| Нависандаи нақд: Назарӣ | Тарихи нақд: 10/6/2015 |
Ин китоб, Исломи нобро бо истифода аз мутуни мутқан аз ҷумла Қуръони карим ва ривоёти мутавотир аз дидгоҳи нависандаи мутабаҳҳираш муъаррифӣ мекунад ки ба масоъили рӯзи кишварҳои Исломӣ ҳам пардохтааст. Аз ин лиҳоз дидгоҳи сиёсӣ ва ҳукуматӣ ҳам дорад. Бинобарин дархост дорам ба суъолоти зейл посух дода шавад:
1. Аз дидгоҳи эшон дар як кишвари Исломӣ бо марзҳои мушаххасе ки дорад мисли Эрон бо Афғонистон ё Арабистон ё ҳар кишвари дигар, чи навъи ҳукумате шакл бигирад то шаръӣ ва Исломӣ талаққӣ шавад? Яъне мушаххасан дидгоҳи Исломро дар ин замина мехоҳам бидонад.
2. Эшон касонеро ки ба эшон алоқаманд шудаанд ташвиқ ба муҳоҷират ба маҳзарашон мекунанд. Оё мехоҳанд ҳукумат ташкил диҳанд ё ҳизбе, ташаккуле ва чизе дар ҳамин мояҳо ва оё имом Маҳдӣ дар давраи интизори иҷозаи ташкили чунин гурӯҳ ва ҳукумат ва аҳёнан қиёмеро содир фармудаанд ё на? Далойил?
3. Оё дар давраи интизор ташкили ҳукумати шаръӣ ва динӣ имконпазир аст ё на?
| Посух ба нақди шумораи: 1 | Тарихи посух ба нақд: 11/6/2015 |
Лутфан ба нукоти зер ки пештар дар бахшҳои мухталифи пойгоҳ тафсилан тавзиҳ дода шудааст ва дар инҷо аз боби ёдоварӣ унвон мешавад, таваҷҷуҳ фармойед:
Аввалан ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло дар мабоҳиси хатире аз китоби шарифи «Бозгашт ба Ислом», монанди мабҳаси «Ихтилофи мусалмонон»[1], мабҳаси «Ҳокимияти ғайри Худованд»[2] ва мабҳаси «Тавҳиди Худованд дар таҳким»[3], мабнои «Ҳукумати Исломӣ» ро «Изни Худованд» ва интисоби ҳоким аз ҷониби Ӯ шумурда ва ба унвони намуна, фармудааст:
«Бозгашти ҳокимият дар Ислом, ба изни Худованд аст, балки ҳеҷ амре аз умур, ҷуз бо мунтаҳӣ шудан ба изни Ӯ машруъият надорад ва ин аз муҳимтарин қавоъиди бунёдин дар Ислом аст; Чунонки борҳо ва бо таъакид фармудааст: ﴿أَلَا إِلَى اللَّهِ تَصِيرُ الْأُمُورُ﴾[4]; «Огоҳ бошед ки ҳамаи корҳо ба Худованд боз мегарданд» ... Аз инҷо дониста мешавад ки ҳукумат дар Ислом, танҳо барои касе машрӯъият дорад ки Худованд ӯро ба ниёбат аз хеш барои он ихтиёр ва мансуб кардааст ва ин чизе ғариб ё тоза нест, бал суннате аз суннатҳои Ӯст ки дар умматҳои пешин низ ҷараён дошта ва то дунё боқӣ аст, ҷорӣ хоҳад буд; Чунонки фармудааст: ﴿سُنَّةَ اللَّهِ فِي الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ ۖ وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِيلًا﴾[5]; «Суннати Худованд дар касоне ки пештар гузаштанд, ҳамин буд ва ҳаргиз барои суннати Худованд табдиле нахоҳӣ ёфт»! Оре, ҳақ он аст ки лузуми интисоби ҳоким аз ҷониби Худованд ва муъаррифии ӯ тавассути Паёмбараш ё аз тариқи оятӣ баййина, аз возеҳот ва заруриёти ҳамаи адёни Илоҳи буда ва дар ҳеҷ уммате аз умматҳои гузашта, мавриди тардид ва ихтилоф набуда ва бо ин васф, танҳо дар ин уммат мавриди тардид ва ихтилоф қарор гирифтааст!»[6].
