Сешанбе 19 Март 2024 мелодӣ / 8 Рамазон 1445 ҳиҷрӣ қамарӣ
Мансури Ҳошимии Хуросонӣ
 Дарси ҷадид: Дарсҳое аз он ҷаноб дар бораи инки замин аз мардӣ олим ба ҳамаи дин ки Худованд ӯро дар он халифа, имом ва раҳнамойе ба амри худ қарор дода бошад, холи намемонад; Аҳодиси саҳиҳе аз Паёмбар дар ин бора; Ҳадиси 3. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Гуфтори ҷадид: Гуфторе аз он ҳазрат дар бораи инки фуру бурдани амдии сар дар об ҳаргоҳ сабаби расидани об ба гулӯ шавад, сабаби қазоъи рӯза аст. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Пурсиши ҷадид: Оё ақиқа кардан барои навзод, машрӯъ аст? Барои мутолеъаи посух, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед. Нақди ҷадид: Ман ба унвони касе ки даъвати ҷаноби Мансурро пазируфта ва мусаммам ба заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ аст, чигуна метавонам таколифи шаъии худам монанди намозу рӯза ва ҳаҷҷу закотро анҷом бидиҳам? Қабули даъвати ҷаноби Мансур сарфи назар аз инки барои зуҳури Маҳдӣ лозим аст, чи фойидае барои ман аз ҷиҳати амали ба таколифи шаръӣ дорад?! Барои мутолеъаи барраси, инҷоро клик кунед. Номаи ҷадид: Фарозе аз номаи он ҳазрат ки дар он дар бораи шиддат гирифтани бало ҳушдор медиҳад ва иллати он ва роҳи пешгирӣ аз онро табйин мекунад. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Нуктаи ҷадид: Нуктаи «Як қадам монда ба субҳ» навиштаи «Илёс Ҳакимӣ» мунташир шуд. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед.
loading
Нақд ва барраси
 

Дар саҳифаи 206 китоби «Бозгашт ба Ислом», калимаи «Изни Худо» дақиқан манзур чист ва аз куҷо маълум шуда ки ҳазрати Мансур ва ҳамроҳонаш чунин изне доранд ва дигароне мисли фалон шахс [яке аз ҳокимони Эрон] чунин изне надоштаанд? Лутфан сариҳу қотеъ ва бидуни мусомиҳа бифармойед.

Ҳамчунин, дар саҳифаи 313 ва 314 бо истифода аз оёти Қуръон истинбот кардайед ки ҳокимони феълӣ ҳамагӣ! Тоғут ҳастанд ва аз ҷумла фалонӣ! Лутфан бо суғро ва куброи комил ва рӯшан ва бо истедлоли саҳиҳ ва баййинаи рӯшан бифармойед чигуна эшон ҳамагӣ тоғут ҳастанд ва шумо ба Маҳдӣ даъват мекунед?

Ҳамчунин, дар саҳифаи 337 калимаи «Оётӣ қатъӣ» истифода шудааст! Оё метавонам суъол кунам ояти қатъии ҳазрати Мансур аз тарафи ҳазрати Маҳдӣ чист?

Бо ташаккур ва имтино; Банда қасд дорам агар тағйири масире додам ҳамон ҳиҷрати Илаллоҳ бошад ва намехоҳам ки тағйири масир бидуни шинохти кофӣ бошад. Лизо узри банда дар пурсиши ин гуна суъолотро бипазиред ва иддаъое ҳам надорам бо бизоъат музҷоти дониши худам суъолотам бархоста аз дарки болоям буда бошад, балки изъони комил дорам фаҳми худам қосир аст вагарна ҳам ҷумалоти китоб гӯё ва ҷомеъ ва ҳам гӯяндаи тавоност.

Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:

1. Мурод аз «Изни Худованд» насби Ӯст ки аз тариқи насси Паёмбар ё оятӣ баййина маълум скшавад ва мабнои машрӯъияти ҳукумат дар Ислом аст ва бо ин васф, барои касоне зарурат дорад ки ҳукумат мекунанд ё ба сӯӣ ҳукумати худ фаро мехонанд, монанди ҳокимони Эрон, на барои ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ки на ҳукумат мекунад ва на ба сӯӣ ҳукумати худ фаро мехонад, балки даъват кунандае ба сӯӣ ҳукумати Маҳдӣ аст. Рӯшан аст ки даъват ба сӯӣ ҳукумати Маҳдӣ, аз масодиқи ҳукумат нест то ба изни Худованд ниёзе дошта бошад, бал аз масодиқи амри ба маъруф ва наҳй аз мункар аст ки монанди намозу рӯза ва ҳаҷ, бо изни омми Худованд анҷом мешавад ва халти он ду бо якдигар, аз бузургтарин муғолитот аст.

Аммо пурсиши шумо дар бораи инки аз куҷо маълум фалон ҳокими Эрон чунин изне надошта, аҷиб аст; Зеро возеҳ аст ки асл бар адами вуҷуди чунин изне аст магар инки вуҷуди он собит шуда ва бо ин васф, адами субути вуҷуди он, ба маънои адами он аст; Ҳамчунонки ҳокими мазкур, худ низ муддаъии вуҷуди он нбудааст.

2. Чунонки борҳо «Бо суғро ва куброи комилу рӯшан ва бо истедлоли саҳиҳ ва баййинаи рӯшан» тавзиҳ дода шудааст, ҳокимони феълӣ ҳеҷ як бо изни Худованд ҳукумат намекунанд ва зар ҳокиме ки бо изни Худованд ҳукумат намекунад тоғут аст ва бо ин васф, ҳокимони феълӣ ҳамагӣ тоғутанд. Далили муқаддамаи нахуст машҳуд ва виҷдонӣ аст; Чароки ҳеҷ як аз ҳокимони феълӣ дорои нассӣ хос аз ҷониби Паёмбар ва оётӣ баййина аз ҷониби Худованд нестанд ва бо ин васф, мансуб аз ҷониби Худованд шумурда намешаванд ва худ низ чунин иддаъое дар бораи худ надоранд ва асл низ бар адами интисоби онон аз ҷониби Худованд аст; Хусусан ҳокими мавриди ишораи шумо ки ало рағм надоштани нассе аз ҷониби Паёмбар ва оётӣ баййина аз ҷониби Худованд, муддаъии вилояти мутлақа буда ва итоъат аз худро монанди итоъат аз хулафоъи Худованд воҷиб мешумурда, балки ошкоро ҳифзи ҳукумати худро аз ҳифзи Маҳдӣ муҳимтар медониста; Чунонки бидуни таъоруф ва мулоҳиза мегуфтааст: «Ҳифзи ҷумҳурии Исломӣ аз ҳифзи як нафар агарчи имоми аср бошад аҳмияташ бештар аст»[1] ва ин мусталзими ҷавози қатли он ҳазрат барои ҳифзи ҷумҳурии Исломӣ аст ки аз таъорузи он ду бо якдигар бар мехезад; Ҳамчунонки умуми тоғутҳои гузашта, ҳамин назарро медоштанд ва ҳифзи ҳукумати худро аз ҳифзи аъиммаи аҳли байт муҳимтар медонистанд ва барои таҳсили он, ба қатли онон иқдом мекарданд ва далили муқаддамаи дуввум дар мабҳаси «Ихтилофи мусалмонон», «Ҳокимияти ғайри Худованд» ва «Тавҳиди Худованд дар таҳким» бо такя ба манобеъи яқинии Исломи табйин шудааст.

Аммо даъвати ҳазрати Мансур ба сӯӣ Маҳдӣ воқеъияти айнӣ бар рӯӣ замин аст ки дар гуфторҳо ва навишторҳои эшон машҳуд аст ва маҳвури иқдомоти фарҳангии эшон дар Хуросон шумурда мешавад. Бо ин васф, бифармойед ки агар даъвати ин бузургвор ба иҷтимоъи шуморӣ кофӣ аз мусалмонон барои ҳимоят аз Маҳдӣ ва гирифтани байъат аз онон барои ӯ, даъват ба сӯӣ ӯ шумурда намешавад, пас даъват ба сӯӣ ӯ чигуна аст?! Балки ба иборати дақиқтар бифармойед; Агар даъват ба сӯӣ Маҳдӣ даъват ба сӯӣ Маҳдӣ нест, пас даъват ба сӯӣ Маҳдӣ чист?! Бегумон адами илтизом ба меъёри шинохт ва ибтило ба мавонеъи он хусусан таъассуб, инсонро ба беинсофӣ ва инкори маҳсусот савқ медиҳад.

3. Дар хутути мавриди ишораи шумо омадааст ки Маҳдӣ ё худ барои ҷиҳоди мусаллаҳона ба ҳамроҳи мардум иқдом мефармояд ва ё «Фиристодае аз ҷониби худро бо оётӣ қатъӣ ба назди онон мефиристад». Оё ҳазрати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ муддаӣ шуда фиристодае аз ҷониби Маҳдӣ барои ҷиҳоди мусаллаҳона ба ҳамроҳи мардум аст ки шумо мепиндоред: «Ояти қатъии эшон аз тарафи Маҳдӣ чист»?! Аз шумо ки алоқаи фаровоне ба суғро ва кубро доред баъид аст ки ин гуна ба муғолитаи фоҳиш даст биёлонед! Албатта агар замоне мавлоямон Маҳдӣ маслиҳат дид ва ҳазрати Мансурро барои ҷиҳоди мусаллаҳона ба ҳамроҳи мардум барангехт, бегумон барои ӯ оётӣ қатъӣ қарор хоҳад дод; Чароки ӯ аз ҳар гуна риҷс покиза аст ва табъан кори воҷибро тарк намекунад ва бо ин васф, нигаронӣ аз ин бобат беҳуда аст.

