| Нависандаи нақд: Ризо Розӣ | Тарихи нақд: 1/12/2015 |
Бо эҳтиром
Ин ҷониб як шаҳрванди оддӣ ҳастам ва ба далили инки занниётам нисбат ба вуҷуди чунин шахсе ба яқин тбдил шавад хоҳонам мулоқот бо эшон агар чи ба муддати хеле кӯтоҳ ва ҳатто аз фосилаи дур ҳастам. Бадин манзур ҳозирам кошона ва аҳли байти худро танҳо гузошта ва ба диёри шумо биёям. Лутфан роҳнамоӣ фармойед; Чароки банда ҳанӯз нисбат ба вуҷуди хориҷии чунин шахсе яқин ҳосил накардаам; Лизо ба ҳуҷҷияти шаръӣ барои ҳар навъ ҳимояте нарасидаам. Ба афроди кам басират ва кам имоне мисли ин ҷониб ҳақ бидиҳед ки лоақал битавонем эшонро чанд сония мулоқот кунем; Вал оқибатул муттақин.
| Посух ба нақди шумораи: 6 | Тарихи посух ба нақд: 2/12/2015 |
Бародари гиромӣ!
Душвор метавон ба шумо ҳақ дод ки дар вуҷуди олимӣ соҳиби мактаб, пойгоҳи иттилоърасонӣ, китобҳо, номаҳо, гуфторҳо ва шогирдони фарово шак раво доред, магар бино бар мабнои шакгароёна ки ҳеҷ чизро то бо чашмони худ набинанд бовар намекунанд, ҳар чанд барои он далил ва шавоҳиди кофӣ вуҷуд дошта бошад. Бадеҳӣ аст ки ин осори амиқ ва дақиқи илмӣ, аз осмон фуру наяфтода ё аз замин берун наёмада, бал табиъатан аз олимӣ бузург содир шуда ки онҳоро гуфта ва навиштааст ва бо ин васф, касе ки дар вуҷуди чунин олиме бо вуҷуди чунин осори ошкоре шак раво медорад, назди оқилон маъзур нест, балки ба васвос ва сафсата муттаҳам мешавад; Хусусан бо таваҷҷуҳ ба инки онон яқин ба вуҷуди Худованд ва халифаи Ӯ дар заминро бидуни рӯъяти онҳо ва бо рӯъяти осорашон, воҷиб медонанд ва касе ки ба рағми рӯъяти осорашон, дар вуҷуди онҳо шак раво медорадро кофир ё мунҳариф мешуморанд. Фориғ аз инки онон назар ба қиёфаи як олимро назар ба гуфторҳо ва навишторҳои ӯ судмандтар намедонанд ва пас аз ҳусули илм ба андешаҳо ва ормонҳои ӯ, огоҳӣ аз баландӣ ё кӯтоҳии қомат ва фарбеҳӣ ё лоғарии шикам ва кашидагӣ ё гирдии чашмон ӯро зарурӣ намешиносанд; Чароки дар назари онон, ин сифоти чашмонӣ ӯ пас аз дурустии андешаҳо ва ормонҳояш аҳаммияте надорад.
