Сешанбе 19 Март 2024 мелодӣ / 8 Рамазон 1445 ҳиҷрӣ қамарӣ
Мансури Ҳошимии Хуросонӣ
 Дарси ҷадид: Дарсҳое аз он ҷаноб дар бораи инки замин аз мардӣ олим ба ҳамаи дин ки Худованд ӯро дар он халифа, имом ва раҳнамойе ба амри худ қарор дода бошад, холи намемонад; Аҳодиси саҳиҳе аз Паёмбар дар ин бора; Ҳадиси 3. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Гуфтори ҷадид: Гуфторе аз он ҳазрат дар бораи инки фуру бурдани амдии сар дар об ҳаргоҳ сабаби расидани об ба гулӯ шавад, сабаби қазоъи рӯза аст. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Пурсиши ҷадид: Оё ақиқа кардан барои навзод, машрӯъ аст? Барои мутолеъаи посух, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед. Нақди ҷадид: Ман ба унвони касе ки даъвати ҷаноби Мансурро пазируфта ва мусаммам ба заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ аст, чигуна метавонам таколифи шаъии худам монанди намозу рӯза ва ҳаҷҷу закотро анҷом бидиҳам? Қабули даъвати ҷаноби Мансур сарфи назар аз инки барои зуҳури Маҳдӣ лозим аст, чи фойидае барои ман аз ҷиҳати амали ба таколифи шаръӣ дорад?! Барои мутолеъаи барраси, инҷоро клик кунед. Номаи ҷадид: Фарозе аз номаи он ҳазрат ки дар он дар бораи шиддат гирифтани бало ҳушдор медиҳад ва иллати он ва роҳи пешгирӣ аз онро табйин мекунад. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Нуктаи ҷадид: Нуктаи «Як қадам монда ба субҳ» навиштаи «Илёс Ҳакимӣ» мунташир шуд. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед.
loading
Нақд ва барраси
 

Таблиғот бар зидди ҳазрати Хуросонӣ хеле шадид аст, вале ман дар ҳаққонияти эшон шакке надорам. Ҳамаи суханони эшон мутобиқ бо Қуръон ва ақл аст, ҳатто суханони эшон дар бораи исмат ва илми ғайб ва эҳтироми саҳоба ва тақлид аз олимон ва вилояти фақиҳ ва заминсозӣ барои зуҳури Маҳдӣ ва ... ки бар хилофи суханони ройиҷ аст ва ҳассосияти зиёде байни шиъаён барангехта аст. Ман омодаам ки эшонро ёрӣ кунам ва бояд бигӯям ки тавонмандиҳои зиёде ҳам дорам; Дӯстони зиёд ва қави баёни хуб ва идаҳои ҷадид ва ..., вале лозим аст ки шумо аз назари молӣ манро таъмин кунед. Ман зан ва фарзанд дорам ва мушкилоти молии зиёд. Агар шумо монанди гурӯҳҳои дигар бар афроди худ пули муносибе мепардозед, ман дар хидмати шумо ҳастам ва барои шумо кор мекунам.

Бародари гиромӣ!

Лозим аст ки ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:

Аввалан шарти пул гузоштан барои ёрии касе ки дар ҳаққонияти ӯ шакке надоред, корӣ мутаноқиз ва бемаъност; Зеро бидуни шак ҳаққонияти ӯ барои инки ёриаш кунед кофӣ аст, агарчи ба шумо пуле надиҳад; Ҳамон тавр ки бутлони дигарон барои инки ёришон накунед кифоят мекунад, агарчи ба шумо пуле бидиҳанд.