Аммо фармоиши поёнӣ шумо, нишон аз ҳусни нияти шумо ва тавозуъатон дар баробари ҳақ аст ва ин тавфиқи бузурге аст ки Худованд ба шумо арзонӣ доштааст ва умед меравад ки шуморо бо он ҳидоят кунад; Зеро ӯ касонеро ба ҳақ ҳидоят мекунад ки ҳусни ният ва тавозуъ доранд ва мутакаббиронро дар гумроҳӣ во мегузорад; Чунонки фармудааст: ﴿سَأَصْرِفُ عَنْ آيَاتِيَ الَّذِينَ يَتَكَبَّرُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَإِنْ يَرَوْا كُلَّ آيَةٍ لَا يُؤْمِنُوا بِهَا وَإِنْ يَرَوْا سَبِيلَ الرُّشْدِ لَا يَتَّخِذُوهُ سَبِيلًا وَإِنْ يَرَوْا سَبِيلَ الْغَيِّ يَتَّخِذُوهُ سَبِيلًا ۚ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا وَكَانُوا عَنْهَا غَافِلِينَ[2]; «Оёти худро аз касоне ки дар замин ба ғайри ҳақ такаббур меварзанд боз хоҳем дошт ва агар ҳар ояте бибинанд ба он имон наёваранд ва агар роҳи рушдро бибинанд онро роҳи худ нагиранд ва агар тариқи гумроҳиро бибинанд онро тариқи худ бигиранд, он ба ин сабаб аст ки оёти Моро такзиб карданд ва аз он ғофил буданд»!

Борӣ тавозуъи шумо дар баробари ҳақ, тавфиқе аст ки Худованд ба шумо додааст ва агар бихоҳад шуморо бо он ҳидоят мекунад ва хушо ба ҳоли онон ки ба ҳақ ҳидоят пайдо мекунанд.

↑[1] . Саҳифаи нур, ҷ15, с365
↑[2] . Аъроф/146
Пойгоҳи иттилоърасонии дафтари Мансури Ҳошимии Хуросонӣ Бахши баррасии нақдҳо
Таълиқот
Нақдҳо ва баррасиҳои фаръӣ
Нақди
фаръии 1
Нависанда: Алӣ Розӣ
Тарих: 3/11/2015

Алломаи Хуросонӣ дар с314 китоби «Бозгашт ба Ислом» фармудааст: «Ва ман агар дар замин тамаккун ёбам, онон [ҳокимони муҳориб ва муфсид] ро ба сазои аъмолашон хоҳам расонд; Чароки бардоштани онон аз сари роҳи Маҳдӣ, бар ҳар мусалмоне ки мутамаккин аз он бошад, воҷиб аст.» Суъол ин аст ки оё эшон барои анҷоми ин кор аз ҳазрати Маҳдӣ изн доранд ва ё ба раъй ва иҷтиҳоди яқинии худ амал мекунанд? Манзур аз тамаккун ташкили ҳукумат аст? Дар ин сурат фарқи ин ҳукумат бо сойири ҳукуматҳои Исломӣ чист?

Ҳамчунин, дар яке аз номаҳо эшон худро бо ҳазрати Муслим ташбеҳ намудаанд. Ҳазрати Муслим аз имоми худ изн доштанд. Оё эшон аз ҳазрати Маҳдӣ изн доранд? Бархӣ аз уламо мисли имом Хумайнӣ низ ҳаракати инқилобии худро баргирифта аз қиёми имом Ҳусейн медонистанд, бо ин ҳол муддаъии изн аз ҳазрати Маҳдӣ набуданд ва ба раъй ва иҷтиҳоди худ амал менамуданд ки албатта тибқи назари аллома раъй ва иҷтиҳод ба танҳоӣ яқин эҷод намекунад.

Посух ба нақди
фаръии 1
Тарих: 5/11/2015

Муроди аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло аз «Тамаккун дар замин», лузуман дастёбӣ ба ҳукумат нест, бал бархурдорӣ аз имконоти лозим барои дафъи фитнаи ҳокимони золим ва канор задани онҳо аз сари роҳи Маҳдӣ аст ки аъамми аз дастёбӣ ба ҳукумат аст ва чи басо бо ҳимояти шморӣ кофӣ аз мусалмонон муяссар мешавад; Чунонки худ сариҳан фармудааст: «Бардоштани онон аз сари роҳи Маҳдӣ, бар ҳар мусалмоне ки мутамаккин аз он бошад, воҷиб аст», дар ҳоле ки рӯшан аст дастёбӣ ба ҳукумат, бар ҳар мусалмоне ки мутамаккин аз он бошад, воҷиб нест, балки ҷуз бо инзи қатъии Худованд машрӯъият намеёбад ва бо ин васф, тамаккун дар замин барои «Расондани онон ба сазои аъмолашон», аъамми аз дастёбӣ ба ҳукумат аст. Ба ҳар ҳол, тардиде нест ки ҳар кас бидуни изни Худованд ки аз тариқи насси қатъии халифааш дар замин ё оётӣ баййина шинохта мешавад, ба ҳукумат бар мусалмонон даст ёзад, тоғут аст, агарчи Мансури Ҳошимии Хуросонӣ бошад.

