Ҳазрати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ дар васфи мароми хеш хитоб ба гурӯҳе аз асҳобаш фармуд:
«Ман бо додгарӣ ҳамзодам ва то будаам бо китоб ва суннат будаам; На пеш афтодаам ва на во мондаам ва на тардид кардаам. Ҳон! Ба Худо савганд ки агар ҳамаи мардумон аз ман бибуранд то ҷойе ки дар зери ин хинги гардун аҳаде бо ман намонад, ҳароина тардид надорам ки ман яке бар ҳидоятам ва онҳо ҳама дар залолатанд. Ошно бошед! Ман аз мардуме ҳастам ки сарзаниши будандешӣ онҳоро аз роҳи Худо боз надорад ва аз маломати маломатгаре намеҳаросанд; Гуфторашон гуфтори ростон ва кирдорашон кирдори дурустон аст; Онон ки то ҳастанд раҳнамои гумгаштагонанд ва дар зинда кардани китоби Худованд ва суннати Паёмбараш мекӯшанд; На такаббур меварзанд ва на бартарӣ меҷӯянд; На зиёдат мехоҳанд ва на ба хиёнат мепардозанд; На ҳаққро во мегузоранд ва на ба ботил мегароянд; Онон ки ҳеҷ гоҳ хотир ба палидӣ намеолоянд; На чарбзабонии чоплус ононро мефиребад ва на буридани мардум ононро метарсонад; Дилҳошон пайваста дар маҳалли аъло ба парвоз аст ва лабҳошон ҳамвора ба қавли аҳсан боз. Ҳон! Барои чизе ки дар гарави лаҳзаҳост, шитоб накунед; Чароки ҷӯҷа то пар дар наёвардааст намепаррад ва соъиқа то барқ назадааст намеғуррад»!
Шарҳи гуфтор:
Муроди он ҳазрат аз ин гуфтори фасеҳ ва балиғ ки мероси Оли Иброҳим ва хасисаи Ҳошимиён аст, он аст ки бо ботил мудоро намекунад ва аз ифшо ва тавбихи он даст бар намедорад, ҳар чанд ин кораш боъис шавад ки ҳамаи мардум аз атрофи ӯ пароканда шаванд ва ӯро душман бигиранд; Чароки ӯ бар хилофи дигарон, ба дунболи ҷамъ кардани мардум ба гирди бо ҳар шеваи мумкин нест, балки ба дунболи ҷамъ кардани мардум ба гирди Маҳдӣ бо шеваи муносиб ва шойистаи ӯст ва аз ин рӯ, ба дурӯғ ва тамаллуқ ва мудоҳина олуда намешавад ва ба касе боҷ намедиҳад ва аз касе ришва намеситонад ва мақсуди он ҷаноб аз «Хинги гардун» осмон аст ки шаб ва рӯз онро фаро мегирад; Зеро «Хинг» чизе аст ки дар он сиёҳ ва сапед бошад ва «Гардун» шумурдани осмон, ба эътибори гардиши хуршед ва моҳ ва ситорагон дар он аст ва мақсуди он ҷаноб аз ин сухани бадеъи ки фармуд: «Ҳон! Барои чизе ки дар гарави лаҳзаҳост, шитоб накунед; Чароки ҷӯҷа то пар дар наёвардааст намепаррад ва соъиқа то барқ назадааст намеғуррад», он аст ки ҳар чанд ӯ аҳли созиш бо ботил нест, вале наметавонад пеш аз фароҳам шудани имконот ва муқаддамоти лозим, бар зидди қиём намояд ва аз ин рӯ, таваққуъи аҷулонаи мардум аз ӯ барои қиём дуруст нест, балки бояд сабр кунанд ва ёрӣ расонанд то заминаи ин кор фароҳам шавад ва он ҷаноб ҳангоме ин суханро фармуд ки шунид бархӣ ҷоҳилон ӯро ба хотири адами қиём, ба шак ва тарс ва созиш ва чизҳойе аз ин даст муттаҳам мекунанд ки ӯ аз онҳо мубарро аст.