﴿يُرِيدُونَ لِيُطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ﴾[1]
«Мехоҳанд нури Худоро бо даҳонҳои худ хомӯш кунанд, дар ҳоле ки Худо нури худро комил мекунад агарчи кофирон кароҳат дошта бошанд».
Ахиран яке аз пойгоҳҳои интернетӣ бо номи «Шаҳри суъол» ки худро «Маркази миллии посухгӯӣ ба суъолоти динӣ» (!) тасаввур мекунад, матлабе дар қолиби як пурсиш ва посухи сохтагӣ, алайҳи ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ва китоби гаронсанги эшон «Бозгашт ба Ислом» мунташир намуда ва кӯшидааст ки дар он бо истифода аз ҳарбаи нахнамои таҳриф, тавҳин ва ифтиро ва бо рӯйкардӣ муғолитамеҳвар ва авомфиребона, ба заъми худ нигаришӣ мунсифе нест ба ин алломаи бузург ва асари арзишманд ва мондагорашон эҷод кунад.
Ҳар чанд матлаби мунташир шуда дар пойгоҳи мазкур, ба ғоят сахиф ва ғайри илмӣ ва мубтанӣ бар «Тақатиъ», «Таҳриф» ва «Таъвили» муғризонаи суханони ҳазрати аллома дар китоби «Бозгашт ба Ислом» аст ва аз ин рӯ, салоҳияти онро надорад ки унвони «Нақд» ба худ бигирад ва мавриди эътино воқе шавад, вале бино бар дархости бархӣ алоқамандони ҳазрати аллома ва низ дар ростои амал ба фаризаи амри ба маъруф ва наҳй аз мункар, лозим дидем ки дар ин замина рӯшангарӣ намойем ва ба ҳавлу қувваи Илоҳӣ авомфиребӣ ва дурӯғгӯии ин афроди муғриз ва маълумул ҳолро ошкор кунем, то касоне ки бо рӯйкардӣ Мокёвелӣ барои изҳори хушхидматӣ ба «Содот ва куброъашон», ҳам дурӯғ, ифтиро ва тадлисеро мубоҳ мешуморанд, дигар ба худ иҷозаи ёвагӯӣ надиҳанд.
Пеш аз ҳар чиз бояд ибрози таъассуф кард ки дастандаркорон ва ба истилоҳи коршиносони (!) ин сойт, ба ҷои риъояти адаб ва мутонат дар наққодӣ ва тарҳи шубаҳоти хеш бо забонӣ олимона ва рӯшанӣ мантиқӣ, ба шеваи бисёр зишт, омиёна ва ғайри ахлоқӣ мутавассил шудаанд ва дар ҳамон ибтидои кор, бо истифода аз унвонӣ тавҳиномез ва аксӣ мувҳан аз мавҷудии мавҳум ва тарснок (!), шахсият, руҳия ва ағрози зидди Исломии худро бар мухотаби огоҳ ба намойиш гузоштаанд то ба заъми худ мухотаби ноогоҳро аз пеш дучори бадбинӣ ва пешдоварӣ дар бораи ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло созанд. Бигузарем аз инки асосан марокизи посухгӯӣ ба суъолоти динӣ чунин равишҳои кӯдакона, ғайри мутаъораф ва мавҳумеро барои посухгӯӣ ба суъолоти динӣ дар пеш намегиранд ва ба истилоҳ барои мухолифони худ шаклак дуруст намекунанд ва аз инҷо дониста мешавад ки ин пойгоҳи беҳуввият, чи андоза вазн ва эътибор дорад ва аз чи улгуе дар нақд ва назар пайравӣ мекунад! Табиъатан барои мо низ мумкин ва бисёр осон аст ки барои муъаррифии ин пойгоҳи ҳатток аз тасвири ғори хирсҳо ё лонаи гургҳо ва барои муъаррифии нависандаи фиребкори он, аз акси гурге дар ҳоли зуза кашидан ё рӯбоҳе дар камини мурғони бехабар истифода кунем, вале аз онҷо ки мо шаъни худро аҷалли аз ин рафторҳои кӯдакона ва мавҳун медонем, танҳо ба баррасии илмӣ иддаъоҳои ин пойгоҳ ва нависандаи бепарвояш мепардозем.
Равиши посухгӯии мо ба ин наҳв аст ки шубаҳот ва ибҳомоти матраҳ шуда аз сӯӣ пойгоҳи «Шаҳри суъол» ро ба тартиб баён мекунем ва сипас ба сурати мустадал посух медиҳем. Лизо аз ҳамаи хонандагони мӯҳтарам даъват мекунем ки ба ҳар фақара аз посухҳо, ба сурати комил ва бо диққат таваҷҷуҳ фармойед то таҳрифоти ошкор, хиёнат дар амонат, нақли қавлҳои тақатиъшуда ва хулоса сӯъи ният ва ғаразварзии нависандаи матлаб барояшон комилан ошкор шавад.
А.
Нависандаи матлаб дар нахустин гоми худ, «Гумном» будуни ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросониро айб ё нақисае барои эшон ба шумор оварда ва ин дар ҳоле аст ки худ ба хубӣ медонад –ҳар чанд худро ба нодонӣ задааст– ки бештари сиддиқон ва солеҳон ва аброр ва авлиёъ ҳамвора дар ғайбат ва гумномӣ ба сар бурдаанд ва аз шӯҳрат ва номоварӣ гурезон будаанд ва иттифоқан дар ғолиби маворид, ин мутрафин ва мустакбирин ва мунофиқин будаанд ки ба мадади имконоти таблиғотии худ, аз шӯҳрат ва ҷову мақом, ҳаззи вофире доштаанд! Ҳамчунонки масъалаи мустаъор будан ё набудани номи ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ низ ба ҳеҷ рӯй масъалаи ҷиддӣ нест; Чароки аз муддатҳо пеш, имкони мустаъор будани номи ин бузургвор дар пойгоҳи иттилоърасонии эшон матраҳ ва ба тафсил тавзеҳ дода шудааст[2] ва лизо такрори он тавассути ин оқоён, кашфи тозае маҳсуб намешавад ва танҳо такрори мукаррарот бар бунёди таҷоҳул ва бо ангезаи ҳошиясозӣ аст. Бидуни шак инки «Мансури Ҳошимии Хуросонӣ» номи ин олими бузургвор ё лақаби эшон аст, чизе нест ки барои аҳли илм мавзӯъият дошта бошад; Чароки номҳо ва лақабҳо дар ҳар ҳол умурӣ эътиборӣ ҳастанд ва чизе ки барои аҳли илм мавзӯъият дорад умури ҳақиқӣ аст ва он ҳамоно андешаҳо ва ормонҳои Исломии ин олими бузургвор аст ки чароғи роҳи ҳақҷӯён ва адолатхоҳони ҷаҳон аст. Албатта ҳамон тавр ки дар пойгоҳи иттилоърасонии эшон омада, «<Мансур» ва «Ҳошимӣ» аз номҳои бисёр ройиҷ дар минтақаи осиёи миёна хусусан кишвари Афғонистон ҳастанд ва бо ин васф, далиле барои мустаъор донистани онҳо вуҷуд надорад. «Хуросонӣ» низ лақабӣ бисёр мутаъораф барои олимоне аст ки дар ин минтақаи ҷуғрофиёӣ зиндагӣ мекунанд ва бо ин васф, таъаҷҷуб аз он дар мавзеъи худ нест>,[3] вале ҳатто агар фарз бигирем ки «Мансури Ҳошимии Хуросонӣ» номи ин олими бузургвор нест, балки танҳо лақаби эшон аст, боз ҳам айб ё нақисае барои эшон шумурда намешавад; Чароки ба баёни олимонаи пойгоҳи эшон <Аввалан истифода аз номи мустаъор дар миёни раҳбарони озода ва ислоҳталаби ҷаҳон ки душманони фаровоне ... доранд табиъӣ аст ва чизи ғайри оддӣ ва дур аз интизоре маҳсуб намешавад; Сониян доштани ду ё чанд ном дар минёни бисёрӣ аз мардуми ҷаҳон, ҳатто дар мавориде ки таҳдид ва хатаре барои онон вуҷуд надорад, ройиҷ ва мутаъораф аст, дар ҳоле ки шахсият, равиш ва аҳдофи онон дар ҳар ҳол собит ва мушаххас аст; Солисан иттихози лақаб барои пешвоён ва бузургони дин, корӣ шойеъ ва маъмули аст ва суннатӣ Исломӣ ба шумор меравад ки гоҳе тавассути дӯстдорон ва ҳомиёнашон ва бо таваҷҷуҳ ба хисол ва сифоти неки онон анҷом мешавад ва ҳатто бештар аз номҳои худашон шӯҳрат меёбад; Чунонки ба унвони намуна, лақаби «Мустафо» барои Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам аз ин қабил аст, бал лақаби «Аҳмад» ки дар Инҷил бо он муъаррифӣ шуда ва башорат дода шуда, вале дар миёни қавмаш бо он шӯҳрат надошта, аз ин қабил будааст... сойири пешвоёни аҳли байт низ алқоби мухталифе монанди «Боқир», «Содиқ», «Козим» ва «Ризо» доштанд ва имрӯз ба онҳо шинохтатар ҳастанд то ба номҳои худ, бал имом Маҳдӣ ки Мансур ба сӯӣ ӯ даъват мекунад низ номи дигаре дорад ва «Маҳдӣ» лақаб ва шӯҳрати ӯст>.[4] Лизо барои айбҷӯёни муғрз ва кӯтоҳбин беҳтар аст ки дастовезҳои маҳкамтаре барои нақди ҳазрати аллома пайдо кунанд ва ба ҷои ташбеҳ ба ин қабил гумонзаниҳо ва ҳошиясозиҳои беарзиш, ба матн ва муҳтавои паёми эшон бипардозанд ва агар аз шикасти илмӣ ва расвоии ошкори хеш намеҳаросанд, дар бораи андешаҳо ва ормонҳои Исломии ин олими бузургвор қаламфарсоӣ кунанд.
