Нависандаи нақд: Боқир Искандарӣ

Тарихи нақд: 4/2/2015

Агар эшон дар нияти худ содиқанд лутфан суъолеро ки қарор гузоштам аз валии амр (ҳазрати Маҳдӣ) бипурсамро бо ҳар равише ки метавонанд пайдо карда ва ҷавоб диҳанд!

Посух ба нақди шумораи: 0

Тарихи посух ба нақд: 5/2/2015

Бародари гиромӣ!

Ба назар мерасад ки шумо ҳанӯз китоби шарифи «Бозгашт ба Ислом» навиштаи ҳазрати Мансури Ҳошимии Хуросониро мутолеъа накардаед ва аз андеша, ормон ва гуфтумони эшон иттилоъе надоред ва аз ин рӯ, монанди касоне сухан гуфтаед ки ногоҳ аз осмон ба миёнаи майдоне афтода бошад ва надонад ки кадом аз кадом аст! Бинобарин, лозим аст ки ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:

Аввалан содиқ будани касе дар нияти худ, мусталзими огоҳии ӯ аз афкори дигарӣ нест; Чароки мусалламан бисёрӣ аз мардум дар нияти худ содиқанд, вале аз афкори дигарон огоҳӣ надоранд ва бо ин васф, таъйини чунин меъёре барои шинохти сидқи нияти Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, корӣ нобахурдона ва бе маъност.

Сониян огоҳии касе аз афкори дигарӣ, мусталзими содиқ будани ӯ дар нияти худ нест; Чароки бисёрӣ аз коҳинон ва ҷодугарон бо баҳрагирӣ аз тарфандҳои шайтонӣ, аз афкори дигарон огоҳӣ меёбанд ва ба ғайбгӯйӣ ва пешгӯйӣ мепардозанд, дар ҳоле ки мусалламан нияти содиқе надоранд ва танҳо дар паӣ фиреб ва шаёдианд.

