Китоби арзишманди «Бозгашт ба Ислом» навиштаи андешманди фарзона Мансури Ҳошимии Хуросонӣ дар шароите мунташир шудааст ки ҷаҳони Ислом дар ғафлатӣ амиқ нисбат ба мавъуди охируззамон ҳазрати Маҳдӣ алайҳи салом ба сар мебарад ва мутлақан барои зуҳури он бузургвор дар маъодилоти сиёсӣ ва фарҳангии худ нақше қоъил нест ва ё агар ҳам қоъил аст, нақши он ҳазратро ба фаромӯшӣ супоридааст. Тардиде нест ки эътиқод ба он ҳазрат аз бузургтарин нуқоти иштирок миёни мусалмонони ҷаҳон ва нуқтаи атфе дар муносибати миёни онон аст; Аз ҳамин рӯ бар он шудам то бо илҳом аз мабонии муттақин ва рӯшангари ин китоб пиромуни нақши бебадили ҳазрати Маҳдӣ алайҳи салом дар масъалаи ваҳдати мусалмонони ҷаҳон ба унвони тариқе барои зуҳури имом Маҳдӣ алайҳи салом мақолаи кӯтоҳеро бинависам.

Дар шароити феълии ҷаҳони Ислом, ба назар мерасад ки мусалмонони ҷаҳон беш аз ҳар чиз дар қадами нахустин ниёзманди канор гузоштани ихтилофоти қадимӣ ва ба фаромӯшӣ супурдани низоъҳои кӯҳна ва зери хок шуда дар аъамоқи қурун ва осори пешин ҳастанд; Чароки аз як сӯ тоза намудани ихтилофоти кӯҳна ва тарҳи дубораи он ҳеҷ дарде аз мусалмонон даво намекунад ва дуруст монанди намак пошидан бар рӯи захмӣ кушода ва чиркин аст ва аз сӯи дигар ба ҳукми каломи сариҳи Худованд дар Қуръони Карим, низоъ ва ихтилоф миёни эшон ба заъф ва сустӣ ва нобудии қудраташон меанҷомад ва душманро бар эшон мусаллат месозад. Аммо аз тарафи дигар Худованд акидан ҳамаи мусалмононро ба эътисом ва тамассук ба ресмонаш амр фармуда ва онро мояи иттиҳоди эшон дониста ва мефармояд: ﴿وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا﴾. Лизо дар шароити ҳассосе ки мусалмонон дар он қарор доранд, танҳо рӯйкарди саҳиҳ ва ҳакимонаи онон, хайрхоҳона ва холисона барои ёфтани беҳтарин роҳи ҳал ва тарҳи мабнои воҳид ва меҳвари иштироки ҳақиқӣ барои хотимаи вогароӣ ва ҷабҳагириҳои хасмона миёни мусалмонон ва оғози раванди ҳамагароӣ ва иттиҳодӣ устувор ва поядор аст. Аммо бояд ба хотир дошт ки дар сурати вуҷуди ҳусни ният ва ҷиддияти мусалмонон дар иттихози чунин рӯйкарде, ҷустуҷуӣ мазкур чандон душвор ва бенатиҷа нахоҳад буд; Чароки аз як ҷиҳат ҳидоят аз сӯи Худованд аст ва Ӯ бандагони мухлис ва муттақии хешро дар гумроҳӣ раҳо намекунад ва аз ҷиҳати дигар дар сурате ки таъаммуд ва ё тағофуле аз сӯи худи мусалмонон даркор набошад, ғафлати умумии эшон ки ба сон пардае бар рӯӣ чашми басираташон кашида шуда бо иттихози чунин рӯйкарди мубораке бартараф мешавад ва он гоҳ ба хубӣ хоҳанд дид ки ҳамагӣ онҳо дарки муштараке аз ҳастаҳои номатлуб ва боядҳои матлуб дар фитрати ҳақиқатҷӯӣ хеш эҳсос мекунанд. Дар он ҳангом аст ки ҳамаи хостаҳо ва ормонҳои муштараки фитрӣ ва Исломии хешро ба ёд меоваранд ва бо ҳидояти Худованд борӣ дигар ба якдигар наздик мешаванд ва ба ҳам пайванд мехуранд ва бо ташкили суфуфи воҳид, ҷабҳаи ҳақро сомон медиҳанд.