Б.
Нависандаи матолиб дар параграфи баъдии худ, се иддаъои газзоф ва саросар кизбро алайҳи ҳазрати аллома матраҳ мекунад то ин воқеъиятро ба ҳамаи мо гӯшзад намояд ки бо мунтақиди мунсиф, босавод ва парҳезкор рӯбарӯ нестем, бал бо нависандаи муғриз, бесавод ва бетақво рӯбарӯ ҳастем ки барои исботи бардоштҳои мағлути худ, аз ҳеҷ дурӯғи шохдор ва тӯҳмати бепояе парҳез намекунад. Ӯ муддаъӣ мешавад ки тамоми сухани ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ин аст; «Даври ман ҷамъ шавед ва ба ман пул ва силоҳ бидиҳед»!! Ҳамчунин, иддаъо мекунад ки эшон «Аз андешаҳои охируззамонӣ ва эътиқоди мардум ба Маҳдавит сӯъи истифода [ме]кунад»! Ҳамчунин, бо камоли таъаҷҷуб муддаъӣ мешавад ки «Наметавон сухани ҷадиде дар навиштори ӯ дид»! Аммо ба зудӣ ошкор мешавад ки ин иддаъоҳо то чи андоза ғайри мунсифона, кизб ва беасос аст ва ин нависандаи мутақаллиб ва фиребкор чигуна ва бо чи самоҷате дар пайи иғво ва таҳрики мухотаби беиттилоъ алайҳи ҳазрати аллома аст; Ғофил аз онки дигар замони чунин акозибӣ гузаштааст ва мардум метавонанд ба содагӣ ва ба суръат ва бо нахустин муроҷиъа ба китоб ва пойгоҳи иттилоърасонии ин бузургвор ба беасос будани онҳо пай бибаранд! Дар зел ба баррасии ин иддаъоҳо мепардозем:
Аввалан касе ки мардумро бо сӯъи истифода аз андешаҳои охируззамонӣ ва эътиқодоташон ба Маҳдавият, ба сӯӣ худ даъват мекунад, пеш аз ҳар чиз барои худ муддаъии мақомоти хоссе мешавад ва масалан худро «Мансуб» аз ҷониби Худованд ё шахсӣ «Мавъуд» ё дар иртибот бо имом Маҳдӣ алайҳи салом мехоҳанд ва бо иттикоъ ва истинод ба ин қабил даъовии мавҳум ва охируззамонӣ, аз мардум мехоҳанд ки бо ӯ байъат ва аз ӯ итоъат кунанд ва масалан ба ӯ пул ва силоҳ бидиҳанд, дар ҳоле ки ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ба ҳеҷ унвон муддаъии мақомоти хоссе барои худ нест ва худро «Мансуб» аз ҷониби Худованд ё шахсӣ «Мавъуд» ё дар иртибот бо имом Маҳдӣ алайҳи салом намекунад ва аз мардум намехоҳад ки бо ӯ байъат ва аз ӯ итоъат кунанд ва масалан ба ӯ пул ва силоҳ бидиҳанд, балки ошкоро ва бо сароҳат худро «Яке аз мардум» мешуморад[5] ва мефармояд: <Бидонед ки мақсуди ман аз ин ҳаракат, касби сарват ё қудрат ё шӯҳрат дар зиндагии дунё нест ва намехоҳам ки дар замин бартарӣ ёбам ё табоҳӣ ангезам ва дар дин бидъате гузорам ё фирқае бисозам ё ҳалолеро ҳаром ва ҳаромеро ҳалол гардонам ё муддаъии чизӣ шавам ки Худованд барои ман қарор надодааст. Бегумон ман фаришта нестам ва намегӯям ки ба ман ваҳй мешавад ва намегӯям ки соҳиби ин амр ҳастам ва намегӯям ки бо ӯ дар иртиботам.>[6] Ва аз ин рӯ, хитоб ба марде ки аз ҷойи дур ба назди эшон омада ва эшонро шахсӣ «Мавъуд» номида, хушмагиноя фармудааст: <Даст аз ман бардор эй бародар! Оё ин ҳама роҳро аз сарзамини худ омадаи то манро дар бораи динам фиреб диҳӣ?! Ба Худо савганд ман замини зуҳури Маҳдиро месозам, вале аҳмият намедиҳам ки манро ба чи чиз меномӣ; Зеро ман осмони обиро сақф ва замини хокиро фарши худ насохтаам ва худро монанди порасанге дар уқёнуси бало наяндохтаам то ту аз сарзамини хеш биёйи ва манро мавъуд биномӣ>![7] Оре, ин ҳақиқати ошкоре аст ки пойгоҳи иттилоърасонии эшон низ борҳо ва ба анҳоъи мухталиф онро эълом карда ва ба унвони намуна гуфтааст: <Мансури Ҳошимии Хуросонӣ сирфан олимӣ мусалмон аст ки бо ҳадафи зоҳир сохтани Маҳдӣ алайҳи салом ва расондани ӯ ба қудрат, қиём кардааст ва мусалмононро ба байъат бо он ҳазрат ба ҷои байъат бо ину он фаро мехонад ва бадин сон барои иқомаи Исломи холис ва комил дар ҷаҳон заминасозӣ мекунад>[8] Ва гуфтааст: <Мансури Ҳошимии Хуросонӣ аз ҳеҷ мусалмоне барои худ байъат намегирад; Чароки байъатро танҳо барои Худованд медонад ва муродаш аз он, байъат бо касе аст ки Худованд ба байъат бо ӯ фармон дода ва ӯ касе ҷуз Маҳдӣ нест ки байъат бо ӯ бар ҳар мусалмоне воҷиб аст.>[9] Ва гуфтааст: <Мо борҳо ва ба сароҳат эълом кардаем ки ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло сирфан як олими мусалмон аст ки ба заминасозии илмӣ ва амалӣ барои зуҳури имом Маҳдӣ алайҳи салом мепардозад ва иддаъои мавъуд будан надорад>[10] Ва гуфтааст: <Ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, муддаъӣ нест ки Маҳдӣ аст ва муддаъӣ нест ки фиристодаи ӯст ва муддаъӣ нест ки нойиби ӯст ва муддаъӣ нест ки фиристодаи ӯст, вале дар амал ба сӯӣ ӯ фаро мехонад ва дар воқеъ барои зуҳури ӯ заминасозӣ мекунад.>[11] Балки дар ин бора ҳуҷҷатро бар ҳамагон тамом карда ва гуфтааст: <Мансури Ҳошимии Хуросонӣ яке аз бандагони Худо ва уммати Паёмбари Ӯ Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам аст ки аз Қуръони Карим ва суннати мутавотири он Ҳазрат дар рӯшанойии ақл пайравӣ мекунад ва иддаъои набуват ё имомат ё Маҳдавият надорад ва бо ҳеҷ давлат ё мазҳаб ё гурӯҳе муртабит нест ва танҳо бо иқдомотӣ фарҳангӣ аз қабили нигориши китоб ва гуфтугӯ бо мусалмонон, ба сӯӣ Маҳдӣ даъват мекунад ва барои зуҳури он ҳазрат заминасозӣ менамояд ва дар изои ин кори нек ва пурмашақат, аз касе музде наметалабад ва танҳо аз Худованд хоҳонӣ музд аст ва моли касеро ба ботил намехурад ва ҷони касеро ба ғайри ҳақ дар хатар намеандозад ва ба мӯрчаи хурд ё хонадони бузургтар аз он ситаме намеварзад ва бо ин васф, агар касе даъвати ӯро иҷобат кунад ва аз ӯ ҳимоят намояд, бо назар ба ростии сухан ва дурустии кори ӯ бар пояи адиллаъи ақлӣ ва шаръӣ ва бо ангезаи заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ аст ва агар касе ин корро накунад ё ба ҷои ин кор бо ӯ душманӣ варзад, ба ӯ зиёне намерасонад ва танҳо худро аз хайре маҳрум месозад ё дар шарре меандозад ва Худованд ба кори ҳамагон огоҳ аст. Бинобарин, Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, танҳо мусалмонӣ олим ва парҳезкор аст ки мусалмононро аз пайравии ҳокимони ситамкор ва зӯргӯ боз медорад ва ба пайравии Маҳдӣ фаро мехонад ва аз пайравии зунун ва авҳом наҳй мекунад ва ба пайравии илм ва яқин амр менамояд ва аз ҷаҳлу тақлид ва аҳвоъи нафсониву дунёгароӣ ва таъассубу такаббур ва хурофагароӣ бар ҳазар медорад ва ба иқомаи Исломи холис ва комил дар партуви Қуръону суннат ва ақл таҳриз мефармояд ва бо ин васф, касоне ки эшонро душман медоранд, дар пешгоҳи Худованд узре надоранд ва бояд худро барои азоби Ӯ омода созанд; Чароки возеҳ аст душманӣ кардан бо чунин касе ҷойиз нест, балки дӯстӣ кардан бо ӯ воҷиб аст ва касе ки бо ӯ душманӣ мекунад, золим ва мутаъддӣ аст; Монанди касе ки ба ӯ иҳонат мекунад ва касе ки ӯро истиҳзоъ менамояд ва касе ки ба ӯ тӯҳмат мезанад ва касе ки бар ӯ дурӯғ мебандад ва касе ки аз ӯ боз медорад ва рӯшан аст ки ҳамаи ин касон дар залолатӣ ошкоранд ва барои онон кайфаре сахт хоҳад буд.>[12] Бо ин васф, иддаъои онки ин олими бузургвор танҳо ба дунболи пул ва силоҳ барои худ аст ва «Аз андешаҳои охируззамонӣ ва эътиқоди мардум ба Маҳдавият сӯъи истифода [ме]кунад», бӯҳтонӣ ошкор ва ноҷавонмардона ва дурӯғӣ шохдор ва қабеҳ аст ки танҳо аз фардӣ шарур ва муғриз бар меояд; Фарде ки барои дифоъ аз дидгоҳҳои ғалат ва инҳирофии худ ба ҳар равиши касифе мутавассил мешавад ва разолату шайтанатро ба ҷое мерасонад ки сухани илмӣ ва истидлолии ҳазарти аллома дар бораи ниёзи Маҳдӣ ба нафар, пул ва силоҳ барои расидан ба ҳокимиятро ба маънои талаби пул ва силоҳ аз мардум барои худ мешуморад!!! Оре, ҳазрати аллома дар бахше аз китоби арзишманди худ бо истинод ба далоили мутқани ақлӣ ва шаръӣ, фиқдони имконоти лозим барои имом Маҳдиро монеъи аслии зуҳур ва ҳукумати он ҳазрат дониста ва таъкид фармудааст ки мардум мувазззаф ба заминасозӣ барои зуҳур ва ҳукумати он ҳазрат аз тариқи таъмини неру, пул ва силоҳи кофӣ барои он ҳазрат ҳастанд, то ба ин тартиб он ҳазрат неруӣ инсонӣ, иқтисодӣ ва дифоъии лозим барои расидан ба ормони муқаддасашро дар ихтиёр дошта бошад, аммо эшон ҳаргиз ва дар ҳеҷ ҷо нафармудаанд ки мардум бояд ин манобеъро дар ихтиёри шахси эшон қарор диҳанд!!! Чунин ифтироӣ ғайри мунсифона ва бешармонае, маҳзи шарорат ва дурӯғпардозии пойгоҳҳои мунҳариф ва маълумул ҳоле монанди «Шаҳри суъол» аст ки танҳо силоҳ ва абзори таблиғотияшон, ифтиро ва нашри акозиб аст. Дар ҳоле ки чинин иттиҳомоте беш аз ҳар кас бар ҳокимони ҷоъил ва мустакбири онҳо ворид аст ки бо сӯъи истифода аз нафар, мол ва силоҳашон, ошкоро худро «Валии амри муслимини ҷаҳон» ва «Нойиби имоми замон» мешуморанд ва вилояти мутлақаи худро ҳамон вилояти Расулуллоҳ меингоранд ва ҳадафе ҷуз ҳифзи низоми сиёсияшон бо афзойиши нафар, мол ва силоҳ надоранд, бе онки аз ҷониби қаламбадастони хоъин ва муздуре монанди «Шаҳри суъол», мавриди суъол ё иттиҳом қарор гиранд!!!
Сониян беҳтар буд нависандаи дурӯғпардоз ва беахлоқи ин пойгоҳ, ба ҷои ворид кардани ин иттиҳомоти беасос ба ин олими бузургвор, танҳо як намуна аз «Сӯъи истифодаи эшон аз эътиқоди мардум ба Маҳдавият» ро баён мекард то худаш ба «Сӯъи истифода аз эътиқодоти мардум ба Маҳдавият» барои бадбин сохтани онон ба ин олими бузургвор муттаҳам нашавад! Аммо мебинем ки ин нависандаи дурӯғпардоз ва беахлоқ танҳо пушти ифтироҳ ва иттиҳомоти густадаи худ пинҳон шудааст ва тавони ироъаи далил ва исботи ҳатто яке аз ин иддаъоҳои худро надорад. Рӯшан аст ки ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло на танҳо аз эътиқоди мардум ба Маҳдавият сӯъи истифода накарда, балки бо манҳаҷҷӣ хирадмандона ва рӯшанӣ олимона бо сӯъи истифодаи ин оқоён аз эътиқодоти мардум ба Маҳдавият мубориза карда ва ба табйини Маҳдавияти асил ва ифшои Маҳдавияти инҳирофӣ пардохта ва ҳамин муҷиби хашми ин оқоён шудааст. Ин олими бузургвор дар бахше аз китоби арзишманди худ, бо исботи тавотури беназир ривоёти имом Маҳдӣ алайҳи салом дар манобеъи ривойии мӯътабари оммаи мусалмонон ва ифшои табаъоти шум ва таволии фосиди ғайбати он ҳазрат ва табйини зарурати зуҳури ӯ ва фаврияти он ва ташриҳи нақши меҳварии мардум ба унвони заминасозони аслии зуҳур ва даҳҳо рӯшангарии бунёдин ва ҳоъизи аҳмияти дигар ки то кунун тавассути олимони хоъин кетмон шуда, ба ислоҳ ва тасбити эътиқоди мардум ба Маҳдавият ёрӣ расондааст, то ҳадде ки метавон эшонро эҳёгари Маҳдавияти асил ва воқеъӣ донист. Ба илова, эшон бо ифшогариҳои шуҷоъатона ва масъулонаи худ дар мавриди хиёнатҳои олимони фосид ва қироъати инҳирофӣ бархӣ ҳокимон аз Ислом, заминаро барои ошноии мусалмонони ҷаҳон бо Исломи ноби Муҳаммадӣ ва огоҳии ҳар чи бештари онон аз ҳақоиқи Қуръон ва суннат фароҳам намуда ва иттифоқан ҳамин амр аст ки муҷиби ғайзи фаровон ва хусумати ин қаламбадастони муздур нисбат ба ин олими настуҳ ва муҷоҳид шудааст.
