Нависандаи нақд: Муштоқи имом Маҳдӣ

Тарихи нақд: 25/2/2016

Ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ дар ҳоли ҷамъоварии нафар ва имконот барои ҳифзи ҷони имом Маҳдӣ ҳастанд ва ҳол онки мусалмонон иқболе барои имом Маҳдӣ надоранд!! Чунонки шахсе ба ман гуфт: Муштоқи Маҳдӣ набош ки агар Маҳдӣ биёяд маҷбур ба итоъат ҳастӣ ва итоъат аз Маҳдӣ бисёр сахт аст!! Лизо беш аз онки муштоқи омадани Маҳдӣ бошанд тарс аз омадани Маҳдӣ доранд!! Ва ҳама силоҳ ва нафарро барои ҳифозат аз қудрати худ ҷамъ кардаанд ва маҷоле барои заминасозии зуҳури имом Маҳдӣ намедиҳанд!! Ва худро ҷонишини ӯ медонанд ва ҳукми худро ҳукми Паёмбар мешуморанд ва байъат бо худро айни байъат бо Паёмбар ва Аллоҳ муъаррифӣ мекунанд!! Ва ин сафиҳон аҳли байтро дар қабрҳо ибодат мекунанд ва ё дар чоҳ нома медиҳанд!! Албатта бидуни ҳеҷ байина ва ҳуҷҷате ва фақат бо таблиғот ва таваҳҳумот мардумро саргум мекунанд ва фиреб медиҳанд. Бо ин васф, ман ҳар чи фикр мекунам мантиқӣ [ба назар] намерасад ки ҷамъоварии заъифон метавонад боъиси ҳифозат аз ҷони имом Маҳдӣ шавад!! Зеро на қудрат баданӣ доранд ва на силоҳи пешрафта ва на сарвате ки онро таҳия кунанд.

Посух ба нақди шумораи: 6

Тарихи посух ба нақд: 5/3/2016

Бародари мӯъмин!

Чизе ки шумо дар назар мегиред танҳо зоҳире аз зиндагии дунё аст ва шумо аз олами ғайб ғофил ҳастед; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿يَعْلَمُونَ ظَاهِرًا مِنَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ عَنِ الْآخِرَةِ هُمْ غَافِلُونَ﴾[1]; «Зоҳире аз зиндагии дунёро медонанд ва аз охират ҳамоно ғофил ҳастанд». Бегумон чизе ки боъиси пирӯзии аҳли ҳақ бар аҳли ботил мешавад, «Қудрати баданӣ», «Силоҳи пешрафта» ва «Сарвти бештари» онон нест, бал иттисоле аст ки дар асари имон ва амали солеҳи худ ба олами ғайб доранд; Оламе ки оканда аз қудратҳои фаро табиъӣ, силоҳҳои ғайри моддӣ ва сарватҳои ло язоли Илоҳӣ аст; Чунонки яке аз ёронамон моро хабар дод, гуфт:

«سَمِعْتُ الْمَنْصُورَ یَذْکُرُ بَعْضَ هَذِهِ الْمُلُوكِ فَیَقُولُ: یَزْعُمُ هَذَا الطّاغِیَةُ أَنِّي لا أَقْدِرُ عَلَى إِزالَةِ مُلْکِهِ! أَلا یَعْلَمُ هَذَا الطّاغِیَةُ أَنَّ دُعاءَ رَجُلٍ مُؤْمِنٍ دَعَى إِلَی اللّهِ فَلَمْ یُسْتَجَبْ لَهُ !یُزِیلُ مُلْکاً لا یُزِیلُهُ جُنُودُ الْأَرْضِ أَجْمَعِینَ؟»; «Аз ҳазрати Мансур шунидам ки яке аз ин подшоҳонро ёд мекард ва мефармуд: Ин ситамгар мепиндорад ки ман наметавонам подшоҳияшро нобуд кунам! Оё ин ситамгар намедонад дуоъи марди мӯъмине ки ба сӯӣ Худованд даъват кард ва иҷобат нашуд, подшоҳияшро нобуд мекунад ки ҳамаи лашкариёни замин онро нобуд намекунанд?!».