Сониян агар ин олими бузург ба ёрони худ пуле надиҳад, чизе ба маротиб арзишмандтар аз пул медиҳад ва он ҳамоно илм аст ки бо ҳеҷ пуле қобили муъовиза нест. Оё ҳамин, ангезаи кофӣ барои ёрии ӯ маҳсуб намешавад?! Сухани Алӣ алайҳи саломро ба ёд оваред ки ба Кумейл ибни Зиёд фармуд: «یَا كُمَيْلُ! الْعِلْمُ خَيْرٌ مِنَ الْمَالِ، الْعِلْمُ يَحْرُسُكَ وأَنْتَ تَحْرُسُ الْمَالَ، والْمَالُ تَنْقُصُهُ النَّفَقَةُ والْعِلْمُ يَزْكُوا عَلَى الإِنْفَاقِ، وصَنِيعُ الْمَالِ يَزُولُ بِزَوَالِهِ، يَا كُمَيْلَ بْنَ زِيَادٍ! مَعْرِفَةُ الْعِلْمِ دِينٌ يُدَانُ بِهِ، بِهِ يَكْسِبُ الإِنْسَانُ الطَّاعَةَ فِي حَيَاتِهِ وجَمِيلَ الأُحْدُوثَةِ بَعْدَ وَفَاتِهِ، والْعِلْمُ حَاكِمٌ والْمَالُ مَحْكُومٌ عَلَيْهِ، يَا كُمَيْلُ! هَلَكَ خُزَّانُ الأَمْوَالِ وهُمْ أَحْيَاءٌ، والْعُلَمَاءُ بَاقُونَ مَا بَقِيَ الدَّهْرُ، أَعْيَانُهُمْ مَفْقُودَةٌ وأَمْثَالُهُمْ فِي الْقُلُوبِ مَوْجُودَةٌ، هَا إِنَّ هَاهُنَا لَعِلْماً جَمّاً -وأَشَارَ بِيَدِه إِلَى صَدْرِهِ- لَوْ أَصَبْتُ لَه حَمَلَةً، بَلَى أَصَبْتُ لَقِناً غَيْرَ مَأْمُونٍ عَلَيْهِ، مُسْتَعْمِلًا آلَةَ الدِّينِ لِلدُّنْيَا، ومُسْتَظْهِراً بِنِعَمِ اللَّهِ عَلَى عِبَادِهِ وبِحُجَجِهِ عَلَى أَوْلِيَائِهِ، أَوْ مُنْقَاداً لِحَمَلَةِ الْحَقِّ لَا بَصِيرَةَ لَهُ فِي أَحْنَائِهِ، يَنْقَدِحُ الشَّكُّ فِي قَلْبِهِ لأَوَّلِ عَارِضٍ مِنْ شُبْهَةٍ، أَلَا لَا ذَا ولَا ذَاكَ، أَوْ مَنْهُوماً بِاللَّذَّةِ سَلِسَ الْقِيَادِ لِلشَّهْوَةِ، أَوْ مُغْرَماً بِالْجَمْعِ والْإدِّخَارِ، لَيْسَا مِنْ رُعَاةِ الدِّينِ فِي شَيْءٍ، أَقْرَبُ شَيْءٍ شَبَهاً بِهِمَا الأَنْعَامُ السَّائِمَةُ، كَذَلِكَ يَمُوتُ الْعِلْمُ بِمَوْتِ حَامِلِيهِ»[1]; «Эй Кумайл! Илм беҳтар аз мол аст. Илм туро пос медорад ва ту молро пос медорӣ ва мол бо инфоқ коста мешавад ва илм бо инфоқ афзойиш меёбад ва парвардаи мол бо заволи он аз байн меравад. Эй Кумайл ибни Зиёд! Арҷ ниҳодан ба илм, дайне аст ки ба он гардан ниҳода мешавад, инсон бо он дар зиндагиаш тоъат ва баъд аз маргаш номи некуро касб мекунад ва илм фармонраво ва мол фармонбардор аст. Эй Кумайл! Касоне ки амволро меанборанд мурдаанд дар ҳоле ки зиндаанд ва олимон боқӣ ҳастанд то ҳангоме ки рӯзгор боқӣ аст, худҳошон мафқуд мешаванд, вале ҳикматҳояшон дар дилҳо мавҷуд аст. Оҳ, дар инҷо –ва бо даст ба синааш ишора фармуд– илм анбуҳӣ наҳуфта аст, кош барои он ҳомилоне меёфтам! Оре, касеро ёфтам ки нек дар меёфт, вале бар он амин набуд; (Чароки) абзори динро барои дунё ба кор мегирифт ва бо неъматҳои Худованд бар бандагонаш ва бо ҳуҷҷатҳои Ӯ бар авлиёъаш бартарӣ меҷуст, ё касе ки пайрави ҳомилони ҳақ буд, вале басирате дар печу хамҳояш надошт, бо нахустин шубҳае ки пеш омад каш ба дилаш роҳ меёфт. Бидон ки на ин ва на он; Ё касе ки ташнаи лаззатҳост, маҳорашро ба шаҳватҳо супурда, ё касе ки дар пайи андухтан ва анбоштан аст, ҳеҷ як аз посдорони дин нестанд. Шабеҳтарин чиз ба он ду чаҳорпоёни чарандаанд. Ин гуна илм бо марги ҳомилонаш мемирад.»