Солисан агар нависанда «Наметавонад сухани ҷадиде дар навиштори эшон пайдо кунад», танҳо ба сабаби «Нотавонии» шадиди худаш аст; Зеро табиъатан касе ки чашми худро баста аст «Наметавонад» ҳақиқатро бубинад ва касе ки дар гӯши худ пахта фурӯ кардааст «Наметавонад» ҳақиқатро бишнавад, дар ҳоле ки ин «Нотавонии» ӯ ба маънои он нест ки ҳақиқате дар берун вуҷуд надорад! Аз ин рӯ, мумкин аст касони дигар «Битавонанд» ҳақиқатеро пайдо кунанд ки ӯ қодир ба пайдо кардани он нест! Ҳарчанд мо мӯътақидем ки нависандаи мазкур суханони ҷадиди бисёре дар навиштори ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ёфта ва дақиқан ба ҳамин далил, ба такопу афтода ва маҷбур шудааст ки дини худро бифурушад ва охирати худро табоҳ кунад ва бо истифода аз кизб, ифтиро ва муғолита, раддӣ ҷадид барои он бинависад, дар ҳоле ки агар суханони ҷадиде дар китоби «Бозгашт ба Ислом» наёфта буд, ба содагӣ метавонист ба раддияҳое ки қаблан барои суханонӣ мушобаҳи он навишта шуда буд ирҷоъ диҳад ё ҳадди ақал бархӣ аз онҳоро ба мухотаб муъаррифӣ кунад! Ҳеҷ тардиде нест ки нависандаи беахлоқи ин сойти фармойишӣ, худ низ ба кизб будани иддаъои худ воқиф аст, вале умедвор аст касоне ки то кунун китоби шарифи «Бозгашт ба Ислом» ро нахондаанд ба ин иддаъои кизби ӯ эътимод кунанд ва тасаввур намоянд ки ин китоб воқеъан чизе ҷуз такрори бархӣ мукаррарот, будани ҳар гуна истидлол ва нуктаи ҷадид нест! Беҳуда нест ки мегӯянд барои шинохти як ҳақиқат бояд дид ки душманонаш онро чигуна тавсиф мекунанд; Чароки онон ба иқтизоъи душманишон бо он, вежагиҳои мусбати онро маъкус ҷилва медиҳанд! Бо ин васф, маънои ин сухан ки дар китоби Мансури Ҳошимии Хуросонӣ суханӣ ҷадиде вуҷуд надорад, он аст ки дар ин китоб суханони ҷадиди бисёре вуҷуд дорад ва ин ҳақиқате аст ки афроди мутталеъ ва мунсиф бо муроҷиъае ба он ба содагӣ дар меёбанд ва изъон мекунанд ки китоби шарифи «Бозгашт ба Ислом» як мактаби Исломӣ бадеъи ва комил аст ки рӯйкардӣ асил ва комилан мутафовит бо қироъати расмӣ дар ҳавзаи Исломшиосиро ироъа намуда ва дар заминаи бисёрӣ аз мавзуъоти Исломӣ ва мӯъзалоти мусалмонон, дидгоҳҳои навин, инқилобӣ ва роҳгушоеро иброз намудааст. Бо ин авсоф, ҳошияи ношиёна ва риққатангези нависандаи «Шаҳри суъол» дар ин бора, мисли он аст ки тоҷири шайёд ва ҳилагаре дар бозор, алмоси гаронбаҳоеро дар дасти дигарӣ тиккашишаи беарзиш муъаррифӣ кунад то мардумро аз харидани он боздорад ва ба хариди тиккашишаҳои беарзиши худ ташвиқ намояд!
В.
Аммо ин нависандаи «Ношӣ» ва «Бесавод» ки дар камоли таъаҷҷуб ва нобоварӣ ҳазрати алломаро ба «Бесаводӣ» муттаҳам намудааст (!) дар идома кӯшиш мекунад ки ба заъми худ, мустанадоте аз матни китоби «Бозгашт ба Ислом» барои исботи дурӯғҳои худ ироъа намояд, дар ҳоле ки бо ин кори худ, кӯмаки зиёде ба ифшои дурӯғҳояш ва ошкор шудани ниёти сӯъаш намудааст. Лизо мо так таки мавориде ки ӯ ба китоби «Бозгашт ба Ислом» истинод кардаастро баррасӣ мекунем то ҳақиқат барои ҷӯяндагони он ошкор шавад ин шоъ Аллоҳ:
1. Нависандаи муғриз ва муфтарӣ, муддаъӣ шуда ки ҳазрати аллома дар саҳифаи 206 ва 207 китоби «Бозгашт ба Ислом», барои худ «Ҷойгоҳи меҳварӣ» қоъил шудааст. Гуфтааст ки саҳифаи 206 ва 207, охарин саҳифаҳои аз бахши севвуми китоб аст ки ба баррасии «Мавонеъи бозагшт ба Ислом» мепардозад ва охирин ва ҳафтумин монеъ аз ин мавонеъ яъне «Мумониъати душманони Ислом» аз иқомаи Исломро табйин мефармояд. Дар бахши поёнӣ ин мабҳас, ҳазрати аллома ба табйини тақобули ошкори ду ҷабҳаи ҳақ ва ботил дар охируззамон пардохта ва таъкид фармудааст ки дар даврони ҳассоси кунунӣ ки ин тақобул ба авҷи худ расидааст, «Ҳар касе дар ин ҷаҳон, бояд мавзеъи худро маълум намояд ва ҳамроҳӣ бо яке аз ду ҷабҳаро баргузинад», ба ин маъно ки рӯшан намоянд ба кадом як аз ду ҷабҳа таъаллуқ дорад; Ҷабҳаи Худованд ё ҷабҳаи шайтон ва сипас тавзиҳ дода ки вежагии боризи ҷабҳаи Худованд он аст ки ба дунболи барқарории ҳукумати халифаи Худованд аст ва танҳо аз Ӯ ҳимоят мекунад ва вежагии ҷабҳаи шайтон он аст ки ҳокимоне ба ҷуз халифаи Худовандро бар сари кор меоварад ва аз онон ҳимоят мекунад. Сипас эшон дар ростои амал ба ин вазифаи ҳамагонӣ ки «Ҳар касе дар ин ҷаҳон, бояд мавзеъи худро маълум намояд ва ҳамроҳӣ бо яке аз ду ҷабҳаро баргузинад» мефармояд ки аввал аз ҳама худаш ин корро анҷом медиҳад ва мавзеъи худашро маълум менамояд ва эълом мефармояд ки эшон дар ҷабҳаи Худованд аст ва танҳо аз Маҳдии оли Муҳаммад ҳимоят мекунад ва касӣ дигар ғайр аз ӯро шойистаи ҳукумат намешуморад ва табъан ҳар кас ки дар ин ҷабҳа қарор дорад дӯст ва ҳамкор ва ҳамфикри эшон аст ва ҳар кас ки дар ҷабҳаи муқобил аст, бо эшон миёнае надорад. Аз ин рӯ мефармояд: <Бинобарин, ҳамаи касоне ки дар ҷабҳаи Худованд ҳастанд, аз мананд ва ман аз онон ҳастам, агарчи манро нашносанд ва ман ононро нашносам ва нишонаи онон ин аст ки барои таҳаққуқи ҳокимияти Худованд бар ҷаҳон ба изни Ӯ талош мекунанд ва ҳамаи касоне ки дар ҷабҳаи Худованд нестанд, бо ман бегонаанд ва ман бо онон бегонаам, агарчи манро бишносанд ва ман ононро бишносам ва нишонаи онон ин аст ки барои таҳаққуқи ҳокимияти дигарон бар ҷаҳон талош мекунанд.> Рӯшан аст ки ин суханӣ бисёр саҳиҳ, матин ва мабнӣ бар мабонии тавҳидӣ аст ва ҳеҷ ишколе дар он дида намешавад ва ҳеҷ «Ҷойгоҳи меҳварӣ» ро низ барои ҳазрати аллома исбот намекунад, балки танҳо ҷойгоҳи эшон ба маънои мавзеъи эшон ва дӯстон ва душманони эшонро муъаррифӣ менамояд. Ба ростӣ оё агар касе мавзеъи худ дар як мунозиъаро таъйин ва дӯстону душманонаш дар онро муъаррифӣ кунад ва бигӯяд ман бо ин гурӯҳ ҳастам ва инҳо дӯстон ва душманони ман ҳастанд, барои худаш «Ҷойгоҳӣ меҳварӣ» қоъил аст?!! Аз инҷо дониста мешавад ки ин иддаъои нависандаи муғриз ва айбҷӯӣ «Шаҳри суъол» сирфан мубтанӣ бар таҳриф ва тақатиъи умдаӣ сухани ин олими бузургвор ва муғолитаи бисёр зишт ва шармовар ба манзури фиреби афкори умумӣ аст, ҳол онки дар саросари китоби «Бозгашт ба Ислом» ошкор аст ки ин олими бузургвор барои худ «Ҷойгоҳӣ меҳварӣ» қоъил нест, балки «Ҷойгоҳӣ меҳварӣ» ро танҳо барои халифаи Худованд дар замин ҳазрати Маҳдӣ алайҳи салом қоъил аст ва худро танҳо дар ҳизб ва ҷабҳаи ӯ мешуморад.