Солисан агар дар паӣ илми Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ба ғайб ҳастед, Мансури Ҳошимии Хуросонӣ муддаъии илми ба ғайб нест; Чароки илми ба ғайб, танҳо барои Худованд аст; Чунонки фармудааст: ﴿قُلْ لَا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ﴾[1]; «Бигӯ ҳеҷ кас дар осмонҳо ва замин ҷуз Худованд ғайбро намедонад» Ва Ӯ онро танҳо барои Паёмбаронаш дар мавқеъи зарурат изҳор мекунад; Чунонки фармудааст: ﴿عَالِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلَى غَيْبِهِ أَحَدًا؛ إِلَّا مَنِ ارْتَضَى مِنْ رَسُولٍ﴾[2]; «Олми ба ғайб аст, пас ғайби худро барои аҳаде изҳор намекунад, магар барои касе аз Паёмбаронаш ки биписандад» Ва фармудааст: ﴿وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُطْلِعَكُمْ عَلَى الْغَيْبِ وَلَكِنَّ اللَّهَ يَجْتَبِي مِنْ رُسُلِهِ مَنْ يَشَاءُ﴾[3]; «Ва Худованд касе нест ки шуморо бар ғайби худ мутталеъ кунад, вале ҳар кас аз Паёмбаронашро ки бихоҳад бар мегузинад»! Бо ин васф, Паёмбаронаш низ қоъидатан олими ба ғайб шумурда намешаванд ва асл дар бораи онон адами ба ғайб аст; Чунонки фармудааст: ﴿قُلْ لَا أَقُولُ لَكُمْ عِنْدِي خَزَائِنُ اللَّهِ وَلَا أَعْلَمُ الْغَيْبَ﴾[4]; «Бигӯ ман намегӯям ки хазоъини Худованд назди ман аст ва ё ғайб медонам» Ва фармудааст: ﴿قُلْ لَا أَمْلِكُ لِنَفْسِي نَفْعًا وَلَا ضَرًّا إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ ۚ وَلَوْ كُنْتُ أَعْلَمُ الْغَيْبَ لَاسْتَكْثَرْتُ مِنَ الْخَيْرِ وَمَا مَسَّنِيَ السُّوءُ ۚ إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ وَبَشِيرٌ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ﴾[5]; «Бигӯ ман барои худам суд ё зиёнеро молик нестам магар чизеро ки Худованд бихоҳад ва агар ғайб медонистам ба хайри худ меафзудам ва ба ман шарре намерасид! Ман танҳо бим диҳанда ва башорат диҳандае барои гурӯҳе ҳастам ки имон меоваранд»! Аз ин ҷиҳат, дар китоби Худованд омадааст ки Яъқуб алайҳи салом солҳо аз Юсуф алайҳи салом бехабар буд ва намедонист ки дар куҷост[6] Ва Лут алайҳи салом фариштагони Худовадро то саҳаргоҳи рӯзи баъд намешинохт ва барои онон аз ноҳияи қавмаш нигарон буд[7] Ва Аюб алайҳи салом огоҳӣ надошт ки ҳамсараш муртакиби фаҳшо нашудааст, то ҳадде ки қасам хӯрд ӯро сад тозиёна бизанад[8] Ва Сулаймон алайҳи салом мутталеъ набуд ки ҳудҳуд куҷост ва дар сарзамини Сабо чи хабар аст, то онгоҳ ки ҳудҳуд омад ва ӯро мутталеъ сохт ва албатта боз ҳам итминон наёфт[9] Ва бартарини Паёмбарон Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам бархӣ мунофиқонро намешинохт; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿وَمِمَّنْ حَوْلَكُمْ مِنَ الْأَعْرَابِ مُنَافِقُونَ ۖ وَمِنْ أَهْلِ الْمَدِينَةِ ۖ مَرَدُوا عَلَى النِّفَاقِ لَا تَعْلَمُهُمْ ۖ نَحْنُ نَعْلَمُهُمْ﴾[10]; «Ва аз боденишинон ки пиромуни шумо ҳастанд ва низ аз аҳли Мадина мунофиқоне ҳастанд ки бар нифоқ пай фишурданд, ту ононро намешиносӣ, Мо ононро мешиносем» Ва бо ин васф, рӯшан аст ки ҳамаи ин бузургворон дар нияти худ содиқ буданд, балки субҳ ва шаб ба онон ваҳй мешуд! Ин дар ҳоле аст ки Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, паёмбар нест; Ҳамчунонки коҳин ё ҷодугар нест, бал башаре монанди шумо ва олиме аз олимони дин аст ки бо ҳуҷҷатҳо ва бароҳини ақлӣ ва шаръӣ, ба сӯӣ Исломи холис ва комил даъват мекунад ва барои зуҳури халифаи Худованд дар замин заминасозӣ мефармояд ва омода аст то аз андешаҳои нодурусти шумо хабар бидиҳад ва наёмадааст ки аз андешаҳои пинҳони шумо хабар бидиҳад; Чароки шумо худ аз андешаҳои пинҳонатон огоҳӣ доред, вале аз андешаҳои нодурустатон ноогоҳед ва шойиста аст ки дар бораи онҳо огоҳӣ дода шавед!

Аз инҷо дониста мешавад, зеҳнияти шумо дар бораи Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ба табъи зеҳнияти шумо дар бораи Маҳдӣ алайҳи салом, зеҳниятӣ хурофӣ ва омиёна аст ки аз таблиғоти хурофӣ ва омиёнаи муддаъиёни илм ва бегонагон аз он дар ҷомеъаи шумо нашъат гирифтааст; Зеро ин олимони ҷоҳил ки дар ҳар масҷид ва маҳфиле камин кардаанд, ба ёрии маддоҳони ёвагӯ ки дар ҳар кӯҳе ё барзане мавзеъ гирифтаанд, дасти кам аз даврони сафавиён то кунун, увҳомро ҷойгузини ақлоният ва хурофотро ҷойгузини воқеъият сохтаанд ва тасвирӣ хиёлӣ ва асотире аз пешвоёни дин ироъа додаанд ки монанди вирусӣ масмум кунанда дар миёни ҳамгинони шумо шуюъ ёфта ва зеҳнҳотонро тамоман бемор кардааст; То ҷойе ки эҳсосотро мабнои диёнати худ сохтаед ва дар амвоҷи шеърҳо ва шиъорҳо ғӯтаворед; Ғофил аз онки Ислом дини ақлоният ва воқеъгароӣ аст ва ба ҳеҷ рӯй аз орзуҳои шумо табаъият намекунад; Чунонки фармудааст: ﴿لَيْسَ بِأَمَانِيِّكُمْ وَلَا أَمَانِيِّ أَهْلِ الْكِتَابِ﴾[11]; «Ба орзуҳои шумо ва ба орзуҳои аҳли китоб нест»! Аз ин рӯст ки ҳақро тобеъи хоҳишҳои худ сохтаед ва барои шинохти он, ҳар меъёре ки мехоҳед мегузоред; Ғофил аз онки ҳақ тобеъи хостаҳои шумо нест; Чароки агар тобеъи хостаҳои шумо бошад, осмон ва замин ба вайронӣ кашида мешавад; Чунонки фармудааст: ﴿وَلَوِ اتَّبَعَ الْحَقُّ أَهْوَاءَهُمْ لَفَسَدَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ وَمَنْ فِيهِنَّ﴾[12]; «Ва агар ҳақ аз хоҳишҳои онон пайравӣ кунад, осмонҳо ва замин ва ҳар кас дар он аст фосид мешавад».

