Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойд:

1 . Ҳар чанд дар бораи ҳаққонияти Маҳдӣ миёни мусалмонон ихтилофе нест, вале дар бораи вилодати ӯ аз Ҳасани Аскарӣ фарзанди ҳаштуми Ҳусейн ибни Алӣ ибни Абӣ Толиб миёни онон ихтилоф аст; Ба ин тартиб ки шиъа ва шуморе аз аҳли суннат монанди Муҳаммад ибни Юсуфи Шофеъӣ дар Ал-Баён[1], Шабланҷӣ дар Нурул Абсор[2], ибни Сабоғи Моликӣ дар Ал-Фусилил Муҳимма[3], Шабровии Шофеъӣ дар Ал-Итиҳоф[4], Сабт ибни Ҷувзии Ҳанбалӣ дар Тазкиратул Хавос[5], Абдулваҳоби Шаъронӣ[6] ва бархӣ дигар бо истинод ба ахборе ки аз аъимаи аҳли байт расидааст мӯътақид ба валодати ӯ аз он бузургвор дар соли 255 қамарӣ ва табъан тӯли умри ӯ ҳастанд ва соири мусалмонон ки ин ахборро собит намедонанд чунин эътиқоде надоранд, бал мӯътақиданд ки ӯ дар ҳар замоне мумкин аст мутаваллид шуда бошад ё мутаваллид шавад ва табъан умрӣ оддӣ дорад. Бо ин ҳол, бино бар назари гурӯҳи нахуст, Маҳдӣ «Ҳазорон сол» умр накарда, балки ҳазору саду ҳаштоду ду сол умр кардааст –бе онки монанди асҳоби Каҳф ба хоб фуру рафта бошад– ва чунин умре дар Ислом муҳол шумурда намешавад; Чароки пеш аз ӯ бархӣ дигар аз хулафоъи Худованд монанди Нуҳ алайҳи салом низ доштаанд ва ба бархӣ дигар аз онон монанди Исо, Хизр, Илёс ва Сулаймон алайҳиму салом низ нисбат дода шудааст ва бо ин васф, далиле барои истибъоди он вуҷуд надорад, магар бино бар мабнои табиъатгароён ки ба Худованд ва қудрати бекарони Ӯ бебоваранд ё мабнои яҳудиён ки дасти Ӯро аз бахшойиш баста медонанд; Чунонки дар бораи онон фармудааст: ﴿وَقَالَتِ الْيَهُودُ يَدُ اللَّهِ مَغْلُولَةٌ ۚ غُلَّتْ أَيْدِيهِمْ وَلُعِنُوا بِمَا قَالُوا ۘ بَلْ يَدَاهُ مَبْسُوطَتَانِ يُنْفِقُ كَيْفَ يَشَاءُ﴾[7]; «Яҳудиён гуфтанд ки дасти Худованд баста аст! Дастонашон баста бод ва лаънат бар онон ба сабаби чизе ки гуфтанд! Балки ду дасти Ӯ боз аст ва ҳар гуна ки бихоҳад мебахшояд»; Ҳамчунонки зуҳури Маҳдӣ бо симои мардӣ чиҳил сола –хоҳ ба иқтизои саломати таъи ӯ бошад ва хоҳ ба иқтизои кароҳати ӯ– баъид нест; Ҷуз онки мубтанӣ бар ривоётӣ воҳид аст ва аз ин рӯ, наметавон онро қатъӣ донист; Чароки ривоёти воҳид дар Ислом –чунонки аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло дар китоби шарифи «Бозгашт ба Ислом»[8] табйин фармудааст– ҳуҷҷият надоранд.

2 . Посухгӯ набудани олимони мусалмон дар бораи Маҳдӣ, ба маънои вуҷуд надоштани Маҳдӣ нест, бал ба маънои хоъин будани олимони мусалмон аст ки вазифаи худ дар қиболи он ҳазратро тарк кардаанд ва ба ҷойи талош барои бозгардондани ӯ ба ҷойгоҳи худ, худро дар ҷойгоҳи ӯ қарор додаанд! Вагарна аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло низ як олими мусалмон аст ки ба ҳамаи пурсишҳои бепосух дар бораи Маҳдӣ посух гуфта ва барои бозгардондани ӯ ба ҷойгоҳаш қиём фармуда ва аз ҷону мол ва обурӯйи худ гузаштааст. Бино бар назари ин бузургвор ки дар китоби шарифи «Бозгашт ба Ислом»[9] табйин шуда, Маҳдӣ дар ҷазираи хиёлии мавсум ба «Хазроъ» нест, балки дар миёни мардум аст ва дар сурати эҷоди муқаддамоти лозим тавассути онон барои ҳокимияташ, ба ҳокимият даст меёбад ва ин муқаддамоти лозим, шаройитӣ фавқулода ва ғайри табиъӣ нест, бал шаройитӣ оддӣ ва табиъӣ аст ки барои даст ёфтани ҳар каси дигаре ба ҳокимият зарурӣ аст ва аз тариқи ирода ва иқдоми ҷамъӣ иддаи кофӣ аз мардум ҳосил мешавад.