Эшон дар фарози дигаре аз ин китоби шариф, фармудааст:
«Ҳокимият дар Ислом ба ду гуна аст ва гунаи севвуме надорад; Яке ҳокимияти Худованд ва дигарӣ ҳокимияти тоғут; Аммо ҳокимияти Худованд, ҳокимияти касе аст ки ба амри Худованд ҳукумат мекунад; Монанди ҳокимияти оли Иброҳим ки Худованд дар бораи онон фармудааст: ﴿وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا﴾[7]; «Ва ононро пешвоёне қарор додем ки ба амри мо ҳидоят мекунанд» Ва аммо ҳокимияти тоғут, ҳокимияти касе аст ки бидуни амри Худованд ҳукумат мекунад; Монанди ҳокимияти оли фиръавн ки Худованд дар бораи онон фармудааст: ﴿وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ﴾[8]; «Ва ононро пешвоёне қарор додем ки ба сӯӣ оташ даъват мекунанд»! Ба ин тартиб, ҳокимияти касоне ки Худованд ӯро барои он гумошта, ҳокимияти Худованд ва ҳокимияти касе ки Худованд ӯро барои он нагумошта, тоғут аст ва ин қоъидае аст ки ба ғоят сода ва баййин аст.»[9]
Бо ин васф, «Ҳокимияте ки бояд дар ҷаҳон шакл бигирад то Исломӣ талаққӣ шавад», мунҳасиран ҳокимияти касе аст ки Худованд Ӯро барои он изн дода ва мансуб карда ва ӯ дар ҳоли ҳозир, бино бар далоили қатъӣ ва шаръӣ, Маҳдӣ аст ва ин дидгоҳи расмии Ислом шумурда мешавад.
Сониян яке аз муҳимтарин ҳақоиқи табйин шуда тавассути ҷаноби Мансур дар китоби шарифи «Бозгашт ба Ислом» ки метавон онро мабнои назарӣ инқилоби ҷаҳонии Маҳдӣ ва нуқтаи азимат ба сӯӣ зуҳури он ҳазрат донист, имкони зуҳури он ҳазрат дар сурати иҷтимоъи шуморӣ кофӣ аз мусалмонон барои ҳифозат ва ҳимоят аз ӯст. Бар ин асос, ҳадафи ҷаноби Мансур, ташкили ин иҷтимоъ ва расондани он ба Маҳдӣ аст то битавонад бо ёрии он зуҳур кунад. Бо ин васф, ҳукумате ки ҷаноби Мансур дар садади ташкили он аст, ҳукумати Маҳдӣ аст ки монанди ҳар ҳукумати дигаре, дар сурати таҳаққуқи заминаҳои ин қобили ташкил аст ва машрӯъияти таҳаққуқи заминаҳои он бо меҳварияти ташкили иҷтимоъи мазкур, аз тавобеъи машрӯъияти ҳукумати Маҳдӣ аст; Ба ин маъно ки вақте ҳукумати Маҳдӣ машрӯъ аст, заминасозӣ барои он машрӯъият дорад ва ин аз боби таҳсил муқаддамаи воҷиб аст ки ақлан воҷиб маҳсуб мешавад, то ҳадде ки имкони наҳй аз он тавассути шореъ вуҷуд надорад; Чароки наҳй аз воҷиби ақлӣ қабеҳ аст, монанди наҳй аз таҳияи об барои ғусл ва таййи тариқ барои ҳаҷ ва ин сарфи назар аз он аст ки амри шаръӣ барои он ба ҷаноби Мансур расида бошад ё нарасида бошад.
Солисан ташкили ҳукумати Исломӣ дар замони ғайбати Маҳдӣ, ҳаргоҳ ба маънои ташкили ҳукумати он ҳазрат аз тариқи заминасозӣ барои он ба тартибе ки дар китоби шарифи «Бозгашт ба Ислом» табйин шудааст бошад, мумкин аст, ҷуз онки дар ин сурат, ташкили ҳукумати Исломӣ дар замони ғайбати Маҳдӣ маҳсуб намешавад, балки ташкили он бо рафъи ғайбати ӯ маҳсуб мешавад ва ҳар гоҳ ба маънои ташкили ҳукумате ҷуз ҳукумат Маҳдӣ бошад, мумкин нест ва ин мумкин набудан, аз аворизи тақсири мардум дар ҳифозат ва ҳимоят аз он ҳазрат аст ки сабаби ғайбати ӯ буда ва бо ин васф, масуълияти табаъоти он бар уҳдаи онон аст. Ҳосил онки ташкили ҳукумати Исломӣ дар ҳар замоне бо зоҳир сохтани Маҳдӣ мумкин аст ва бо ин васф, ташкили ҳукумати Исломӣ дар замони ғайбати он ҳазрат маъно надорад.