Ҳамчунин, ташбеҳи касе ба касӣ дигар, лузуман ба маънои ташобаи он ду дар ҳамаи ҷиҳот нест; Чунонки Худованд Исо алайҳи саломро ба Одам алайҳи салом ташбеҳ кард ва фармудааст: ﴿إِنَّ مَثَلَ عِيسَى عِنْدَ اللَّهِ كَمَثَلِ آدَمَ ۖ خَلَقَهُ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ قَالَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ[1]; «Ҳароина масали Исо назди Худованд чунон масали Одам аст ки ӯро аз хок офарид, пас ба ӯ фармуд бош пас шуд», дар ҳоле ки рӯшан аст Исо алайҳи салом модар дошта ва Одам алайҳи салом модар надошта ва бо ин васф, ташобаи он ду дар ҳамаи ҷиҳот набуд. Аз инҷо дониста мешавад ки ташбеҳи Мансур ба Муслим бини Ақил лузуман ба маънои бархурдории Мансур аз изни Маҳдӣ монанди бархурдории Муслои аз изни Ҳусейн нест, агарчи имкони он вуҷуд дорад ва бо ин васф, барои огоҳӣ аз он, бояд ба чизе ҷуз ташбеҳи мазкур муроҷиъа кард. Қадри мутаяққан ин аст ки заминасозии Мансур барои омадани Маҳдӣ аз тариқи гирифтани байъат барои ӯ ва омодасозии шуморӣ кофӣ барои ҳимоят аз ӯ, шабеҳи кори Муслим барои Ҳусейн аст ва ҳамин барои сиҳҳати ташбеҳи он ду ба якдигар кофӣ аст.

Тавфиқи шуморо аз даргоҳи Худованди меҳрубон масъалат дорем.

↑[1] . Оли Имрон/ 59
Пойгоҳи иттилоърасонии дафтари Мансури Ҳошимии Хуросонӣ Бахши баррасии нақдҳо
Нақди
фаръии 2
Нависанда: Муштоқи имом Маҳдӣ
Тарих: 12/2/2016

Ин ҷониб дар даъвати шаръӣ ва ақлии ҳазрати аллома ба сӯӣ халифаи Худо ва танҳо валии амри муслимини боқӣ монда шакке надорам ва бо эшон ҳамроҳ ва ҳам садо ҳастам, аммо эшон дар ҷойе фармудаанд ки ҳамон тавр ки Муслим барои Ҳусейн (а) байъат ҷамъ карданд ман ҳам дар Хуросон барои Маҳдӣ (аҷ) байъат мегирам. Бо инки шак надорам ва яқин дорам ки ин байъат гирифтан ва байъат додан ҳукми шаръи ва ақли аст, аммо суъол инҷост ки Муслим изни байъат гирифтан дошт. Оё қиёси эшон дар ҳамин робита аст?

Посух ба нақди
фаръии 2
Тарих: 16/2/2016

Бародари мӯъмин ва аҳли басират

Дар инки аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ аъядуллоҳи таъоло аз имом Маҳдӣ алайҳи салом барои фароҳам сохтани заминаи зуҳури он ҳазрат «Изни ом» дорад, шакке нест; Чароки фароҳам сохтани заминаи зуҳури он ҳазрат мисдоқи бориз некукорӣ ва тақво аст ва изни омми он ҳазрат ба некукорӣ ва тақвои яқини аст; Чунонки изни омми он ҳазрат ба намозҳои явмия ва рӯзаи моҳи рамазон яқинӣ аст, балки худдориаш аз чунин изне маъсият ва куфр шумурда мешавад ва ин маънои гуфтори қотеъ ва такон диҳандае аст ки яке аз ёронамон моро аз он хабар дод, гуфт:

«قالَ رَجُلٌ لِلْمَنْصُورِ: هَلْ أَذِنَ لَکُمُ الْمَهْدِيُّ أَنْ تُمَهِّدُوا لَهُ سُلْطانَهُ؟! قالَ: الْأَمْرُ أَعْظَمُ مِنْ ذَلِكَ یا لُکَعُ! لَوْ نَهانا عَنْ ذَلِكَ ﴿لَأَخَذْنَا مِنْهُ بِالْيَمِينِ ثُمَّ لَقَطَعْنَا مِنْهُ الْوَتِينَ فَمَا مِنْكُمْ مِنْ أَحَدٍ عَنْهُ حَاجِزِينَ! أَما بَلَغَکُمْ قَوْلُ عَلِيٍّ: ﴿وَاللّهِ لَوْ لَمْ یَخْرُجْ لَضُرِبَ عُنُقُهُ؟! فَقامَ الرَّجُلُ وَ هُوَ یَقُولُ: اللَّهُمَّ لَوْ کانَ أَحَدٌ یُخْرِجُ الْمَهْدِيَّ لَکانَ هَذَا! فَسَیُخْرِجَنَّهُ وَ لَوْ کانَ بِالْعُطارِد»; «Марде ба Мансур гуфт: Оё Маҳдӣ ба шумо изн додааст ки барои ҳукумати ӯ заминасозӣ кунед?! Фармуд: Кор фаротар аз ин аст эй нодон! Агар моро аз он боз дорад (сухани Худованд бар ӯ ҷорӣ мешавад ки фармудааст:) <Ҳароина ӯро бо қудрат мегирем ва сипас раги қалбашро қатъ мекунем ва он гоҳ ҳеҷ як аз шумо ӯро нигоҳ доранда нест>! Оё сухани Алӣ ба шумо нарасидааст ки фармуд: <Ба Худо савганд агар хуруҷ накунад ҳароина гарданаш зада хоҳад шуд>?! Пас мард дар ҳоле ки бар мехост гуфт: Худоё! Агар аҳаде бошад ки Маҳдиро берун оварад, ҳамин аст! Ҳароина ӯро берун хоҳад овард агарчи дар Аторуд бошад»!

Аммо оё мумкин аст ки ин инсони бузург барои анҷоми ин амали воҷиб аз он ҳазрат «Изни хос» дошта бошад? Мумкин аст: Чароки пеш аз имкони вуҷуди он ҳазрат дар замин ва зарурати изни он ҳазрат ба аъмоли воҷиб ва сибқати ин инсони бузург дар заминасозӣ барои зуҳури он ҳазрат ки амалӣ воҷиб шумурда мешавад, монеъ аз доданди «Изни хос» ба ӯ вуҷуд надорад, вале эълони ин «Изни хос» дар сурате ки дошта бошад, пас аз вуҷуди «Изни хос» ки қадри мутаяққан аст, зарурӣ нест ва танҳо борикбинон дар меёбанд.

Пойгоҳи иттилоърасонии дафтари Мансури Ҳошимии Хуросонӣ Бахши баррасии нақдҳо
Нақди
фаръии 3
Нависанда: Ирфон
Тарих: 7/10/2019

Лутфан дар мавриди байъат ва ҳудуду суғури он рӯшангаройи бифармойед. Бархӣ ба байъате ки ҳазрати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло барои имом Маҳдӣ алайҳи салом мегиранд ирод ворид мекунанд ва мегӯянд бидуни изни хос имкони гирифтани байъат вуҷуд надорад. Посухи шумо ба ин масъала чист? Аз тарафе ҳазрати аллома ва шумо бузургворон, байъатро тазмине барои зуҳур ва таҳаққуқи ҳокимияти имом Маҳдӣ алайҳи салом муъаррифӣ намудаед. Ба илова, бархӣ мегӯянд ки байъати ҷаноби Муслим ибни Ақил алорағми инки изни хоссаш барои гирифтани байъат бар ҳамагон мубарҳан буд муҷиби тазмини ёрии байъат кунандагон нашуд. Аз куҷо маълум ки байъати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ муҷиби тазмин бишавад? Барои инки олимона ва хайрхоҳона посухи моро медиҳед аз шумо сипосгузорам ва аз шумо авлиёъи Худованд илтимоси дуъо дорам.

