Бештари мардуми мусалмон дар мавриди фитнаҳое ки анҷуманҳои махфии ғарбӣ дасисачинӣ мекунанд то роҳе бошад барои як назми навини ҷаҳонӣ ва ҳадияи ноқобил барои шайтони бузург арбоби мӯҳтарамашон (!), огоҳии комил надоранд ва аз он бадтар ба он низ бовар надоранд ки шайтон расман вориди амал шуда ва бо барқарор кардани тамоси ҳузурӣ ба таври муҷассам ва гуфтумони тарафайнӣ бо қудратмандтаирн ва сарватмандтарин исонҳо иртибот барқарор мекунад ки ин навъ ҷаласот ва гуфтумонҳо аз замонҳои қадим то ба ҳоло ба таври сиррӣ дар ҳоли ҷараён аст; Чун аксарияти мардум низ иблисро бештар як мавҷуди васвасагар ба корҳои бад ва нописанд мешиносанд то як мавҷуди тамом аёр муҷасам; Ба ҳамин хотир низ вақте хонанда ба бахши севвуми китоби «Бозгашт ба Ислом» яъне «Мавонеъи бозгашт ба Ислом», мабҳаси «Мумониъати душманони Ислом»[1] мерасанд бовар карда наметавонад ки ҳақиқат ҳамин аст ки ҷаноби Хуросонӣ баён намудааст:

«Аз ин рӯ, бештари давлатмардон ва корхонадорон ва бонкдорон ва тоҷирони калон ва моликони маъоден ва чоҳҳои нафт дар ҷаҳон, гаройишҳои зидди Исломӣ доранд ва бо давлатҳо ва ҳаракатҳои Исломгаро, душманӣ меварзанд. Балки бисёрӣ аз онон, бо узвият дар шабакаҳои махфӣ, иттиҳодӣ ғайри расмиро барои ҳифзи манофеъи муштараки худ дар ҷаҳон ва ҷилавгирӣ аз таҳаққуқи ормони Ислом, эҷод кардаанд ва аз ҳар фаъолияти фарҳангӣ, сиёсӣ ва иқтисодӣ ки зиддиятӣ бо Ислом дошта бошад, ҳимоят мекунанд. Дар ин росто, онон ба суратӣ созмонёфта, ҳар касе ки дар гӯшаи аз ҷаҳон, ба наҳвӣ аз анҳоъ дар хидмати аҳдофи онон қарор дорад ва дониста ё нодониста барояшон судмад астро шиносоӣ ва бо худ муртабит мекунанд ва ба ин тартиб, шабакаи худро густардатар ва вобастагони худро бештар месозанд. Донишмандон, нависандагон, мубтакирон, шоъирон, хонандагон, бозигарон, варзишкорон ва ба таври куллӣ, ҳамаи касоне ки метавонанд ба эътибори ташаххус ё шӯҳрати худ, таъсирӣ қобили таваҷҷуҳ бар гурӯҳе аз мардум дошта бошанд, таҳти назорати онон қарор мегиранд ва метавонанд дар сурати ҳамсӯӣ бо онон, аз ҳимоятҳои иқтисодӣ, сиёсӣ ва таблиғотии онон бархурдор шаванд ва ҳатто дар сурати тамоюл, ба узвият дар шабакаҳои махфии онон дароянд; Ҳамчунонки мумкин аст дар сурати адами ҳамсӯӣ бо онон, ба мушкилоти фаровоне дучор шаванд ва дастикам дар кори худ ба муваффақияти чандоне даст наёбанд.» (c 200).