Ин суннати Худованд аст ки пештар гузашт ва суннати Худованд ҳаргиз дигаргун нахоҳад шуд; Чунонки фармудааст: ﴿سُنَّةَ اللَّهِ فِي الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ ۖ وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِيلًا﴾[2]; «Суннати Худованд дар касоне аст ки аз пеш гузаштанд ва ҳаргиз барои суннати Худованд дигаргунии нахоҳӣ ёфт»! Чи бисёр ақвоме аз аҳли ботил ки қудрати баданӣ, силоҳи пешрафта ва сарвати бештар доштанд, вале ҳангоме ки ҳақро такзиб ва ба аҳли он ситам карданд нобуд шуданд ва қудрати баданӣ, силоҳи пешрафта ва сарвати бештарашон ба корашон наёмад; Чунонки Худованд барои ибрати дигарон аз онон ёд карда ва фармудааст: ﴿وَكَمْ أَهْلَكْنَا قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْنٍ هُمْ أَحْسَنُ أَثَاثًا وَرِئْيًا﴾[3]; «Ва чи бисёр қарнеро пеш аз онон ҳалок Кардем ки абзорҳо ва зоҳири беҳтаре доштанд» Ва фармудааст: ﴿وَكَمْ أَهْلَكْنَا قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْنٍ هُمْ أَشَدُّ مِنْهُمْ بَطْشًا فَنَقَّبُوا فِي الْبِلَادِ هَلْ مِنْ مَحِيصٍ﴾[4]; «Ва чи бисёр қарнҳоеро пеш аз инон нобуд Кардем ки аз инон ҷонговартар буданд, пас дар шаҳрҳо гардиш карданд, оё ҳеҷ роҳи гурезе ҳаст?!» Ва фармудааст: ﴿أَفَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ كَانُوا أَكْثَرَ مِنْهُمْ وَأَشَدَّ قُوَّةً وَآثَارًا فِي الْأَرْضِ فَمَا أَغْنَى عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَكْسِبُونَ﴾[5]; «Оё дар замин гардиш накарданд то бубинад оқибати касоне ки пеш аз онон буд чигуна буд?! Аз онон бештар буданд ва қудрату осори бештаре дар замин доштанд, пас чизе ки касб мекарданд ононро бениёз накард» Ва фармудааст: ﴿أَوَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ كَانُوا مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ كَانُوا هُمْ أَشَدَّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَآثَارًا فِي الْأَرْضِ فَأَخَذَهُمُ اللَّهُ بِذُنُوبِهِمْ وَمَا كَانَ لَهُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَاقٍ﴾[6]; «Оё дар замин гардиш накарданд то бубинанд оқибати касоне ки пеш аз онон буданд чигуна буд?! Аз онон қудрат ва осори бештаре дар замин доштанд, пас Худованд ононро ба гуноҳонашон гирифт ва барояшон аз ҷониби Худованд ҳеҷ нигоҳдорандае набуд» Ва фармудааст: ﴿أَوَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ كَانُوا أَشَدَّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَأَثَارُوا الْأَرْضَ وَعَمَرُوهَا أَكْثَرَ مِمَّا عَمَرُوهَا وَجَاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ ۖ فَمَا كَانَ اللَّهُ لِيَظْلِمَهُمْ وَلَكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ﴾[7] «Оё дар замин гардиш накарданд то бубинанд оқибати касоне ки пеш аз онон буданд чигуна буд?! Аз онон қудратмандтар буданд ва заминро дигаргун карданд ва обод сохтанд бештар аз чизе ки инон обод сохтанд ва Паёмбаронашон бо далоили рӯшан ба наздашон омаданд, пас Худованд касе набуд ки ба онон ситам кунад, бал онон буданд ки ба худашон ситам карданд» Ва ин иродаи ҳатмӣ ва абадии Худованд аст ки аз он хабар дода ва фармудааст: ﴿وَنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ﴾[8] «Ва ирода дорем бар касоне ки дар замин заъиф шумурда шуданд миннат ниҳем ва ононро пешвоёне созем ва ононро ворисон қарор диҳем» Ва бо ин васф, бояд пурсид; Магар пирӯзӣ касоне ҷуз мустазъафон дар замин ки бидуни қудрати баданӣ, силоҳи пешрафта ва сарвати бештар ба вазифаи худ амал мекунанд мумкин аст то боъиси нигаронии онон шавад?! Ба таври ҳатм мумкин нест; Чароки пирӯзии онон ваъдаи Худованд аст ва ваъдаи Худованд ҳаргиз хилоф нахоҳад шуд, агарчи бар хилофи ҳамаи муъодилоти сиёсӣ, низомӣ, фарҳангӣ ва иқтисодии мардум бошад; Чунонки фармудааст: ﴿وَعْدَ اللَّهِ ۖ لَا يُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ﴾[9]; «Ваъдаи Худованд аст, Худованд ваъдаи худро хилоф намекунад, вале бештари мардум намедонанд»!