Посух ба нақди
фаръии 3
Тарих: 12/10/2019

Байъат бо имом Маҳдӣ алайҳи салом ба маънои эъломи итоъат ва ҳимоят аз ӯ ба ҷойи дигарон, мисдоқи боризи хайр ва маърифат аст ва бо ин васф, даъват кардан ва амр кардан ба он, мисдоқи боризи даъват ба хайр ва амри ба маъруф аст ки бо изни омми Худованд анҷом мешавад ва ниёзе ба изни хосси Ӯ надорад; Монанди даъват кардан ва амр кардан ба намоз, рӯза, ҳаҷ ва закот; Чунонки фармудааст: ﴿وَلْتَكُنْ مِنْكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ ۚ وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ[1]; «Ва бояд аз шумо гурӯҳе бошанд ки ба хайр даъват кунанд ва ба маърифат амр намоянд ва аз мункар боз доранд ва онон ҳамонон растгоронанд». Бар ҳамин асос, мӯъмини оли фиръавн ба байъат бо Мӯсо алайҳи салом даъват мекард ва аз қавми худ таваққуъ дошт ки даъваташро иҷобат кунанд; Чунонки Худованд зимни ситойиши ӯ фармудааст: ﴿وَقَالَ الَّذِي آمَنَ يَا قَوْمِ اتَّبِعُونِ أَهْدِكُمْ سَبِيلَ الرَّشَادِ[2]; «Ва касе ки имон оварда буд гуфт: Эй қавми ман! Аз ман пайравӣ кунед то шуморо ба роҳи дуруст ҳидоят кунам», дар ҳоле ки барои ин кор изни хоссе надошт ва бар ҳамин асос, мӯъмини сураи Ёсин ба байъат бо се Паёмбар даъват мекард ва аз қавми худ таваққуъ дошт ки даъваташро иҷобат кунанд; Чунонки Худованд зимни ситойиши ӯ фармудааст: ﴿وَجَاءَ مِنْ أَقْصَى الْمَدِينَةِ رَجُلٌ يَسْعَى قَالَ يَا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِينَ ۝ اتَّبِعُوا مَنْ لَا يَسْأَلُكُمْ أَجْرًا وَهُمْ مُهْتَدُونَ ۝ وَمَا لِيَ لَا أَعْبُدُ الَّذِي فَطَرَنِي وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ ۝ أَأَتَّخِذُ مِنْ دُونِهِ آلِهَةً إِنْ يُرِدْنِ الرَّحْمَنُ بِضُرٍّ لَا تُغْنِ عَنِّي شَفَاعَتُهُمْ شَيْئًا وَلَا يُنْقِذُونِ ۝ إِنِّي إِذًا لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ ۝ إِنِّي آمَنْتُ بِرَبِّكُمْ فَاسْمَعُونِ ۝ قِيلَ ادْخُلِ الْجَنَّةَ ۖ قَالَ يَا لَيْتَ قَوْمِي يَعْلَمُونَ ۝ بِمَا غَفَرَ لِي رَبِّي وَجَعَلَنِي مِنَ الْمُكْرَمِينَ ۝ وَمَا أَنْزَلْنَا عَلَى قَوْمِهِ مِنْ بَعْدِهِ مِنْ جُنْدٍ مِنَ السَّمَاءِ وَمَا كُنَّا مُنْزِلِينَ ۝ إِنْ كَانَتْ إِلَّا صَيْحَةً وَاحِدَةً فَإِذَا هُمْ خَامِدُونَ[3]; «Ва марде аз он сӯи шаҳр омад дар ҳоле ки мешитофт, гуфт: Эй қавми ман! Аз Паёмбарон пайравӣ кунед; Аз касоне ки аз шумо музде наметалабанд ва бар ҳидоят ҳастанд пайравӣ кунед ва ман чаро касеро напарастам ки манро офаридааст ва ба сӯӣ Ӯ бозгардонда мешавед? Оё ҷуз Ӯ Худоёне бигирам ки агар Худованди бахшанда зараре барои ман бихоҳад, васотати онон ба корам намеояд ва ба фарёдам намерасанд? Ман он гоҳ дар гумроҳии ошкоре хоҳам буд. Ман ба Парвардигоратон имон овардам, пас аз ман бишнавед. Гуфта шуд ки ба Биҳишт дохил шав, гуфтам: Эй кош қавмам медонистанд ки Парвардигорам манро омӯрзид ва аз гиромидоштагон қарор дод ва мо пас аз ӯ бар қавмаш лашкаре аз осмон нафиристодем ва нозил кунандагон набудем. Он танҳо бонге буд (ки бар онон зада шуд), пас ногоҳ хомӯш гардиданд», дар ҳоле ки барои ин кор изни хоссе надошт ва бар ҳамин асос, шуморе аз Ҷаннатиён ба байъат бо Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам даъват мекарданд ва аз қавми худ таваққуъ доштанд ки даъваташонро иҷобат кунанд; Чунонки Худованд зимини ситойиши онон фармудааст: ﴿وَإِذْ صَرَفْنَا إِلَيْكَ نَفَرًا مِنَ الْجِنِّ يَسْتَمِعُونَ الْقُرْآنَ فَلَمَّا حَضَرُوهُ قَالُوا أَنْصِتُوا ۖ فَلَمَّا قُضِيَ وَلَّوْا إِلَى قَوْمِهِمْ مُنْذِرِينَ ۝ قَالُوا يَا قَوْمَنَا إِنَّا سَمِعْنَا كِتَابًا أُنْزِلَ مِنْ بَعْدِ مُوسَى مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيْهِ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ وَإِلَى طَرِيقٍ مُسْتَقِيمٍ ۝ يَا قَوْمَنَا أَجِيبُوا دَاعِيَ اللَّهِ وَآمِنُوا بِهِ يَغْفِرْ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ وَيُجِرْكُمْ مِنْ عَذَابٍ أَلِيمٍ ۝ وَمَنْ لَا يُجِبْ دَاعِيَ اللَّهِ فَلَيْسَ بِمُعْجِزٍ فِي الْأَرْضِ وَلَيْسَ لَهُ مِنْ دُونِهِ أَوْلِيَاءُ ۚ أُولَئِكَ فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ[4]; «Ва чун шуморе аз ҷинниёнро мутаваҷҷеҳи ту сохтем то Қуръонро бишнаванд, пас чун наздаш ҳозир шуданд гуфтанд: Сукут кунед, пас чун ба анҷом расид барои инзор ба сӯӣ қавмашон бозгаштанд. Гуфтанд: Эй қавми мо! Китоберо шунедем ки пас аз Мӯсо нозил шуда ва чизе ки пеш аз он будаастро тасдиқ мекунад ва ба ҳақ ва ба роҳӣ рост ҳидоят менамояд. Эй қавми мо! Даъват кунандаи Худовандро иҷобат кунед ва ба ӯ имон оваред то гуноҳонатонро биёмӯрзад ва шуморо аз азоби дарднок паноҳ диҳад ва ҳар кас даъват кунандаи Худовандро иҷобат накунад, оҷиз кунандае дар замин нест ва барояш ҷуз Худованд ёваре вуҷуд надорад, онон дар гумроҳии ошкор ҳастанд», дар ҳоле ки аз вуҷуди изни хоссе барои онон сухане ба миён наёмадааст. Аз инҷо дониста мешавад ки даъвати мардум ба байъат бо халифаи Худованд, ниёзе ба изни хос надорад, бар хилофи даъвати онон ба байъат бо худ ки бидуни изн ҷойиз нест. Бинобарин, ҳаргоҳ олиме пешқадам шавад ва мардумро ба байъат бо имом Маҳдӣ алайҳи салом даъват кунад, бар онон воҷиб аст ки даъвати ӯро иҷобат кунанд; Хусусан ҳаргоҳ олимӣ бузург ва беҳамто мононди ҷаноби Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло бошад ки нишонаҳои заминасози мавъуди зуҳури имом Маҳдӣ алайҳи саломро дорад; Чароки дар ин сурат, вуҷуди изни хос барои ӯ мӯҳтамал аст[5].