Аммо тардиде нест ки дар раъси ҳамаи орзуҳо ва ормонҳои муштараки мусалмонони ҷаҳон, барқарории адолати ҷаҳонӣ ва решакан шудани бедоди ва фасод бар рӯӣ замин дар сояи давлати мустақил ва ҳақиқатмадори Исломӣ қарор дорад. Ҳукумате ки Ислом аз ҳамон рӯзҳои нахустин, ваъдаи онро ба мусалмонон додааст ва бидуни шак ҳар орзуӣ машрӯъ ва саҳиҳи дигаре танҳо дар сурате муҳаққақ хоҳад шуд ва ҳамаи мусалмонони ҷаҳон, чи илтифот дошта бошанд ва чи надошта бошанд, чунин орзуеро дар сар мепарваранд.

Аммо чизе ки дар ин миён гурӯҳи касире аз мусалмононро ба иштибоҳ андохта ва аз масири асли Ислом, мунҳариф сохта, ин таваҳҳуми шум ва беасос будааст ки барои таҳаққуқи ин ормони дерин ва орзуӣ ширин, мусалмононро ниёзе ба ҳидояти Худованд нест ва ҳар гурӯҳи аз эшон метавонад аз ҳар равише ки ба назараш дуруст аст, пайравӣ намояд ва ҳар касеро ки писандид барои қиёдат ва раҳбарии хеш ба сӯӣ ин ормони бузург баргузинад! Аммо ба рӯшанӣ мебинем ки чунин таваҳҳуми шум ва тасаввури хоме то кунун чи натоиҷе ба бор оварда ва мусалмонони ҷаҳонро ба чи рӯзе андохтааст! Имрӯз ҳар гурӯҳ аз мусалмонон касеро бар худ мусаллат сохта ва бо ҳокими дилхоҳи хеш байъат кардааст. Гурӯҳе аз эшон бо кофирон ҳампаймон шуда ва табъан ҳокимони мусалмоне ки дар воқеъ мунофиқонӣ хоъин ва бадхоҳ ҳастандро ҳокимони худ қарор додаанд ва гурӯҳӣ дигар низ бо худсарӣ ва якатозии аҷибе бо умаро ва хулафои худхондаи хеш байъат мекунанд ва аз онон барои касби қудрат ва султаи бештар ҳимоят менамоянд. Аз ин рӯ ҷоҳил ва золим ва таҷовуз ва ҷанг ва беадолатӣ ва фақр бар эшон муставлӣ шуда ва сояи табоҳӣ ва суқут бар сарашон сангинӣ мекунад. Ин аз он рӯст ки мусалмонон, Худовандро нодида гирифтанд ва машият ва иродаи ӯро дар ин амр ба ҳисоб наёварданд ва аз равише ки Ӯ барои расидан ба ин ормони бузург таъйин фармуда буд тахаллуф намуданд. Мусалмонон фаромӯш карданд ки изни Худованд ва амри Ӯ асл ва асоси хилқат ва санги банои офариниши ин ҷаҳон аст ва ҳамаи ҷараёнот, муъодилот ва муҳосиботи ҳокм бар он ҷуз ба хоста ва иродаи Ӯ ҷараён намеёбад ва бидуни он ҳатто сангрезаи рӯӣ замин ҳаракат намекунад. Мусалмонон аз ёд бурданд ки Худованд барои таҳаққуқи ваъдаҳои худ роҳ ва равише таъйин карда ва барои ҳусули онҳо илтизом ба ин роҳ ва равишро зарури донистааст. Мусалмонони ҷаҳон аз ин ҳақиқати бузург ғафлат кардаанд ки Худованди мутаъол, вилоят ва байъатро танҳо азони худ донистааст ва ононро аз шарик гирифтан дар он ба шиддат наҳй фармуда ва ташрик дар онро мисдоқи ширки ба Аллоҳ донистааст. Ба ростӣ чигуна мумкин аст ки мусалмонон бо ширки ба Худованд ва нофармонии Ӯ ба чунин ҳадафи муқаддасе даст ёбанд?! Бетардид Худованди баладмартаба, ҳокими ҳақиқӣ ва молики аслии ин ҷаҳон аст ва ҳукумат бар он низ танҳо