Бар ин асос, аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ дар китоби гаронсангашон «Бозгшат ба Ислом» бо муъаррифии ин системи шайтонӣ талош мекунад то ҳисорҳо ва бандҳои зеҳни хонандаро боз кунад ва ӯро бо ҳақиқате ки бояд рӯбарӯ шавад муқобил созад. Аммо бо ин вуҷуд касони бештаре ҳастанд ки огоҳӣ дар бораи ин системи шайтонӣ, назми навини ҷаҳонӣ, анҷуманҳои махфии пӯшида монанди ҳизби бузурги илуминотӣ ва фрумосунурӣ ки дар раъси он шайтони бузург расман ба раҳбарии он нишастааст, воқиф нестанд; Лизо мумкин аст барои хонанда гунг монад ё ба хотири бехабарӣ китобро такзиб ва онро рад намояд ва дигар ба он руҷуъ накунад. Аммо воқеъият дар инҷост ки анҷуманҳои махфии шайтон аз ҷумла деринатарини онҳо ойини коболо ки ҳатто ба эътиқоди баъзе пайдоиши он ба моҷароиӣ писарони ҳазрати Одам алайҳи салом бар мегардад, таҳти раҳбарии шайтон ба вуҷуд омада ва барои муқобила бо адёни Илоҳӣ ва Паёмбарони Илоҳӣ худро омода карда ва тавассути омӯхтани сеҳр ва ҷоду бо адёни Илоҳӣ ба муқобила пардохтааст. Сипас ба мутуни фикрӣ, фарҳангӣ ва илмии умматҳои Паёмбарон нуфуз карда ва даст ба таҳрифи онҳо бурдааст. Беҳтарин роҳ низ барои Паёмбарони Худованд ҳамон мӯъҷизаҳое буда ки ба изни Худованд анҷом медоданд то сеҳри соҳиронро хунсо кунанд ва қудрату ҳаққонияти Худовандро барои мардум нишон бидиҳанд. Ҳанӯз ҳам ҳамон раҳбар ва ҳамон ҷараён боқӣ мондааст ва анҷуманҳои махфии шайтонӣ бештар тавлид шудааст ки машҳудтарини онҳоро метавон илуминотӣ ва фрумосунурӣ ном бурд ки ҳатто бо сароҳати бисёр иқрор карда ки аз дербоз то кунун раҳбарии анҷумаи чандин ҳазор солаи коболисимро мудирият кардааст. Бар ин асос, ҳамон андешаи Мансури Ҳошимиро дорем ки мегӯянд:

«Ин ба он маъност ки шайтон, раъиси бузург ва сардамдори аслии низоми султа ва сармоядоре дар ҷаҳон аст ва бештари асҳоби қудрат ва сарват дар канори неруҳои хабиси шайтонӣ, саркоргарони ӯ дар ҷаҳон ҳастанд ки тавссути ӯ аз миёни инсонҳо ва ҷинниён, истихдом шудаанд то мардум, ин коргарони бехабар ва содалувҳро барои арбобашон ба кор водоранд. Ин як сухани сариҳ ва содиқона аст, бе онки киноя ё тамсиле дар он бошад.»[2]

Ҳамчунонки дар охар низ барои муқобила бо ин систем, эшон дар китоби арзишманди «Бозгашт ба Ислом» мефармояд:

«Дар ин миён, ҳизби шайтон, қудратмандон ва сарватмандоне ҳастанд ки бо ӯ ҳамақида ва ҳамкоранд ва дар ростоӣ таҳаққуқи аҳдофи ӯ дар ҷаҳон ба аъзоӣ тазмини қудрат ва сарваташон, ба гунаи ҳамоҳанг ва созмонёфта, мекӯшанд ва ҳазина мекунанд ва ҷунуди ӯ, ҳамаи донишмандон, нависандагон, мубтакирон, шоъирон, хонандагон, бозигаро, варзишкорон ва касоне ҳастанд ки ҳар як ба наҳвӣ аз анҳоъ, ба густариши моддагароӣ ва масрафзадагӣ дар ҷаҳон мепардозанд ва фарҳанги илҳодии ғарберо ба унвони фарҳанги расмӣ ва меъёр, ба миллатҳои озод ва мустақилле аз қабили мусалмонон таҳммил мекунанд. Онон ҳамагӣ ҳизби шайтон ва ҷунуди ӯ ҳастанд ки барои ӯ кор мекунанд ва аз ӯ музд мегиранд; Чи бидонанд ва чи надонанд. Рӯшан аст ки муқобила бо онон ва низоми шайтонии хабисе ки дар тӯли ду қарни гузашта бар ҷаҳон ҳоким сохтаанд, зарурӣ аст; Зеро он ба нобудии табақоти маҳрум ва мустазъаф ки аксарияти ҷавомеъро ташкил медиҳанд, меанҷомад, дар ҳоле ки пас аз нобудии онон, табақаи қудратманд ва сармоядор низ боқӣ намемонанд; Чароки табақоти маҳрум ва мустазъаф, неруӣ кор ва зомини бақоъи қудрат ва сармояи инонанд ва бо ин васф, нобудии онон ба нобудии инон меанҷомад ва ин ба маънои нобудии кулли башарият аст ки ҳадафи ғояӣ шайтон шумурда мешавад.