2. Мавриди дигар ҷойе аст ки нависандаи мутақаллиб ва фиребкори «Шаҳри суъол», матлабе аз саҳифаи 289 ва 290 китоби «Бозгашт ба Ислом» ро гузиниш мекунад ва сипас бо тақатъии муғризона ва шайтанатомез, онро ба 5 саҳифаи баъди яъне саҳифаи 295 китоб мечасбонад ва аз он мутобиқ бо аҳвоъ ва ағрози фосиди худ истинтоҷ мекунад! Тавзеҳ онки ҳазрати аллома борҳо эълом фармудааст ки вазифаи аслии хешро ёфтани мардумонӣ шойиста ва гирдоварӣ, тарбият ва омодасозии онон барои ҳифозат, иъонат ва итоъат аз имом Маҳдӣ алайҳи салом медонад ва ин аз қазо дар ҳамон саҳифаи 295 низ ба вузуҳ зикр шудааст. Оре, эшон мӯътақид аст ки монеъи зуҳури имом Маҳдӣ алайҳи салом ҳар чизе аст ки бо истилоъи он ҳазрат бар замин мунофот дорад монанди фиқдони нафар, мол ва силоҳи кофӣ ва лизо мӯътақид аст ки рафъи ин монеъ барои таҳаққуқи ҳукумати он ҳазрат монанди ҳар ҳукумати дигаре дар ҷаҳон зарурӣ аст ва ин танҳо бо ҳимояти кофии мардум аз он ҳазрат бо таъмини нафар, мол ва силоҳи кофӣ анҷом мешавад. Аммо оё баёни ин воқеъияти маҳсус ва муҷарраб ки вазифаи як олими мусалмон ва вафодор ба имом Маҳдӣ алайҳи салом аст, ба маънои он аст ки ӯ нафар, мол ва силоҳи кофиро барои худаш мехоҳад, на барои имом Маҳдӣ алайҳи салом?!! Ба баёни дигар, оё агар олимӣ мусалмон мардумро ба инфоқ дар роҳи Худо ва кӯмак ба ниёзмандон ва амал ба фаризаи закот даъват кунад, ба ин маъност ки чашми тамаъ ба амволи онон дӯхтааст ва амволи ононро барои хеш мехоҳад?!! Ин чист ҷуз сӯъи зан ва тӯҳматӣ бидуни далил ва бешармона ки танҳо аз бепрвоӣ ва хубси ботини тӯҳмат зананда нашъат мегирад?! Бо ин ҳисоб, оё наметавон ҳар амр кунандае ба маъруф ва наҳй кунандае аз мункареро ба сӯъи ният ва доштани ғарази дигар муттаҳам кард?!! Оё кофирон ҳам наметавонанд бо ҳамин мантиқи айбҷӯёна ва беҳисобу китоб ва бо истинод ба оёти закот ва хумс, Паёмбари Худоро ба судҷӯӣ ва талош барои касби пул ва силоҳ барои манофеъи шахсии худаш муттаҳам кунанд?!! Бегумон ин рӯйкардӣ бисёр ғайри мунсифона ва фосид аст. Ҳазрати алломаи Хуросонӣ дар ҳеҷ ҷо аз китоби худ нафармудааст ки «Пул ва силоҳ ба ман бидиҳед», бал ошкоро фармудааст ки нафар, мол ва силоҳи кофиро барои Маҳдӣ фароҳам кунед то битавонад зуҳур кунад ва миёни ин ду аз замин то осмон фосила аст! Ин заминасози зуҳури имом Маҳдӣ алайҳи салом дар саҳифаи 289 ва 290 китоб фармудааст: <Нафар, мол ва силоҳи кофӣ барои таъсиси ҳукумати ӯ, балки таъмини амнияти ӯ [яъне имом Маҳдӣ алайҳи салом] лозим аст; Чароки ба гувоҳӣ ҳиссу таҷриба, истилоъи касе бар замин бидуни ҳимояти кофии мардум аз ӯ бо таъмини нафар, мол ва силоҳи кофӣ барояш, имкон надорад ва рӯшан аст ки Маҳдӣ аз ин қоъидаи мустасно ва муҷарраб, мустасно нест.> Ва дар ҳамон саҳифаи 295 фармудааст: «Муқаддамоти лозим барои ташкили ҳукумати ӯ [яъне имом Маҳдӣ алайҳи салом], вуҷуди нафар, мол ва силоҳи кофӣ барои ӯст ки аз ноҳияи мардум қобили таъмин аст; Бо таваҷҷуҳ ба инки ҳукумат бидуни нафар, мол ва силоҳи кофӣ, ташкил намешавад ва агар ташкил шавад, боқӣ намемонад ва ҳукумати Маҳдӣ аз ин қоъида мустасно нест». Лизо эшон сариҳан ин манобеъи сегонаро барои имом Маҳдӣ зарурӣ дониста ва дар ҳеҷ ҷо барои худ саҳме қоъил нашуда ва чизе талаб накарда; Ҳамчунонки дар поёни китоб низ таъкид фармудааст: «Ин ҳамаи ангезаҳои ман аз коре буд ки анҷом додам; Вагарна барои он дар пайи музде набудам».[13] Аҷиб аст ки алорағми ҳамаи ин тасриҳот ва таъкидоти мукаррар, боз ҳам нависандаи каззоб ва фосиқи «Шаҳри суъол» дар увҳоми хеш ғӯтавар аст ва дар ҳоле ки ба чизе ҷуз тахтаъаи ҳазрати аллома ба ҳар тартиби мумкин намеандешад ва ба ҳеҷ қайде аз қайди ахлоқӣ муқайяд нест, 31 саҳифа ба пеш мепардозем ва аз саҳифаи 326 китоб, ҷумлаи дигарро тақатиъ мекунад ва ба ҳамаи ончи токунун бофта буд васла мезанад ва натиҷа мегирад ки ҳазрати аллома пардохти пул ба худашро аз ҳама чиз муҳимтар донистааст!! Аммо ҷумлае ки нависандаи мазкур чунин бардошти аҷибе аз он карда, ин аст: «Агар ҳамакнун хумси амволи муғтанами мусалмонон ба Маҳдӣ бирасад, як рукн аз чаҳор рукни ҳукумати ӯ шакл мегирад ва шаклгирии се рукни дигари он ки талаб, нафар ва силоҳи кофӣ аст, суҳулат меёбад». Дар ҳоле ки ҳар кас ин гуфтори рӯшани ҳазрати алломаро мехонад ба сахофати бардошти нависанда аз он механдад ва ба саломати рӯҳӣ ва равонии вай шак мекунад; Зеро возеҳ аст ки ҳазрати аллома дар инҷо сариҳан хумсро барои имом Маҳдӣ алайҳи салом шумурда на барои худаш ва аслан калимае дар бораи худаш бар забон наёвардааст! Сипас ин нависандаи номутаъодил ва ошуфтаҳол дубора ба 12 саҳифаи қабл боз мегардад ва ҷумлаи дигареро аз саҳифаи 314 тақатиъ мекунад ва алам менамояд то шояд битавонад аз ҳамаи ин васла ва пинаҳо ба натиҷаи дилхоҳи худ бирасад! Монанди аблаҳе ки калимаи «Худо» ро аз як саҳифаи китоб ва калимаи «Нест» ро аз саҳифаи дигари он бигирад ва ба ҳам бичасбонад ва муддаъӣ шавад ки дар он омадааст: «Худо нест»!!! Ҳазрати аллома дар ҷумлаи поёнӣ аз мабҳаси «Тавҳиди Худованд дар таҳким» дар саҳифаи 314 китоб, дар мақоми эъломи тақобул бо муфсидони филарз ва мунофиқоне ки монеъи зуҳури Маҳдӣ ҳастанд, фармудааст: «...