Вонгаҳе фармудаед: «Ба афроди кам басират ва кам имоне мисли ин ҷониб ҳақ бидиҳед ки лоақал битавонем эшонро чанд сония мулоқот кунем», дар ҳоле ки ин суханӣ носанҷида ва мутаноқиз аст; Зеро иттифоқан ҳамаи нигаронӣ ва парвои мо аз «Афроди кам басират ва кам имон» аст ки ба иқтизои фиқдони басират ва имони кофӣ, мумкин аст амнияти ин бузургворро ба хатар бияндозанд ва бо ин васф, истеҳқоқи мулоқот бо эшон хусусан дар ин бурҳаи ҳассосро надоранд, аҷиб аст ки шумо барои худ ҳаққи тардид дар вуҷуди чунин олимеро бо вуҷуди илми ошкори ӯ ки дар ҳоли тағйир додани ҷаҳони Ислом аст қоъил ҳастед, вале барои мо ҳаққи тақия, эҳтиёт ва муҳофизат аз эшонро дар замон ва маконе ки душманони хунхор аз кишварҳо ва гурӯҳҳои гуногуни мухталиф дар пайи шиносонӣ ва қатли эшон ҳастанд қоъил нестед! Инсоф диҳед; Оё агар шумо гавҳари якдона ва гаронбаҳое дошта бошед ки зиндагитон муттакӣ бар он аст, онро дар маърази диди ҳамагон қарор медиҳед ё инки дар маконӣ амн ва пӯшида нигоҳ медоред то аз чашми сориқон пинҳон бимонад ва танҳо барои афроди шинохта шуда ва мавриди эътимоди қобили мушоҳида бошад?! Оре, шакке нест ки онро дар маконӣ амн ва пӯшида нигаҳ медоред ва дар маърази диди ҳамагон қарор намедиҳед, магар ҳангоме ки неру ва имконоти лозим барои муҳофизат аз он дар маърази диди ҳамагонро дошта бошед; Чароки агар ба хилофи ин амал кунед, дар назари оқилон ба бемуболотӣ ва сафоҳат муттаҳам мешавед, балки агар ба сабаби ин амал, гавҳари худро аз даст бидиҳед, дар назари онон масъул ва шойистаи маломат ҳастед. Аз инҷо дониста мешавад ки рӯйкарди мо дар адами нашри тасвир ва эъломи умумии макон ва мушаххасоти ҷузъии ин заминасози зуҳури Маҳдӣ, рӯйкардӣ комилан уқалоӣ, табаъӣ ва қобили дарк аст ва таваққуъи шумо аз мо мунсифона ва дар ҷои худ нест; Хусусан бо таваҷҷуҳ ба инки мо ба шумо аз вуҷуди чизӣ ғайри оддӣ монанди симурғ ё кӯҳи қоф хабар надодаем то бифармойед: «Ҷуз дар сурате ки бо чашми худ онро бубинам бовар намекунам»! Бал шуморо аз вуҷуди олимӣ мусалмон дар гӯшае аз ин замини паҳновар хабар додаем ки бидуни ҳеҷ иддаъое дар ҳоли табйини Исломи ростин ва таълиму тарбияти мусалмонон аст ва шумо ин кори ӯро бо чашми худ мушоҳида мекунед. Оё китоби «Бозгашт ба Ислом» бо ин азамати ва инсиҷоми илмӣ ки як калима аз он дар ғайри ҷои худ нест, табйини Исломи ростин шумурда намешавад?! Ё гуфторҳо ва номаҳои нуронӣ ва ҳикматомези ин бузургвор ки бӯйи гуфторҳо ва номаҳои Паёмбар ва аҳли байти ӯро медиҳад, таълим ва тарбияти мусалмонон нест?! Бо ин васф, шойиста аст ки шумо васвасаҳои шайтониро аз худ дур кунед ва тобеъи зунун ва увҳом худ нашавед; Зеро танҳо бо «Басират» ва «Имон» аст ки метавонед ба дидори дӯст бирасед, на бо шак ва бемордилӣ; Чунонки гуфтаанд:
Ӯро ба чашми пок тавон дид чун ҳалол
Ҳар дида ҷои ҷилваи он моҳ пора нест
Фурсат шумур тариқаи ранде ки ин нишон
Чун роҳи ганҷ бар ҳама кас ошкора нест
Оре, ҳар кас ба ҳаққонияти роҳу равиш ва ормони ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло «Имон» дорад, метавонад бо узвияти фаъол дар ин пойгоҳи Исломӣ, ба ҷамъи ёрон ва шогирдони эшон бипайванданд ва пас аз муддате ба пуштивонаи «Басирати» худ, ба маҳзари эшон бирасад ва аз хирмани дониши эшон хӯша барчинад ин шоъ Аллоҳ.