| Нависандаи нақд: Маҳмуд Фарзин | Тарихи нақд: 5/2/2015 |
Дар матлаби навишта шуда дар сайти мӯҳтарами шумо чанд бор ишора ба ғарби кофир ва Амрикои унхелӣ ва Ислом бар ҳақ ишора кардаед ки бештари [ин] ҷумалот солҳост ба гӯши ҳама мерасад ва ба андозаи донаи арзане асари хайр надоштааст. Бузургтарин иштибоҳ дар ҷаҳони мавҷуд вогузории ҳукумати кишварҳо ба масъулони динӣ ва руҳонии ҷавомеъ мебошад ки бидуни рӯдарбоистӣ дар идораи сиёсӣ ва иқтисодӣ ва низомӣ ва иҷтимоъии кишварҳо асароти номатлуби худро гузошта ки имрӯз мо 75 милион Эронӣ ба василаи ҳукумати динӣ дар ин ҷаҳон дар ботлоқ афтодаем ва дасту по мезанем. Ҳаргиз ва ҳаргиз иддаъои руҳонӣ ва атрофиёнашон дар асри фазо ва интернети қодир нестанд милатеро ба пешрафти ҳама ҷониба бирасонанд. Аз қадим шунида будем шарафул макон билмакин, шарафи ҳар маконе бастагӣ ба он шахсе дорад ки дар он макон нишаста. Дин наметавонад дар ҷойгоҳи дурӯғ ва табъиз ва хосахарҷиҳои афрод ва садҳо норасойии дигар дар ҷомеъа, башарро ба сӯӣ ростӣ ва садоқат бибарад. То ҳоло ки тарихи башар чунин чизеро нишон надодааст.
| Посух ба нақди шумораи: 1 | Тарихи посух ба нақд: 7/2/2015 |
Бародари гиромӣ!
Сухан аз адами салоҳияти «Масъулони динӣ ва руҳонии ҷавомеъ» барои ҳукумат, ҳамон андоза кӯҳна ва такрорӣ шудааст ки сухан аз салоҳияти онон барои он; Чароки ин ҳар ду назария ҳамеша бо ҳам матраҳ будаанд ва ҳеҷ як «Ба андозаи донаи арзане асари хайр надоштаанд»! Агар «Масъулони динӣ ва руҳонии ҷавомеъ» чанд даҳа аст ки ҳукуматро ба даст гирифтаанд, масъулони сикулор ва лойики ҷавомеъ, қарнҳост ки ҳукумат мекунанд, вале натиҷаи ҳукумати онон ҷуз ҷаҳл, фақр, табъиз, фасод, ҷанг, ноамнӣ ва таваҳҳуш барои ҳамаи ҷаҳон набудааст! Ба назар мерасад ки ибороти «Шарафул макон билмакин», танҳо чизе аст ки ҷаноби олӣ аз «Қадим» шунидаед; Зеро ҳатто инро нашунидаед ки бузургтарин ҷангҳои вайронгар ва хонумонсӯзи тарихро «Масъулони динӣ ва руҳонии ҷавомеъ» ба роҳ наяндохтанд, бал ҳамин масъулони сикулор ва лойики ҷавомеъ барпо карданд ки бо ғорати манобеъи кишварҳои мустазъаф ва мазлум ва истесмори табақаи коргар ва маҳрум, ба сарват ва қудрат даст ёфтанд ва ҳукумати худро бар рӯи устухонҳои шикастаи сиёҳпӯстон ва хунҳои рехта шудаи сурхпӯстон, бино намуданд. Оре, масъулони динӣ ва руҳонии колисои котолик низ дар тӯли ҳазор сол ҳукумати худ бар Аврупо, чизе чуз ваҳшат ва фалокатро барои мардумони он сомон ба армуғон наёварданд ва «Зидди Масеҳ» ин тифли шайтониро чунон зонияе дар шиками худ парваронданд, вале бо ин ҳама, масъулони сикулор ва лойики он сомон буданд ки дар қарни ҳаждаҳум, ин тифли шумро чунон қобилае ба дунё оварданд ва пас аз ду қарн тарбият, бар саросари ҷаҳон фармонраво сохтанд.