азони Ӯст. Лизо таҳаққуқи ҳукумати адолати ҷаҳонӣ танҳо ба тариқе ки Ӯ хостааст муяссар тавонад шуд ва танҳо ҳокиме ки Ӯ барои мардум баргузидааст, тавону салоҳияти барқарории адолатро хоҳад дошт ва на ҳеҷ каси дигар. Ин ҳақиқате аст ки дар айни вузуҳ ва ҳаққонияташ мавриди ғафлати амиқ воқеъ шуда ва ба фаромӯшӣ супурда шуда ва албатта ин фаромӯшӣ бисёр аҷиб ва ғайри қобили дарк аст; Чароки ҳамаи мусалмонон иттифоқи назар доранд ки бино бар ахбори мутавотири Исломӣ, қоъим ба ҳақ ва барпо кунандаи адолат бар рӯи замин ва танҳо касе ки Худованд ба хуруҷ ва қиёми ӯ ба ҳақ ва адолат ва пирӯзии ниҳойиаш хабар дода, Маҳдии оли Муҳаммад аст; «Ҳамон касе ки заминро аз қист ва адл пур мекунад; Ҳамчунонки аз зулм ва ҷавр пур шудааст» ва дар бораи ҳеҷ шахси дигаре чунин иттифоқи назире вуҷуд надорад. Ин ба он маъност ки танҳо ҳокими машруъ ва мавриди ризояти Худованд дар ин замон ҳамуст ва дар ҳоли ҳозир танҳо касе ки байъат бо ӯ барои мусалмонони ҷаҳон ҷойиз ва балки воҷиб шумурда мешавад, Маҳдӣ аст ва ҳар байъате ҷуз бо ӯ, исёни амри Худованд ва дар натиҷа табаъияти шайтон ва ба таъбири Қуръон, таҳокум ба сӯӣ тоғут шумурда мешавад ва ин нишондиҳандаи авҷи аҳмият ва маҳрумияти байъат бо Маҳдӣ дар омӯзаҳои Исломӣ аст. Ин аз он рӯст ки байъат бо Маҳдӣ ҷойгузини байъат бо ҳамаи золимон ва тавоғияти олам ва дар натиҷа, омили тазъифи қудрат ва суқути ҳокимияти онон хоҳад буд ва аз сӯи дигар якпорчагии мусалмонони олам ва гирдомадани эшон дар зери байрақӣ воҳидро тазмин хоҳад намуд; Чароки ба назар мерасад дар ҳоли ҳозир ихтилоф ва тафриқаи уммат аз авомили сиёсӣ ва ҳокимиятҳои мутаъаддид ва мутафарриқ нашъат мегирад ва чанд дастагии мусалмонон, маълули пайравии онон аз ҳукком ва қудратҳои сиёсии гуногун аст ва табиъӣ аст ки ҳар гурӯҳ ва ҳар даста ва ҳар миллате аз мусалмонон, пайрави заъими хеш аст ва зуъамои ҷаҳони Ислом низ ҳар кадом ба сӯӣ худ мехонанд ва умуман Маҳдиро аз ёд бурдаанд; Чароки ё асосан ҳеҷ таваҷҷуҳе ба ӯ надоранд ва аз бурдани номи ӯ низ оҷизанд ва ё ин гуна таблиғ мекунанд ки зуҳури Маҳдӣ бисёр дур аст ва маълум нест дар чи замоне воқеъ мешавад. Ин гуна аст ки ҳокимони ҷаҳони Ислом дониста ё нодониста алайҳи Маҳдӣ иқдом мекунанд ва зеҳни умумии мусалмононро аз таъаммул дар бораи ӯ боз медоранд. Ҳоло агар тасаввур кунем ки нидои бедоргари даъват ба сӯӣ Маҳдӣ ва пайвастан ба ӯ ва гусастан аз ғайри ӯ ба гӯши ҳамаи мусалмонони ҷаҳон бирасад ва эшон ҳамагӣ, як садо даст аз ҳокимоне ки бидуни изни Худованд баргузидаанд, бардоранд ва ба сӯӣ Маҳдӣ бишитобанд чи хоҳад шуд? Ба ростӣ бо ба роҳ афтодани наҳзати бедорӣ бахши ҳимоят ва итоъат аз Маҳдӣ ва танин андоз шудани шиъори бозгашти мусалмонон ба сӯӣ Маҳдӣ чи таҳавулоте дар минтақа ва ҷаҳон рӯй хоҳад дод?

Ба назар мерасад пеш аз ҳар чиз, авалин натиҷаи мубораки чунин ҳаракати бедоргаре, иттиҳоди муслимин дар як саф ва зери як байрақ ва низ ҳамгароӣ ва иттифоқи эшон дар сояи байъат бо гумоштаи Худованд хоҳад буд ва ин аввалин гом дар ростои таҳаққуқи ормони Исломии мо яъне таҳаққуқи ҳокимияти ҳазрати Маҳдӣ аст; Чароки тардиде нест ки як иттиҳоди ростин ва ба ҳам пайвастагии амиқ миёни суфуфи мусалмонон, пешниёзи инқилоби ҷаҳонии Маҳдавӣ шумурда мешавад. Ба ақидаи мо чунин наҳзати мубораки Исломӣ ки иттиҳоди ҳамаи мусалмонон дар замин байрақи Маҳдавиро ҳадафи худ қарор додааст оғоз шуда ва овоӣ «Бозгашт ба Ислом» ро сар додааст. Раҳбарии ин наҳзат бар уҳдаи андешманди ҳушёр ва мубориз, ҳазрати аълома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ аст ки бо шуҷоъати беназир ва мисолзадании худ, калимаи «Ал байъату Лиллоҳ» ро шиъори наҳзати худ қарор дода ва мӯътақид аст ки танҳо мисдоқи байъат бо Аллоҳ дар даврони мо байъат бо халифаи Худо Маҳдии оли Муҳаммад аст ва ҳар байъати дигаре дар ин даврон, байъат бо тоғут шумурда мешавад. Бинобарин «Ал байъату Лиллоҳ» ба маънои инҳисори ҳукуамт ва қудрат ба касе аст ки Худованд ӯро ба унвони халифаи худ баргузидааст ва он ҳеҷ кас нест ҷуз Маҳдӣ. Ин парчамдори Исломи холис ва комил, бо ироъаи чунин қироъати асил ва мӯътабаре, мӯътақид аст ки Маҳдӣ, амуди оҳанини хаймаи Ислом аст ва то ин амуди оҳанин бар замин устувор нагардад, хаймайи Ислом барпо нахоҳад шуд. Лизо вазифаи фард фарди мусалмонони ҷаҳон, ҳимояти ҳамаҷониба ва содиқона аз Маҳдӣ ва нусрату иъонат ва итоъат аз ӯст. Ба ҳамин хотир аст ки метавон наҳзати ин андешманди бузургро наҳзати «Бозгашт ба Ислом» ё наҳзати бозгашт ба сӯӣ Маҳдӣ ном ниҳод; Чи онки рукни ракин ва иқома кунандаи мавъуди Ислом ҳамуст ва бозгашт ба ӯ дар воқеъ бозгашт ба сӯӣ Исломи ростин аст.

Мо умедвор ҳастем ки паёми бедории бахши ин олими омил ва муслеҳи озодандеш он гуна ки шойиста аст мавриди пазириш ва истиқболи мардуми мусалмон дар сар то сари ҷаҳон қарор гирад, бошад ки толиби Маҳдӣ нидои якпорчагии уммати Ислом гардад ва сутуни кохҳои мустакбирон ва тавоғути оламро ба ларза дароварад.