ва ман агар дар замин тамаккун ёбам, ононро ба сазои амалашон хоҳам расонд» Ва сипас дар идома, ин корро мунҳасир ба худ намедонад ва сариҳан мефармояд: «Чароки бардоштани онон аз сари роҳи Маҳдӣ, бар ҳар мусалмоне ки мутамаккин аз он бошад, воҷиб аст.» Ва ин яъне эшон худ ва соири мусалмононро ба як андоза дар ин замина масъул медонад ва муваззаф ба рафъи мавонеъи зуҳури имом Маҳдӣ алайҳи салом мешиносад; Чунонки дар пойгоҳи иттилоърасонии эшон низ омадааст:
<Аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, худ яке аз уламои мусалмон аст ва табъан ҳамон нақшаеро барои онон қоъил аст ки барои худ қоъил аст ва он заминасозӣ барои иқомаи Исломи холис ва комил дар ҷаҳон аз тариқи эҷод ва ҳифзи ҳокимияти халифаи Худованд дар замин ба тартибе аст ки дар китоби шарифи «Бозгашт ба Ислом» табйин фармудааст. Бинобарин, аз назари эшон уламои мусалмон мувазафанд ки ба ҷои даъват ба сӯӣ худ, ба сӯӣ халифаи Худованд дар замин даъват кунанд ва ба ҷои эҷод ва ҳифзи ҳокимияти худ, ба эҷод ва ҳифзи ҳокимияти ӯ бипардозанд; Чароки ин кор дар сурате ки муқаддамоти он тавассути мусалмонон таъмин шавад, мумкин аст ва муқаддамоти он камобеш монанди муқаддамоти эҷод ва ҳифзи соири ҳукуматҳост. Ба ин тартиб, ҳар олими мусалмоне ки мусалмононро ба байъат бо Маҳдӣ амр ва аз байъат бо ғайри ӯ наҳй мекунад, вазифаи Исломии худро анҷом медиҳад ва бар мусалмонон воҷиб аст ки даъвати ӯро бипазиранд ва ӯро дар ин кор ёрӣ кунанд, вале олимони мусалмоне ки мусалмононро ба байъат бо Маҳдӣ амр ва аз байъат бо ғайри ӯ наҳй намекунанд, вазифаи Исломии худро анҷом намедиҳанд ва бар мусалмонон воҷиб аст ки аз онон бар ҳазар бошанд>.[14]
Бо ин васф, пешӣ гирифтани ҳазрати аллома аз сойири олимони мусалмон дар олам ба ин вазифаи ҳамагонӣ, ба маънои доштани иддаъо нест ва гуноҳе барои эшон шумурда намешавад, балки муқтазии таҳсини эшон ва ҳамроҳии сойири олимони мусалмон аст; Чунонки Худованд дар ситоиши солеҳон фармудааст: ﴿أُولَئِكَ يُسَارِعُونَ فِي الْخَيْرَاتِ وَهُمْ لَهَا سَابِقُونَ﴾[15]; «Онон дар корҳои худ пешӣ мегиранд ва онон дар он пешгом ҳастанд». Ба илова, рӯшан аст ки муроди ин бузургвор аз «Тамассук дар замин» дар ибороти мазкур ҳокимият нест, балки мутлақи иститоъат аст; Чунонки дар пойгоҳи иттилоърасонии эшон сариҳан эълом шуда ва омадааст:
<Муроди аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло аз «Тамаккун дар замин», лузуман дастёбӣ ба ҳукумат нест, бал бархурдорӣ аз имконоти лозим барои дафъи фитнаи ҳокимони золим ва канор задани онҳо аз сари роҳи Маҳдӣ аст ки аъамми аз дастёбӣ ба ҳукумат аст ва чи басо бо ҳимояти шморӣ кофӣ аз мусалмонон муяссар мешавад; Чунонки худ сариҳан фармудааст: «Бардоштани онон аз сари роҳи Маҳдӣ, бар ҳар мусалмоне ки мутамаккин аз он бошад, воҷиб аст», дар ҳоле ки рӯшан аст дастёбӣ ба ҳукумат, бар ҳар мусалмоне ки мутамаккин аз он бошад, воҷиб нест, балки ҷуз бо инзи қатъии Худованд машрӯъият намеёбад ва бо ин васф, тамаккун дар замин барои «Расондани онон ба сазои аъмолашон», аъамми аз дастёбӣ ба ҳукумат аст. Ба ҳар ҳол, тардиде нест ки ҳар кас бидуни изни Худованд ки аз тариқи насси қатъии халифааш дар замин ё оётӣ баййина шинохта мешавад, ба ҳукумат бар мусалмонон даст ёзад, тоғут аст, агарчи Мансури Ҳошимии Хуросонӣ бошад>.[16]
Бегумон ин ҳаддиаксари сароҳате аст ки дар баёни чунин матлабе мумкин аст ва аз садоқату шафофияти дафтари ин бузургвор дар баёни ҳақиқат ҳикоят дорад. То инҷо ба вузуҳ мушоҳида фармудед ки нависандаи муғриз ва мутақаллиби «Шаҳри суъол» ба дунболи фиреби хонанда ва мунҳариф сохтани зеҳни ӯ аз мақсуди ҳақиқии ҳазрати аллома аст ва ба ҳамин манзур бархӣ ҷумалоти эшонро аз ҳар баҳс тақатиъ мекунад ва бо монувр бар рӯӣ он зеҳни мухотаби беиттилоъро ба бозӣ мегирад. Ин рӯҳияи ғайри илмӣ ва шайтономез дар мавориди баъдӣ низ идома меёбад.