Оре, ҳақ он аст ки «Ҷамъоварии нафар ва имконот» барои ҳифозат ва ҳимоят аз имом Маҳдӣ алайҳи салом, сабаби ба натиҷа расидани талошҳои алломаи Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло намешавад, бал сабаби нузули нусрати Худованд мешавад ва ин нусрати Худованд аст ки сабаби ба натиҷа расидани талошҳои ин инсони бузург мешавад; Чунонки яке аз ёронамон моро хабар дод, гуфт:

«سَمِعْتُ الْمَنْصُورَ یَقُولُ: لا یَخْرُجُ الْمَهْدِيُّ حَتَّى یَنْزِلَ الْمَلائِکَةُ وَ لا یَنْزِلُونَ حَتَّى یَجْتَمِعَ الْمُؤْمِنُونَ بِخُراسانَ وَ الْمُنافِقُونَ بِالشّام»; «Шунидам ҳазрати Мансур мефармояд: Маҳдӣ хуруҷ намекунад то он гоҳ ки фариштагон фурд ояед ва онҳо фурд намеояд то он гоҳ ки мӯъминон дар Хуросон ва мунофиқон дар Шом гирд оянд».

Ҳамчунон яке дигар аз ёронамон моро хабар дод, гуфт:

«دَخَلْتُ عَلَی الْمَنْصُورِ وَ قَدْ خَرَجَ مِنْ عِنْدِهِ رِجالٌ، فَسَمِعْتُهُ یَقُولُ شِبْهَ الْمُغْضَبِ: مَنْ یَعْذِرُنِي مِنْ قَوْمٍ یَأْمُرُونِي بِالْقِیامِ وَ لَمَّا تَنْزِلِ الْمَلائِکَةُ؟! وَ لَئِنْ قُمْتُ قَبْلَ أَنْ تَنْزِلَ الْمَلائِکَةُ لَکُنْتُ أَضَلَّ مِنْ حِمارِ أَهْلِي»; «Бар ҳазрати Мансур ворид шудам пас аз инки мардоне аз назди ӯ берун омаданд, пас шунидам ки бо ҳолатӣ ғазабнок мефармояд: Чи касе манро маъзур медорад дар бораи қавме ки манро ба қиём амр мекунанд дар ҳоле ки ҳанӯз фариштагон нозил нашудаанд?! Ва агар пеш аз онки фариштагон нозил шаванд қиём кунам аз улоғи хонаам гумроҳтарам»!

Ин ба маънои он аст ки ҳаргоҳ мӯъминон даъвати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳулло таъоло ба сӯӣ Исломи ростинро иҷобат кунанд ва таклифи худ дар қиболи оли Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва салламро ба анҷом расонанд ва барои ҳифозат ва ҳимоят аз имом Маҳдӣ алайҳи салом гирди ҳам оянд, Худованд нусрати худро бар онон нозил мекунад ва роҳҳояшонро барояшон ҳамвор месозад ва ононро бо ҳар тариқа ва василае ки худ мехоҳад, ба ормони волояшон ки таҳаққуқи ҳукумати Ӯ бар ҷаҳон аст мерасонад; Чунонки яке аз ёронамон моро хабар дод, гуфт:

«سَمِعْتُ الْمَنْصُورَ یَقُولُ: إِنَّ أَصْحابِي أَدَقُّ فِي أَعْیُنِ النّاسِ مِنَ الْکُحْلِ، إِذا خَرَجُوا بَكَى لَهُمُ النّاسُ، لا یَرَوْنَ إِلّا أَنَّهُمْ یُتَخَطَّفُونَ، فَیُؤَیِّدُهُمُ اللّهُ وَ یَنْصُرُهُمْ وَ یَفْتَحُ لَهُمْ مَشارِقَ الْأَرْضِ وَ مَغارِبَها وَ هُمُ الصِّدِّیقُونَ وَ الشُّهَداءُ وَ هُمْ أَصْحابُ الْمَهْدِيِّ فِي آخِرِ الزَّمانِ»; «Шунидам ҳазрати Мансур мефармояд: Ҳароина асҳоби ман дар чашмони мардум аз сурма ночизтаранд, ҳангоме ки хуруҷ мекунанд мардум барояшон мегӯянд, ҷуз ин намебинем ки онон барчида хоҳанд шуд, пас Худованд ононро таъйид мекунад ва ёрӣ мерасонад ва машриқҳо ва мағрибҳои заминро барояшон мегушояд ва онон сиддиқон ва шаҳидон ҳастанд ва онон асҳоби Маҳдӣ дар охируззамонанд».