Аммо оё байъат бо имом Маҳдӣ алайҳи салом ба маънои эъломи итоъат ва ҳимояташон аз ӯ ба ҷойи дигарон, зуҳур ва ҳокимияти ӯро тазмин мекунад? Оре, машрут ба инки аз рӯӣ маърифат ва омодагӣ бошад ва маърифату омодагии онон бар ӯ пӯшида нахоҳад монд, балки бо таваҷҷӯҳ ба бурузи он дар кунишҳо ва вокунишҳои онон, барои оммаи уқало қобили ташхис хоҳад буд. Аз ин рӯ, ҷаноби Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ба гирифтани байъат барои имом Маҳдӣ алайҳи салом басанда намекунад, балки ононро илова бар ин кор барои итоъат ва ҳимоят аз ӯ тарбият мекунад, то онгоҳ ки ба маърифат ва омодагии лозим бирасанд; Чунонки худ дар ин бора фармудааст:

«Эй гурӯҳи ёрони ман! Ба суханам гӯш фаро диҳед то маърифат ёбед ва дар он биандешед то ҳикмат андузед; Чароки шуморо бо он парвариш медиҳам ҳамон тавр ки боғбон дарахти меваро; То аз шумо гурӯҳе бисозам кифоят кунанда барои онки халифаи Худоро дар замин кифоят кунанд.»[6]

Ва фармудааст:

«أَیُّهَا النّاسُ! إِنَّكُمْ تُریدُونَ أَنْ تَقْتُلُوني کَما قَتَلْتُمُ الصّالِحینَ مِنْ قَبْلي فَلا تَفْعَلُوا فَإِنِّي وَاللّهِ لَو بَقِیتُ فِیکُمْ لَأَشْحَذَنَّ رِجالاً مِنْکُمْ شَحْذَ الْقَيْنِ النَّصْلَ! أَجْلِي بِالتَّنْزيلِ أَبْصَارَهُمْ وَ أَرْمِي بِالتَّفْسِيرِ فِي مَسامِعِهِمْ وَ أَسْقِیهِمْ كَأسَ الْحِکْمَةِ حَتَّى یَمْتَلِئُوا! أَلا إِنِّي أَخْتارُ خِیارَکُمْ لِلْمَهْدِيِّ کَما یَخْتارُ النَّحْلُ لِیَعْسُوبِها خِیارَ الْأَزاهِیر!»[7]; «Эй мардум! Ҳароина шумо мехоҳед манро бикушед ҳамон тавр ки солеҳони пеш аз манро куштед, пас ин корро накунед; Чароки ба Худо савганд агар ман дар миёни шумо бимонам ҳароина мардоне аз шуморо обдида мекунам ҳамон тавр ки оҳангар теғаро обдида мекунад! Бо танзили (Қуръон) дидагонашонро ҷало медиҳам ва тафсири (он) ро дар гӯшҳошон мерезам ва ба онон аз паямонаи ҳикмат менӯшонам то пир шаванд! Огоҳ бошед ки ман беҳтаринҳои шуморо барои Маҳдӣ бар мегузинам ҳамон тавр ки занбӯри асал беҳтарин гулҳоро барои маликаи худ гузиниш мекунад! Сипас фармуд: Худоё! Ҳароина Ту медонӣ ки ман аз дунё баҳои як ҷуфт кафшро молик нестам, дар ҳоле ки агар нисфи дунё барои ман буд ҳамаи онро дар роҳи ту инфоқ мекрдам!»