3. Мегӯянд фарди аҳмақ мехоҳад ба душманаш зиён бирасонад, аммо ба ӯ суд мерасонад ва мехоҳад мазамматаш кунад, аммо ӯро ситойиш менамояд! Нависандаи «Шаҳри суъол» дар фақараи баъдӣ, бо лаҳнӣ сарзанишгуна (!) изъон мекунад ки ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хурсонӣ олимӣ беиддаъост ва дар мавриди худ иддаъои ба хусусе надорад ва ин дақиқан мутаноқиз бо тӯҳматҳое аст ки ҳамин фарди дурӯғгӯ ва камҳофиза чанд сатр болотар ба аллома задааст! Албатта нависандаи каҷфами мо, «Надоштани иддаъо» ро ба маънои «Надоштани далил» пиндошта ва ин тавр натиҷа гирифтааст ки ҳазрати аллома ҳеҷ далиле барои пазириши даъваташ надорад; Чароки ҳеҷ иддаъое дар бораи худаш надорад!!! Ва ин дар ҳоле аст ки чанд сатр болотар доштани иддаъоро далиле барои напазируфтани даъвати эшон пиндошта буд!!! Монанди рӯз рӯшан аст ки ҳазрати аллома бар хилофи бархӣ ҳокимони золиме ки пойгоҳи «Шаҳри суъол» аз онҳо чира ва мавоҷиб мегирад, муддаъии ниёбати омма, вилояти мутлақа ва ихтиёроти маъсум нест ё ҳаргиз худро шахсиятӣ мавъуд нахондааст; Ҳамчунонки изҳори манул шамс аст ки эшон барои ҷамъ кардани афрод ба гирди худ ба хурофот ва увҳом ва занниёт рӯй наёвардааст ва ба эътирофи худи пойгоҳи «Шаҳри суъол» муддаъии мӯҷиза ё илми ғайб нест ва дақиқан ба ҳамин «Далил» пазириши даъвати эшон ба сӯӣ имом Маҳдӣ алайҳи салом воҷиб аст! Бидуни шак иқдоми эшон ба заминасозӣ барои зуҳури имом Маҳдӣ алайҳи салом ба дур аз ҳар гуна иддаъо, ҳикоят аз авҷи садоқат, ихлос, хайрхоҳӣ ва аз ҳама муҳимтар ҳаққонияти даъват ва саломати машшӣ эшон дорад; Чунонки дар пойгоҳи иттилоърасонии эшон омадааст:
<Дар ин миён, Мансури Ҳошимии Хуросонӣ барканор аз иддаъоҳо ва муддаъиён, роҳи худро дар пеш гирифтааст ва мепаймояд ва вазифаи ақлӣ ва шаръии худро анҷом медиҳад ва бо такя бар китоби Худованд ва суннати мутавотири Паёмбараш ва муқтазиёти рӯшани ақлӣ, барои зуҳури Маҳдӣ алайҳи салом заминасозӣ мекунад ва ин корро дар амал ва бидуни ҳеҷ иддаъое анҷом медиҳад; Чароки бо вуҷуди амал, ниёзе ба иддаъо надорад ва иддаъоро барои беамалон мегузорад, ҳарчанд ба фазли Худованд дар бораи хеш умедвор аст ва аз инки мавриди раҳмати Ӯ қарор гирифта бошад ноумед нест>.[17]
Ва омадааст:
<Эшон ҳамми худро маътуф ба чунин иддаъое намефармояд ва танҳо ба заминасозии айнӣ ва воқеъӣ барои зуҳури Маҳдӣ алайҳи салом мепардозад ва мӯътақид аст ки лузуми ақлӣ ва шаръӣ ҳамроҳии бо эшон дар ин росто, тобеъӣ аз ҳамин заминасозии айнӣ ва воқеъӣ аст, на тобеъӣ аз иддаъои мавъуд будан; Чароки муддаъиёни мавъуд будан бисёранд, вале як заминасози айнӣ ва воқеъӣ барои зуҳури он ҳазрат ёфт намешавад! Бо таваҷҷуҳ ба инки умуми муддаъиён, ҳамме ҷуз исботи иддаъои худ надоранд ва ба коре ҷуз муҷодила дар бораи инки чи касе ҳастанд ва чи касе нестанд, намепардозанд, дар ҳоле ки рӯшан аст шаъни Мансури Ҳошимии Хуросонӣ аҷалли аз ин қабил корҳост ва кори муҳимтаре эшонро ба худ машғл карда ва он ҳамоно таълими Исломи холис ва комил ба мусалмонони ҷаҳон ва тарбияти шуморӣ кофӣ аз онон барои ёрони Маҳдӣ алайҳи салом аст; Коре ки агар тавассути эшон анҷом шавад, зуҳури он ҳазрат таҳаққуқ меёбад, ҳар чанд касе эшонро заминасози мавъуди он ба шумор наёварда бошад>.[18]
Аҷиб аст ки ин нависандаи кӯтоҳфикр ва кӯрдил, камоли ин бузургворро нақси эшон ва ҳусни эшонро айби эшон пиндоштааст! Оре, чизе ки мардумро ба ин инсони бузург алоқаманд намуда ва ба сӯӣ эшон мутаваҷҷеҳ сохтааст, гуфтумони асили Исломӣ ва рӯйкардҳои матин ва маъқули эшон дар ростои шинохти Исломи ростин ба дур аз ҳар иддаъое аст. Оре, мо тардиде надорем ки чунин гуфтумони вазине ки моломол аз ақлоният ва оканда аз воқеъгароӣ ва басирати динӣ аст, гуфтумонӣ бебадил аст ки мутаъассифона то кунун аз сӯӣ ҳеҷ олими дигаре изҳор нашудааст. Ҳар чанд касоне дар тӯли торих будаанд ки бо номи оли Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам алайҳи ҳукуматҳои ҷавр қиём кардаанд, вале онон ҳаргиз ҳукуматро барои шахси халифаи Худованд нахостаанд ва аз ин рӯ, ҳазрати аллома, зимни ишора ба бархӣ аз онон фармудааст: <Оре, пеш аз ман марде аз ин срзамин бархост ва бархе аз ончи ман гуфтамро гуфт; Зеро ба сӯӣ касе даъват кард ки мавриди ризои оли Муҳаммад бошад, вале ӯ ҳукуматро аз фарзандони Умая гирифт ва ба фарзандони Аббос супурд, дар ҳоле ки фарзандони Аббос мавриди ризои оли Муҳаммад набуданд; Пас тарсидам ки агар ба интизор биншинам, касе монанди ӯ аз ҷойе сар бароварад ва иштибоҳи ӯро такрор кунад; Ба ин тартиб ки бо номи ризои оли Муҳаммад, ҳукуматро аз золимоне бигирад ва ба золимонӣ дигар биспорад; Пас хостам ки аз ин фитна пешгирӣ кунам ва майдонро аз чунин касоне бигирам>.[19] Бо ин васф, маълум нест ки чаро нависандаи бозиягӯши мо, ҳамаи суханони возеҳ ва матини ин олими бузургворро воруна мефаҳмад?! Оё ба ростӣ ӯ аз саломати руҳӣ ва равонӣ бархурдор аст?!
4. Ҷои хурсандӣ аст ки нависандаи мазкур, гурезе агарчи маҳдуд ба масоъили муҳтавоӣ китоб ҳам задааст то ин гуна беш аз пеш бесаводӣ ва бегонагии худ бо аввалиёт ва мусалламоти Исломиро ба мухотаб нишон диҳад. Ӯ дар ибтидо мутаъарризи мабҳаси ҳусн ва қубҳ дар каломи Исломӣ мешавад ва аз дидгоҳи ҳазрати аллома дар ин бора ирод мегирад. Касоне ки бо ин мабҳаси каломӣ ошноӣ доранд медонанд ки аз қадимул аъём дар ин замина миёни Адлия ва Ашоъира низоъӣ доманадор ҷараён доштааст; Ба ин тартиб ки аз як сӯ Адлия, ҳусну қубҳи ақлиро мабнои саҳиҳ мешуморанд ва аз сӯӣ дигар Ашоъира ба ҳусн ва қубҳи шаръӣ мӯътақиданд, аммо алломаи бузургвор, бо диққати ҳайратангез ва ибтикорӣ беназир ки ношӣ аз нубуғи фавқулода ва Худододии эшон аст, ошкор фармудаанд ки низоъи торихии ин ду гурӯҳ дар воқеъ низоъӣ ҳақиқӣ набуда, балки низоъӣ лафзӣ будааст; Чароки ба фармудаи эшон «Ақл ва шаръ аз як мабдаъ ҷӯшидаанд ва ба як марҷаъ боз мегарданд ва он ҳамоно Худованд аст ки дар афъоли таквинӣ ва ташриъии Ӯ ихтилофе нест»;[20] Чароки «Ақл, аз афъоли таквинии Ӯ ва шаръ аз афъоли ташриъии Ӯст ва табъан миёни он ду ихтилофе нест»,[21] аммо возеҳ аст ки ин бар хилофи таваҳҳуми аҷиби нависандаи «Шаҳри суъол» ба маънои яке донистани таквин ва ташриъ нест, бал ба маънои ҳамоҳанг донистани он ду аст; Ба ин маъно ки он ду аз як манбаъ нашъат гирифтаанд ва лизо ҳукме ки содир мекунанд, наметавонад мухолиф бо якдигар бошад. Ҳамчунонки мутаъассифона нависандаи мазкур ҳатто инро нафаҳмидааст ки мабнои эшон, такрори ҳамон мабнои Ашоъира нест, балки ислоҳ ва такмили он ва ҷамъи миёни он ва мабнои Адлия аст; Чароки эшон сариҳан фармудаанд: «Мабнои ҳусн ва қубҳ, амр ва наҳйи Худованд аст; Ҷуз онки амр ва наҳйи Худованд ба ду сурат воқеъ шудааст: Яке амр ва наҳйи ташриъӣ ки дар шаръ таҷаллӣ ёфта ва дигарӣ амр ва наҳйе ки дар ақл таҷаллӣ ёфта ва аз онҷо ки иҷтимоъи амр ва наҳйи Ӯ дар мавзӯъи воҳид муҳол аст, таъорузи шаръи ва ақли мумкин нест. Ҳосил онки мабнои ҳусн ва қубҳ, Худованд аст».[22] Бисёр аҷиб аст ки нависандаи мутакаббир ва бесаводи «Шаҳри суъол», ин баёни дақиқ ва рӯшани эшонро низ дарк накарда ва таваҳҳум намудааст ки мабнои эшон такрори мабнои Ашоъира аст!! Ман намедонам алломаи азиз, мабнои вазин ва санҷидаи хешро дигар чигуна бояд табйин мефармуданд ки ин оқоён онро фаҳм кунанд ва дучори каҷфаҳмӣ ва бардошти ноқис нашаванд! Инсофан табйини эшон дар ин замина дар авҷи фасоҳат ва балоғат аст! Бо ин ҳол, хандаовар аст ки нависандаи мазкур ки мушкилоти руҳӣ ва равониаш дигар қобили инкор нест, ҳазрати алломаро ба муфтазаҳ шудан муттаҳам мекунад!! Ё лалаҷаб! Мухотабини мунсиф ва ҳушёр худ мушоҳида мекунанд ки чи касе дар ин замина муфтазаҳ шудааст!