Солисан ин олими ғариб ки мазлумияташ ёдовари мазлумияти Алӣ алайҳи салом дар миёни Куфиён аст, пуле надорад то ба ёрони худ бидиҳад. Ӯ на мансабе дар ҳукумат дорад то бар амволи умумӣ султа дошта бошад ва на марҷаъияти расӣ дар миёни омма то ба вуҷуҳоти шаръӣ дастрасӣ; Ҳамчунонки монанди бархӣ гурӯҳҳои дигар, бо истихбороти Эрон ё Арабистон ва аз он бадтар Омрико ё Исроъил сару сирре надорад то аз ҳимояти молии онҳо баҳраманд бошад ва битавонад афроде монанди шуморо бихарад ё ба муздурӣ гирад. Ба илова, рӯйкарди мазҳабӣ ҳам надорад то ҳимояти ақшори сарватмандеро ҷалб кунад ки навъан гаройишҳои тунди мазҳабӣ –билахас шиъӣ ё суннӣ– доранд ва барои тарвиҷи мазҳаби худ ва тахриби мазоҳиби дигар даст ба ҷеб мебаранд. Пуле ки дар ихтиёри ӯст сирфан ҳосили кӯмакҳои маҳдуди ёрони ӯст ки ба сахтӣ барои нигоҳ доштани пойгоҳи иттилоърасонӣ ва чопу нашри осори ӯ кифоят мекунад; Чароки ёрони ӯ низ аз мустазъафин ҳастанд ва зери зулми золимон ба сахтӣ метавонанд ниёзҳои худ ва хонаводаҳошонро таъмин кунанд ва бо ин васф, ҷуз андаке аз онон ки мисдоқи ﴿يُؤْثِرُونَ عَلَى أَنْفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ[2] ҳастанд ва ниёзҳои динашонро бар ниёзҳои дунёшон муқаддам медоранд, касе ба ӯ кӯмаке намекунад. Оре, онон ки бар рӯйи қудрат ё сарват чанбара задаанд, ҳар як ба баҳонае аз кӯмак ба ӯ худдорӣ кардаанд ва ӯро дар масофи душманонӣ қудратманд ё сарватманд танҳо гузоштаанд. Худованд ҳамаи ононро лаънат кунад ва бо фиръавн ва қорун маҳшур фармояд.

Робиъан ин олими мазлум ба ёрии касе ки барои пул ӯро ёрӣ мекунад, ниёзе надорад. Ин ёрӣ, арзонӣ тавоғит ва даҷҷолон ки муздуронашон аз ҳеҷ кӯшише бар зидди ӯ фуругузори намекунанд. Бегумон ёрии ӯ бо ангезаҳои молӣ, арзише надоранд ва дере намепояд; Чароки зуд бошад тоғут ё даҷҷоле аз роҳ бирасад ва пули бештаре пешниҳод бидиҳад, пас ӯро вогузоранд ва ба он мулҳақ шаванд. Ҳадафи ӯ гирд овардани гӯрӯҳе аз дунё гузашта барои ёрии Маҳдӣ аст ва бо ин васф, касоне ки ангезаҳои дунявӣ доранд, ба кори ӯ намеоянд. Наҳзати ӯ, наҳзати мухлисон аст ки ба чизе ҷуз хушнудии Худованд намеандешанд; Зеро танҳо онон ҳастанд ки шойистаи пайвастан ба Маҳдӣ ҳастанд ва танҳо онон ҳастанд ки қобили иттикоъанд. Онон дар изои Биҳишт ба ёрии ӯ шитофтаанд, на дар изои пул ва Биҳиштро бо ҳеҷ пуле наметавон муъовиза кард; Чунонки худ дар ин бора фармудааст:

«Оё мепиндорӣ касоне ки даъвати манро иҷобат мекунанд ва ба ёрии ман мешитобанд умедворанд ки ба баҳрае дар зиндагии дунё даст ёбанд?! Чунин нест; Чароки онон медонанд ман дунёе надорам то ба онон бидиҳам ва ба ҳамроҳи ман ҷуз бедории шаб ва дундагии рӯз нахоҳанд дошт, вале онон биҳиштҳоеро меҷӯянд ки аз зери онҳо наҳрҳо ҷорӣ аст ва аз оташе мегурезанд ки ҳезуми он мардум ва сангҳи гӯгирд аст; Ё мепиндорӣ касоне ки бо ман меситезанд ва ба душманонам ёрӣ мерасонанд умедворанд ки ба баҳрае дар охират даст ёбанд?! Чунин нест; Чароки онон медонанд аз арбоби дунё ҷонибдорӣ мекунанд ва дар хидмати зӯрмандон ва зардоронанд ва насиби онон дар охират ҷуз оташ нест.»[3]

Бо ин авсоф, агар шумо дар пайи илм ҳастед ва Биҳиштро меҷӯйед, ба ёрии ин олими сиддиқ биштобед ва агар дар пайи пул ҳастед ва дунёро меҷӯйед, роҳҳои дигарро имтиҳон кунед; Чароки роҳ барои он бисёр аст.

↑[1] . Наҳҷул Балоға, Ҳикмати 147
↑[2] . Ҳашр/ 9
Пойгоҳи иттилоърасонии дафтари Мансури Ҳошимии Хуросонӣ Бахши баррасии нақдҳо
Ҳамрасонӣ
Ин матлабро бо дӯстони худ ба иштирок гузоред, то ба густариши илм ва маърифати динӣ кӯмак кунед. Шукронаи ёд гирифтани як нуктаи ҷадид, ёд додани он ба дигарон аст.
Email
Telegram
Facebook
Одноклассники
ВКонтакте
Метавонед ин матлабро ба забонҳои зер низ мутолеъа кунед:
Агар бо забони дигаре ошнойи доред, метавонед ин матлабро ба он тарҷума кунед. [Форми тарҷума]
Навиштани нақд
Корбари гиромӣ! Шумо метавонед нақдҳои илмии худ бар осори аллома Мансури Ҳошимии Хуросониро дар форми зер бинависед ва барои мо ирсол кунед то дар ин бахш ба баррасии илмӣ гирифта шавад.
Таваҷҷуҳ: Мумкин аст номи шумо ба унвони нависандаи нақд дар пойгоҳ намоиш дода шавад.
Таваҷҷуҳ: Аз онҷо ки посухи мо ба эмейли шумо ирсол мешавад ва лузуман бар рӯи пойгоҳ қарор намегирад, лозим аст ки одраси худро ба дурусти ворид кунед.
Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:
1 . Мумкин аст нақди шумо дар пойгоҳ баррасӣ шуда бошад. Аз ин рӯ, беҳтар аст пеш аз навиштани нақди худ, нақдҳои муртабитро мурур ё аз имкони ҷустуҷӯ дар пойгоҳ истифода кунед.
2 . Беҳтар аст аз навиштани нақдҳои мутаъаддид ва ғайри муртабит бо ҳам дар ҳар навбат худдорӣ кунед; Чароки чунин нақдҳое дар пойгоҳ ба тафкик ва эҳёнан дар муддатӣ бештар аз муддати маъмули баррасӣ мешаванд.