махсус ба худ –ки дар назари оқилон худ каромате маҳсуб мешавад– аз тасаллути «Мардӣ бузургшикам ва бадсиришт» бар мусалмонон ва «Чӯшидан» ва «Нӯшидани» хуни онон дар ояндаи наздик хабар доданд ва сипас хитобро мутаваҷҷеҳи шаҳре карданд ва бо ном бурдан аз он фармуданд:

«Ва ту эй ... [номи шаҳре] ки монанди арӯсе дар ҳиҷла оростаи! Чигуна хоҳӣ буд?! Кош медонистам! Ҳангоме ки кунграи бурҷҳоят дар шӯълаи оташ месӯзад ва бодҳои ноором, хокистаратро дар ҳавои ғуборолуди ҷаҳон пароканда мегардонд. Оҳ, ки чи шабҳои баланде дар пеш аст!».

Ҳар чанд пойгоҳи иттилоърасонии он ҳазрат, «Бино бар бархӣ мулоҳизоти амниятӣ ва ҳассосиятҳои мавҷуд дар минтақа» (шарҳи гуфтор) номи ин шаҳрро аз гуфтори эшон ҳазф карда буд, барои касоне монанди ман ки бо нигарониҳо ва маҳдудиятҳои ин пойгоҳи Исломӣ дар он замони хос ошнойи доштанд тақрибан тардиде набуд ки хитоби эшон дар ин хабари ғайбӣ, мутаваҷҷеҳи «Теҳрон» пойтахти Эрон аст; Шаҳре ки бештарин такзибҳо ва иттиҳомот нисбат ба эшон ва бештарин таъқибҳо ва озорҳо нисбат ба ёронашон аз онҷо роҳандозӣ ва мудирият мешуд ва табъан ном бурдан аз он метавонист мушкилоти ҷадидеро ба дунбол оварад. Бо ин ҳол, барои ман ва эҳтимолан бисёрӣ дигар –бо вуҷуди имоне ки ба сидқи ваъдаи ин валии Худованд доштем– қобили тасаввур набуд ки чи иттифоқе мумкин аст дар Теҳрон бияфтад то «Кунграи бурҷҳояш дар шӯълаҳои оташ бисӯзад ва бодҳои ноором, хокистарашро дар ҳавои ғуборолуди ҷаҳон пароканда гардонад»! Аз ин рӯ, гоҳе сухани он ҳазратро гунаи ташбеҳ ва истиъора мепиндоштем ва бар вуқуъи вайронӣ ва оташӣ маънавӣ дар ин шаҳр ҳамл мекардем, то инки саранҷом иттифоқӣ аҷиб ва ҳувлнок дар он вуқуъ шуд ва мо ва ҳамаи мардуми Эрон ва бисёрӣ аз мардуми ҷаҳонро шигифтзада ва мутаъассир кард! Дар торихи 30 дей (ҷадӣ) 1395 ҳиҷри шамсӣ, оташсӯзии бузург ва маҳибе дар кунграҳо яъне табақоти фувқонӣ яке аз бурҷҳои қадимӣ ва маъруфи Теҳрон мавсум ба «Плоску» –ки нахустин бурҷи муртафиъ ва модерни Эрон буд– рӯй дод ва ба қадре густариш ёфт ки онро ба таври комил вайрон ва ба тилло ба хокистар табдил кард ва дуду ғубори ношӣ аз он дар осмони ин шаҳр ки муҷаллалтарини шаҳри Эрон ва «Монанди арӯсе дар ҳиҷла ороста аст» намоён шуд ва ба эъломи азои умумӣ дар ин кишвар ва нимаафрошта шудани парчамаш дар сафоратхонаҳо анҷомид ва таваҷҷуҳи афкори умумии ҷаҳонро ба худ ҷалб намуд ва шигифт онки ин рӯйдод, «Мутаъассифона» дар авҷи сармои зимистон вуқуъ шуд; Замоне ки «Баландтарин шабҳои сол дар пеш аст»!

Бо ин ҳол, ман ки гуфтори шигифти аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъолоро дар хотир надоштам, ҳанӯз мутаваҷҷеҳи мутобиқати шадиди ин рӯйдоди бесобиқа ва фоҷеъабор бо хабари ғайбии он ҳазрат дар муддатҳо пеш набудам, то инки дар фесбук бо пости донишманди мӯҳтарам ҷаноби оқои дуктур Зокир Маъруф мувоҷеҳ шудам. Эшон дар саҳифаи фесбуки худ бо ёдоварии гуфтори шигифти ин олими азимушоън навиштанд:

<Тасовири оташсӯзии бурҷи маъруфи Теҳрон ва табдил шудани он ба хокистар ва интишори ахбораш дар ҷаҳонро дидам. Нохоста ба ёди ин гуфтори шигифти аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло дар гузашта афтодам:

«Ва ту эй ... [номи шаҳре] ки монанди арӯсе дар ҳиҷла оростаи! Ҳангоме ки кунграи бурҷҳоят дар шӯлаҳои оташ месӯзад ва бодҳои ноором, хокистаратро дар ҳавои ғуборолуди ҷаҳон пароканда мегардонад. Оҳ, ки чи шабҳои баланде дар пеш аст!».[1]>.

Инҷо буд ки забон ба такбир гушудам ва ашк аз дидагонам сарозер шуд ва дарёфтам ки мақоми ин инсони бузург то чи андоза рафиъ аст; То андозае ки гӯйи аз муддатҳо қабл, ин фоҷиъаи ҳувлнокро бо чашми худ дида ва бо ҷузъиёташ тавзеҳ фармудааст; Ҳамчунонки зуҳури пешвои доъишро мушоҳида фармуда ва аз зоҳири ӯ ва ҷиноёташ дар миёни мусалмонон хабар додааст!

Тардиде нест ки каромати авлиёъи Худованд ҳақ аст ва аз иттисоли арвоҳи таййибаи онон бо мактаби олӣ ва сулукашон дар сироти Парвардигор ҳикоят мекунад. Пас кош касоне ки ҳанӯз ба азимати ин шахсияти Илоҳӣ пай набурдаанд ва ба сӯӣ ӯ бо дидаи тардид менигаранд, бо мушоҳидаи ин нишонаҳои ошкор ба худ биёянд ва аз хоби ғафлат бедор шаванд ва даъвати ӯ ба сӯӣ заминасозӣ барои зуҳури имом Маҳдӣ алайҳи салом –ки чизе ҷуз хайр ва салоҳи онон нест– ро лаббайк гӯянд; Хусусан бо таваҷҷӯҳ ба онки бештари ин масоъиб ва балоёи хабар дода шуда, уқубати Худованд дар изои ғафлат, носипосӣ ва рӯйгардонии онон аст ва дар сурати адами тавба ва ислоҳашон, метавонад бо шиддат ва вусъати бештаре такрор шавад.

﴿قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَسَلَامٌ عَلَى عِبَادِهِ الَّذِينَ اصْطَفَى ۗ آللَّهُ خَيْرٌ أَمَّا يُشْرِكُونَ[2]

↑[2] . Намл/ 59