Дар ин миён, танҳо роҳи муқобила бо ҳизби шайтон ва ҷунди ӯ ки барои нобудии худ ва дигарон мекӯшанд, ташкил, тавсиъа ва тақвияти ҳизби Худованд ва ҷунди Ӯст; Чароки холиқи ҷаҳон, Худованд аст ва Ӯст ки маншаъи адолат аст ва бо ин васф, ҳокимияти Ӯ бар ҷаҳон, ба таҳаққуқи адолати ҷаҳонӣ ва эҳқоқи ҳуқуқи табақоти маҳрум ва мустазъаф меанҷомад ва рӯшан аст ки ҳокимияти Ӯ бар ҷаҳон, аз тариқи таҳаққуқи ҳокимияти халифаи Ӯ бар ҷаҳон айният меёбад ва таҳаққуқи ҳокимияти халифаи Ӯ бар ҷаҳон, ба қобилият ва тобеъияти иддаъи кофӣ аз сокинони ҷаҳон, наёзманд аст; Чароки ҳеҷ ҳокимияте бар ҷойе, бидуни қобилият ва тобеъияти иддаъи кофӣ аз сокинони он, мумкин нест ва ин воқеъиятӣ маҳсус ва муҷарраб аст. Аз ин рӯ, ташкил, тавсиъа ва тақвияти ҳизби Худованд ва ҷунуди Ӯ, аз тариқи даъвати сокинони ҷаҳон ба қабул ва тобеъияти ҳукумати халифаи Худованд ва муттаҳид ва ҳамоҳанг сохтани онон дар баробари ҳизби шайтон ва ҷунди ӯ, имконпазир аст; Чароки лозим аст қудратмандон ва сарватмандоне дар ҷаҳон, хусусан аз миёни мусалмонон, ҳокимияти Худовандро бар ҳокимияти шайтон ихтиёр кунанд то бо қудрат ва сарвати худ, дар баробари қудрат ва сарвати ҳизби шайтон, биистанд. Онон метавонанд бо узвият дар шабакаи махфӣ, иттиҳодӣ ғайри расмиро барои ҳифзи манофеъи маҳрумон ва мустазъафон дар ҷаҳон ва кӯмак ба таҳаққуқи ормони Ислом ва ҷилавгирӣ аз таҳаққуқи ормони шайтон, эҷод кунанд ва аз ҳар фаъолияти фарҳангӣ, сиёсӣ ва иқтисодӣ ки зиддияте бо шайтон ва фоидае барои Ислом дошта бошад, ҳимоят намоянд. Дар ин росто, онон метавонанд ба суратӣ созмонёфта, ҳар касе ки дар гӯшае аз ҷаҳон, ба наҳви аз анҳоъ дар хидмати ормони Ислом қарор дорад ва дониста ё нодониста барои он судманд астро шиносоӣ ва бо худ муртабит кунанд ва ба ин тартиб, шабакаи худро густардатар ва вобастагони худро бештар созанд. Донишмандон, нависандагон, мубтакирон, шоъирон, хонандагон, бозигарон, варзишкорон ва ба таври кулли, ҳамаи касоне ки метавонанд ба эътибори ташаххус ё шӯҳрати худ, таъсирӣ қобили таваҷҷуҳ бар гурӯҳе аз мардум дошта бошанд, метавонанд таҳти назорати онон қарор гиранд ва дар сурати ҳамсӯӣ бо онон, аз ҳимоятҳои иқтисодӣ, сиёсӣ ва таблиғотии онон бархурдор шаванд ва ҳатто дар сурати тамоюл, ба узвият дар шабакаи онон дароянд; Ҳамчунонки лозим аст дар сурати адами ҳамсӯӣ бо онон, ба мушкилоти фаровоне дучор шаванд ва дасти кам дар кори худ ба мувафақияти чандоне даст наёбанд; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿فَمَنِ اعْتَدَى عَلَيْكُمْ فَاعْتَدُوا عَلَيْهِ بِمِثْلِ مَا اعْتَدَى عَلَيْكُمْ﴾;[3] «Пас ҳар кас бар шумо таъаддӣ кард пас бар ӯ таъаддӣ кунед ба он сон ки бар шумо таъаддӣ кард»! Ин ба маънои эъҷоди як шабакаи ҷаҳонии Илоҳӣ дар баробари як шабакаи ҷаҳонии шайтонӣ аст ки танҳо роҳи мумкин барои дафъи шарри он ва таҳаққуқи заминаи ҳокимияти Худованд бар ҷаҳон аст ва ин коре аст ки ман барои анҷоми он талош мекунам.»[4].

Ба ин асос, зарурӣ ба назар мерасад ки бо муъаррифии ҳар чи бештари ин системи шайтонӣ (илуминотӣ, фрумосунурӣ, коболо ва ...) ва аҳдофи он барои аз байн бурдани Исломи холис ва барпойии як системи шайтонӣ таҳти фармонравоии шайтон, бар асоси ишороти рӯшангари ҷаноби аллома дар китоби «Бозгашт ба Ислом», барои бедории мусалмонони ҷаҳон ва рӯшан шудани азҳони онҳо дар ин бора кӯшиш кард.