Бале, бегумон чизе ки содиқ будани Мансури Ҳошимии Хуросонӣ дар нияти худро ошкор месозад, мутобиқати андешаҳо, омӯзаҳо ва ормонҳои ӯ бо хоҳишҳои шумо нест, бал мутобиқати онҳо бо китоби Худованд ва суннати мутавотири Паёмбари Ӯ саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам ва ҳукми рӯшани ақл аст ки дар китоби шарифи «Бозгашт ба Ислом» ба рӯшанӣ мутаҷаллӣ аст. Фориғ аз онки содиқ будани ин бузургвор дар нияташ, дар воқеъ ба шумо марбут намешавад ва чизе ки ба шумо марбут мешавад, мутобиқати даъвати ӯ бо Ислом аст; Чароки агар даъвати ӯ бо Ислом мутобиқ бошад, иҷобати он бар шумо воҷиб аст, агар чи ӯ худ дар нияташ содиқ набошад; Чароки шумо бо иҷобати даъвати ӯ, дар воқеъ Исломро иҷобат мекунед на шахси ӯро ва гуноҳи ӯ дар сурати фиқдони сидқи ният, бар ӯҳдаи худи ӯ буд; Чунонки Худованд дар бораи Паёмбараш фармудааст: ﴿قُلْ أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ ۖ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا عَلَيْهِ مَا حُمِّلَ وَعَلَيْكُمْ مَا حُمِّلْتُمْ ۖ وَإِنْ تُطِيعُوهُ تَهْتَدُوا ۚ وَمَا عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ﴾[13]; «Бигӯ аз Худованд ва аз Паёмбар итоъат кунед, пас агар рӯй гирифтанд ҷуз ин нест ки Паёмбар масъули амали худаш ва шумо масъули амали худатон ҳастед ва агар аз ӯ итоъат кунед ҳидоят меёбед ва бар ӯҳдаи Паёмбар коре ҷуз иблоғи рӯшан нест»!

Дар поён, шуморо ба мутолиъаи китоби шарифи «Бозгашт ба Ислом» мабҳаси «Хурофагароӣ дар мусалмонони аҳли ташаюъ»[14] ки ба табйини авомил, абъод ва осори ин қабил рӯйкардҳои нодуруст мепардозад, даъват мекунем.

Худованд ба ҳами мусалмонон хусусан аҳли ташаюъ, тавфиқи маърифати динӣ бар пояи ақлоният ва воқеъгароӣ ва дурӣ аз аҳвоъ ва авҳоми бебунёдро арзонӣ диҳад то бо зеҳниятҳои омиёна ва хурофотии худ ва шарти ниҳодҳои ботил барои ҳақ, зуҳурро барои Маҳдӣ алайҳи салом душвортар насозанд ва бадбахтӣ ва бечорагии худро беш аз ин ба дарозо накашонанд. Ба ростӣ ҷон ба гулу ва корд ба устухон расид, вале шароит барои зуҳури Маҳдӣ алайҳи салом фароҳам нашуд; Чароки бештари мусалмонон, ҳақро тобеъи худ мехоҳанд ва худро тобеъи ҳақ намехоҳанд ва аз маърифат ва тамйиз бегонаанд!