5. Муғолита ва ишколтарошии дигари нигорандаи «Шаҳри суъол» дар иртибот бо назари аллома дар бораи тасаввуф аст. Дар ин бора бояд гуфт ки аввалан нависандаи мазкур он андоза аз илм бегона аст ки тафовут миёни «Тасаввуф» ва «Ирфон» ро намедонад ва он дуро яксон мешуморад ва мутаваҷҷеҳ нест ки рӯйи сухани ҳазрати аллома бо фирқаҳои аҳли тасаввуф аст на оммаи орифони мусалмон! Ҳамчунонки аз фарти бедиққатӣ ё ғаразварзӣ таваҷҷуҳ надорад ки ҳазрати аллома сариҳан аз «Бештари аҳли тасаввуф» интиқод мефармояд ва на аз ҳамаи онон ва фарқи миёни ин ду пӯшида нест! Сониян ин амрӣ маҳсус, муҷарраб ва ғайри қобили қабули инкор аст ки бештари сӯфиён, дучори бархӣ инҳирофот ва эъвиҷоҷоти эътиқодӣ ва амалӣ шудаанд ва аз ҷоддаи ақлоният ва эътидоли Исломӣ фосила гирифтаанд ва дар маросиму маносики худ дучори бархӣ увҳом ва хурофот ҳастанд ва бо ин васф, интиқоди ҳазрати аллома аз онон интиқодӣ комилан баҷо ва саҳиҳ аст ва мавзеъгирии нависандаи «Шаҳри суъол» дар баробари эшон ва дифоъаш аз сӯфиён, комилан беҷо ва суъолбарангез аст ва ҳатто эҳтимоли вуҷуди бархӣ гаройишҳои сӯфиёна дар ӯро тақвият мекунад. Солисан бар хилофи таваҳҳуми нависандаи мазкур, аллома ҳаргиз нафармудаанд ки тасаввуф чизе ҷуз шеър нест; Балки фармудаанд бештари аҳли тасаввуф, «Барои бисёрӣ аз борикиҳои динӣ худ, мабное ҷуз завқ надоранд»[23] ва «Мураввиҷи диндории шоъирона»[24] ҳастанд ва ба ақл эътиное надоранд. Гувоҳи ин амр ҳам он аст ки шеър дар миёни аҳли тасаввуф ҷойгоҳи вежае дорад ва ба унвони намуна, шоъирони сӯфимаслаки фаровоне дар тӯли торих дар мазаммати ақл, шеър сурудаанд ки аллома ба зикри намунаҳое аз он дар китоби хеш пардохтаанд.[25] Робиъан интиқоди ҳазрати аллома аз шоъирони аҳли тасаввуф ба сурати мутлақ нест, балки эшон ононро сирфан ба хотири ашъори ақлгурезона ва завқгароёна некуҳиш мекунанд, камо инки бо рӯйкардӣ мунсифона бархӣ дигар аз шоъиронро низ ба хотири ақлмадорӣ ва ашъори ҳакимонаашон ситойиш намуда ва фармудаанд: «Оре, инсоф он аст ки дар миёни ин шоъирони ёвагӯ, андак шоъироне низ будаанд ки шеърро бар пояи ақл сурудаанд ва бар таълими Паёмбарон мунтабиқ сохтаанд ва рӯшан аст ки рӯйи итоби ман, бо онон нест; Чароки гуфтори одамӣ, ҳаргоҳ мафҳуми саҳиҳ ва мантуқи зебо дошта бошад, комил аст ва комил, хуб ва дӯстдоштанӣ аст».[26] Мулоҳиза мефармойед ки ин ироди нависанда низ монанди иродоти қаблии ӯ ба ҳеҷ ваҷҳ ворид нест ва дар ин миён, чизе ки сӯъи ният ва хубси ботини ӯро беш аз пеш ошкор мекунад он аст ки ҳеҷ як аз ин тавзиҳот ва қайди муҳим ки ба вузуҳ дар китоби ҳазрати аллома омадааст ва муҷиби рафъи ибҳом аз муроди эшон мешавадро зикр намекунад ва комо фиссобиқ бо хиёнат дар амонат ва буридани матолиб, дар пайи фиреб ва инҳирофи зеҳни мухотабе аст ки ҳанӯз китоби «Бозгашт ба Ислом» ро нахондааст! Ба роситӣ оё ин зулмӣ ошкор дар ҳаққи нависанда ва мухотаб нест?!
6. Аммо нависандаи «Шаҳри суъол» дубора мавзӯъи иҷтиҳод ва тақлид ҳам ифтизоҳи дигаре ба бор оварда ва амрӣ мусаллам ва машҳуд дар ҳавзаҳои илмияро бо бешармии тамом ҳошо намуда ва инкор кардааст! Тавзиҳ онки ҳазрати аллома дар саҳфаи 56 китоб, мавзӯъи «Иҷозаи иҷтиҳод»[27] дар ҳавзаҳоро ки дерзамоне аст ба рӯҳияи умумӣ ва илзомӣ табдил шудааст, мавриди нақди ҷиддӣ қарор медиҳад ва иҷтиҳоди муҷтаҳид бар мабнои иҷозаи иҷтиҳоди муҷтаҳидӣ дигарро тасалсулӣ ботил мешуморад; Чароки ба фармудаи эшон «Тақлид аз чунин касе мутаваққиф бар тақлид аз касе хоҳад буд ки ба ҷавози тақлид аз ӯ фатво додааст, дар ҳоле ки тақлид аз он кас низ мутаваққиф бар тақлид аз касе хоҳад буд ки ба ҷавози тақлид аз ӯ фатво додааст».[28] Ва ин ба рӯшанӣ мусталзими тасалсул аст. Аммо нависандаи мазкур ба ҷои посух ба ин ишколи ҷиддӣ ва ворид, ба самти пеш фирор мекунад ва аз асос мункири масъала мешавад ва мегӯяд: «Ҳамагон дар ибтидои масири муҷоз ба иҷтиҳод ҳастанд ва гувоҳии як нафар бар муҷтаҳид будани дигарӣ, ба маънои лузуми касби иҷоза аз ӯ барои иҷтиҳод нест»!!! Агарчи ин фард бо таҷоҳули аҷиби худ ба шуъури мухотаб тавҳин кардааст, аммо ҳамагон медонанд ки дар низоми кунунӣ ҳавзаҳои илмия, агар фарде иддаъои иҷтиҳод бикунад ва тасмим ба ифтоъ дошта бошад, ба сирфи иддаъо ва тасмими худ муