| Нависандаи пурсиш: Форуқи Муллозеҳӣ | Тарихи пурсиш: 2/1/2015 |
Оё ҷаноби Мансури Ҳошимии Хуросонӣ моро аз салаф олимтар ва фозилтар медонад?!
| Посух ба пурсиши шумораи: 2 | Тарихи посух ба пурсиш: 2/1/2015 |
Агар манзури шумо аз «Мо» шахси шумо ё ашхоси хосси дигаре дар пиромуни шумост, ҷаноби Мансури Ҳошимии Хуросонӣ дар бораи шумо иттилоъ ва табъан қазовати хоссе надорад ва ба олимтар ва фозилтар будан ё набудани шумо аз салаф ҳукм намекунад, вале агар манзуратон «Навъи ояндагон» аст, эшон олимтар будан ва фозилтар будани «Навъи ояндагон» аз «Навъи гузаштагон» ро бо таваҷҷуҳ ба далоилӣ ақлӣ ва шаръӣ ки дар китоби «Бозгашт ба Ислом»[1] зикр фармудааст, «Мумкин» медонад ва мӯътақид аст ки олимтар будан ва фозилтар будани мутлақи салаф аз мутлақи ояндагон, бар хилофи пиндори касоне ки онро бадеҳӣ мепиндоранд, бадеҳӣ нест ва қатъӣ шумурда намешавад ва бо ин васф, тақлид аз онон бар пояи занн ба олимтар будан ва фозилтар буданашон, назар ба адами эътибори занн дар ислом, воҷиб балки ҷоиз нест. Ба ҳар ҳол, рӯшан аст ки салаф, ба маънои мусалмонони се насли нахуст, Паёмбаронӣ маъсум набуданд ки олимтар будан ва фозилтар буданашон аз ояндагон бадеҳи ё қатъӣ бошад ва тақлид аз онон воҷиб ё ҷойиз шумурда шавад.
Бо ин ҳол, ҷаноби Мансури Ҳошимии Хуросонӣ имкони олимтар будани онон аз ояндагонро мепазирад, вале интиқоли илми онон ба ояндагон ба сурати саҳиҳ ва комилро машкук балки мардуд мешуморад ва мӯътақид аст ки мавонеъи сиёсӣ ва мазҳабии фаровоне барои он вуҷуд доштааст ки ҷойе барои яқин ба сиҳҳат ва камоли он боқӣ намегузорад ва занн ба сиҳҳат ва камоли он низ бо таваҷҷуҳ ба адами эътибори занн дар Ислом кофӣ нест. Ҳамчунонки фозилтар будани мусалмонони нахустин аз ояндагонро аз лиҳози аҷри ухравӣ медонад ва онро далиле барои тақлид аз онон намеёбад.
Бинобарин, ҳосили сухани эшон дар бораи салаф ин аст ки аввалан олимтар будан ва фозилтар будани онон аз ояндагон ба сурати мутлақ, қатъӣ нест ва аз ақл ва шаръ собит намешавад ва танҳо мӯҳтамал аст ва ин эҳтимол барои лузуми тақлид аз онон кофӣ нест ва сониян ба фарз олимтар будани онон аз ояндагон, қатъӣ нест ки илми онон ба сурати саҳиҳ ва комил ба ояндагон расида бошад то тақлид аз онон бар пояи он мумкин ва зарури бошад ва ба фарзи фозилтар будани онон, фазлашон ба маънои бештар будани аҷрашон дар охират аст ки мусталзими тақлид аз онон дар дунё нест.
Бинобарин, аз назари ҷаноби Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, мусалмонон бояд ба ҷои салаф, аз китоби Худованд ва суннати қатъии Паёмбари Ӯ саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам табаъият кунанд; Ҳамчунонки салаф низ мекӯшиданд ки ҳамин корро анҷом диҳанд ва худ аз салафашон табаъият намекарданд ва аз халаф намехостанд ки тобеъи онон бошанд ва ин воқеъияте аст ки бар аҳли иттлоъ пӯшида нест.
Худованд ба ҳамаи мусалмонон тавфиқи тарки таъассуб ва тақлид ва илтизом ба Исломи холис ва комил барканор аз ҳамаи аҳвоъ ва мазоҳибро арзонӣ дорад.