Аз инҷо дониста мешавад ки ҳукумати «Масъулони динӣ ва руҳонӣ» ва ҳукумати масъулони ғайри динӣ ва ғайри руҳонии ҷавомеъ, ду рӯи як сиккаанд ва ҳеҷ як бо таъбири шумо «Ба андозаи донаи арзане асари хайр надоштаанд»! Бар ин асос, Мансури Ҳошимии Хуросонӣ мӯътақид аст: «Бузургтарин иштибоҳ дар ҷаҳони мавҷуд» танҳо «Вогузории ҳукумат ба масъулони динӣ ва руҳонии ҷавомеъ» нест, бал вогузории ҳукумат ба умуми касоне аст ки Холиқи ҷаҳон ононро барои ҳукумат шоиста надониста ва таъйин накардааст ва «Масъулони динӣ ва руҳонии ҷавомеъ» аз ҷумлаи онҳо ҳастанд; Бо таваҷҷуҳ ба инки Холиқи ҷаҳон сазовортарин кас ба идораи он аст ва Ӯ ин корро аз тариқи муаъррифии «Инсони комил» ба унвони намояндаи худ анҷом медиҳад.
Оре, албатта агар ҷаноби олӣ ба вуҷуди Худованд имон надоред, лозим аст бо таваҷҷуҳ ба нишонаҳои Ӯ дар осмон ва замин ва низоме ки ҳар чизеро фаро гирифта ва ҳаракати мавзуне ки бар табиъат ҳоким аст, ба вуҷуди Ӯ имон оваред, вале агар ба вуҷуди Ӯ имон доред, лозим аст ба ин ҳақиқати маҳтум гардан ниҳед ки ҳукумат бар ҷаҳон танҳо аз они Ӯст ва инсон шоистагии онро надорад ки бар инсон ҳукумат кунад. Таҳаққуқи адолат дар ҷаҳон, дар гарави таҳаққуқи ҳукумати Худованд бар он аст ва ҳукумати Худованд бар он ҳангоме таҳаққуқ меёбад ки халифаи Ӯ дар он ба ҳокимият даст ёбад ва халифаи Ӯ дар он, ҳангоме ба ҳокимият даст меёбад ки амсоли шумо даст аз «Масъулони динӣ ва руҳоӣ» ва «Масъулони ғайри динӣ ва ғайри руҳонӣ» бардоред ва ҳамчунон аз ин ба сӯӣ он ва аз он ба сӯӣ ин рафту омад накунед, балки рӯӣ худро аз ҳар ду ба сӯи «Инсони комил» баргардонед ва дасти ниёз ба остони ӯ дароз намойед ва оҷизона дар баробари ӯ зону бизанед ва зимни иқрор ба иштибоҳи ҳазор солаи худ, аз ӯ бихоҳед ки бар шумо миннат бигзорад ва ҳукумат бар шуморо бипазирад то шуморо аз зиллат ва масканат раҳоӣ диҳад ва ба каромат ва саъодат бирасонад.
Ин танҳо роҳи наҷот барои шумост ва ҳар роҳе ҷуз ин, бероҳае ба сӯӣ табоҳӣ аст, хоҳ онро дини биномед ва хоҳ онро куфри; Чароки бидуни Худованд ва халифаи Ӯ дар замин, тафовути чандоне миёни дин ва куфр нест ва касе ки бо Худованд ва халифаи Ӯ дар замин байъат намекунад, агар хоҳад бо «Масъулини динӣ ва руҳонӣ» байъат кунад ва агар хоҳад бо «Масъулони ғайри динӣ ва ғайри руҳонӣ»; Балки агар хоҳад бо санге ва агар хоҳад бо чӯбе; Чароки барои ӯ яксон аст!