Ин посухе ба касоне аст ки тарҳи наҳзати «Бозгашт ба Ислом» тавассути ин бузургворро ғайри зарурӣ медонанд ва мегӯянд ки иқдоми ӯ ба ислоҳи ақойид ва аъмоли мусалмонон бар рӯӣ даъвати ӯ ба байъат бо имом Маҳдӣ алайҳи салом соя андохтааст ва пешниҳод медиҳанд ки ӯ аз нақди мазоҳиб даст бардорад ва танҳо бар рӯӣ даъват ба байъат бо имом Маҳдӣ алайҳи салом мутамаркиз шавад, то пайравони мазоҳиб аз ӯ фосила нагиранд, дар ҳоле ки дидгоҳи онон дуруст нест; Зеро сирфи байъати мардум бо имом Маҳдӣ алайҳи салом ба маънои эъломи итоъат ва ҳимояти онон аз ӯ, заминаро барои зуҳур ва ҳокимияташ фароҳам намекунад, балки бояд ба мувозоти ин кор маърифат ва омодагии лозим дар онон падид ояд ва он ҳангоме дар онон падид меояд ки бархӣ инҳирофоти бузург дар ақойид ва аъмолашон ислоҳ шавад. Ба унвони намуна, шуюъ ва русухи тақлид дар миёни онон, метавонад ононро аз итоъат ва ҳимояти имом Маҳдӣ алайҳи салом пас аз зуҳураш боз дорад; Чароки мухолифати фақиҳон ва мароҷеъи тақлиди онон бо он ҳазрат мумкин аст ва бо ин васф, шуюъ ва русухи тақлид дар миёни онон, хатари билқувва барои он ҳазрат маҳсуб мешавад ва аз ин рӯ, бояд пеш аз зуҳури он ҳазрат ислоҳ шавад. Сойири инҳирофоти бунёдин дар ақойид ва аъмоли мардум низ ҳамин гунаанд ва ҳар як ба наҳве амният ва муваффақияти он ҳазратро ба хатар меандозанд ва аз ин рӯ, бояд то ҳадди мумкин пеш аз зуҳури он ҳазрат ислоҳ шаванд. Ин чизе аст ки ҷаноби Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъолоро ба муқобила бо инҳирофоти бунёдин дар ақойид ва аъмоли мардум водоштааст, бо илм ба онки ин кор бисёрӣ аз ононро бо ӯ душман мекунад ва аз иҷобати даъваташ ба байъат бо имом Маҳдӣ алайҳи салом боз медорад; Чароки чорае аз ин кор нест ва байъат накардан, беҳтар аз байъат шикастан аст.

↑[1] . Оли Имрон/ 104
↑[2] . Ғофир/ 38
↑[3] . Ёсин/ 20-29
↑[4] . Аҳқоф/ 29-32
↑[5] . Дар ин бора бингаред ба: Нақд ва баррасии 21.
Пойгоҳи иттилоърасонии дафтари Мансури Ҳошимии Хуросонӣ Бахши баррасии нақдҳо
Ҳамрасонӣ
Ин матлабро бо дӯстони худ ба иштирок гузоред, то ба густариши илм ва маърифати динӣ кӯмак кунед. Шукронаи ёд гирифтани як нуктаи ҷадид, ёд додани он ба дигарон аст.
Email
Telegram
Facebook
Одноклассники
ВКонтакте
Метавонед ин матлабро ба забонҳои зер низ мутолеъа кунед:
Агар бо забони дигаре ошнойи доред, метавонед ин матлабро ба он тарҷума кунед. [Форми тарҷума]
Навиштани нақд
Корбари гиромӣ! Шумо метавонед нақдҳои илмии худ бар осори аллома Мансури Ҳошимии Хуросониро дар форми зер бинависед ва барои мо ирсол кунед то дар ин бахш ба баррасии илмӣ гирифта шавад.
Таваҷҷуҳ: Мумкин аст номи шумо ба унвони нависандаи нақд дар пойгоҳ намоиш дода шавад.
Таваҷҷуҳ: Аз онҷо ки посухи мо ба эмейли шумо ирсол мешавад ва лузуман бар рӯи пойгоҳ қарор намегирад, лозим аст ки одраси худро ба дурусти ворид кунед.
Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:
1 . Мумкин аст нақди шумо дар пойгоҳ баррасӣ шуда бошад. Аз ин рӯ, беҳтар аст пеш аз навиштани нақди худ, нақдҳои муртабитро мурур ё аз имкони ҷустуҷӯ дар пойгоҳ истифода кунед.
2 . Беҳтар аст аз навиштани нақдҳои мутаъаддид ва ғайри муртабит бо ҳам дар ҳар навбат худдорӣ кунед; Чароки чунин нақдҳое дар пойгоҳ ба тафкик ва эҳёнан дар муддатӣ бештар аз муддати маъмули баррасӣ мешаванд.