Ҳазрати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ дар номае барои Умайр ибни Аҳмади Ҳусейнӣ аз ёрони худ дар хуросон навишт:

«بسم الله الرّحمن الرّحیم

Ва аммо баъд; Эй писари Аҳмад! Ҳароина мисли ман дар миёни аҳли Хуросон мисли Муслим ибни Ақил дар миёни аҳли Ироқ аст; Пас бингаред ки бо ман чигуна мекунед; Зеро ба Худо савганд Маҳдӣ барои чизе қиём мекунад ки Ҳусейн барои он қиём кард ва ҳар кас Маҳдиро ёрӣ кунад монанди касе аст ки Ҳусейнро ёрӣ карда ва растгорӣ барои касе аст ки ба паймони худ бо ӯ вафодор аст; Вассалом».

Шарҳи нома:

Абу Фараҷи Исфаҳонӣ (д.356қ) дар китоби Мақотилул Толибиййин нақл кардааст: «لمّا بلغ أهل الكوفة نزول الحسين عليه السّلام مكّة وأنّه لم يبايع ليزيد، وفد إليه وفد منهم عليهم أبو عبد اللّه الجدليّ، وكتب إليه شبث بن ربعيّ وسليمان بن صرد والمسيّب بن نجية ووجوه أهل الكوفة يدعونه إلى بيعته وخلع يزيد، فقال لهم الحسين: <أَبْعَثُ مَعَكُمْ أَخِي وَابْنَ عَمِّي، فَإِذَا أَخَذَ لِي بَيْعَتِي وَأَتَانِي عَنْهُمْ بِمِثْلِ مَا كَتَبُوا بِهِ إِلَيَّ قَدِمْتُ عَلَيْهِمْ>، ودعا مسلم بن عقيل فقال له: <اشْخَصْ إِلَى الْكُوفَةِ، فَإِنْ رَأَيْتَ مِنْهُمُ اجْتِمَاعًا عَلَى مَا كَتَبُوا، وَرَأَيْتَهُ أَمْرًا تَرَى الْخُرُوجَ مَعَهُ، فَاكْتُبْ إِلَيَّ بِرَأْيِكَ>، فقدم مسلم الكوفة، وأتته الشيعة، فأخذ بيعتهم للحسين»[1]; «Ҳангоме ки ба аҳли Куфа хабар расид ки Ҳусейн алайҳи салом ба Макка рафта ва бо Язид байъат накардааст, намояндагоне аз ҷониби онон ба сӯӣ ӯ равона шуданд ки Абу Абдуллоҳи Ҷадалӣ дар раъсашон қарор дошт ва Шабас ибни Рабиъа ва Сулаймон ибни Сурд ва Мусайяб ибни Наҷия ва дигар бузургони Куфа бо ӯ мукотиба карданд ва хостори байъат бо ӯ ва халаъи Язид шуданд. Пас Ҳусейн ба онон фармуд: <Бародарам ва писар амуямро бо шумо мефиристам. Пас агар бароям байъат гирифт ва монанди ончи (Аҳли Куфа) навиштандро ба ман гузориш дод, ба сӯӣ онон равона хоҳам шуд>. Сипас Муслим ибни Ақилро хост ва ба ӯ фармуд: <Ба сӯӣ Куфа раҳсипор шав. Пас агар дидӣ ки бар ончи навиштаанд иҷтимоъ доранд ва онро фарохури қиём дидӣ, назартро бароям бинавис>. Пас Муслим ба Куфа омад ва шиъаён ба наздаш омаданд ва ӯ аз онон барои Ҳусейн байъат гирифт». Сипас моҷароӣ ононро нақл кардааст то онҷо ки ӯро танҳо гузоштанд ва ба Абдуллоҳ ибни Зиё таслим карданд, ба наҳве ки вақте ӯ -ки Худованд раҳматаш кунад- ба марги худ яқин пайдо кард, касеро наёфт ки ба ӯ васият кунад ва ночор ба яке аз душманонаш ки бо вай хешовандӣ дошт васият кард ва ба ӯ гуфт: «ابْعَثْ إِلَى الْحُسَيْنِ مَنْ يَرُدُّهُ»[2]; «Касеро ба сӯӣ Ҳусейн бифирист то ӯро баргардонад». Пас муроди ҳазрати Мансур ҳафизаҳуллоҳ таъоло аз ин тамсил он аст ки ҳамон тавр ки Муслим ибни Ақил барои заминасозии ҳукумати Ҳусейн ба Ироқ омад, он ҳазрат низ барои заминасонии ҳукумати Маҳдӣ ба Хуросон омадааст ва ҳамон тавр ки Муслим ибни Ақил аз аҳли Ироқ барои Ҳусейн байъат гирифт, он ҳазрат низ аз аҳли Хуросон барои Маҳдӣ байъат мегирад ва ҳамон тавр ки хизлони Муслим ибни Ақил тавассути аҳли Ироқ монеъ аз расидани Ҳусейн ба ҳукумат шуд, хизлони он ҳазрат тавассути аҳли Хуросон низ монеъ аз расидани Маҳдӣ ба ҳукумат мешавад ва бо ин васф, бойиста аст ки аз торих ибрат гирифта шавад то аз такрори он ҷилавгирӣ шавад ва ин мабнӣ бар сухани Худованди баландмартаба аст ки фармудааст: ﴿لَقَدْ كَانَ فِي قَصَصِهِمْ عِبْرَةٌ لِأُولِي الْأَلْبَابِ﴾[3]; «Ҳароина дар достонҳои онон ибрате барои хирадмандон аст» Ва фармудааст: ﴿قُلْ سِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلُ﴾[4]; «Бигӯ дар замин бигардед ва бибинед оқибати касоне ки дар гузашта буданд чигуна буд».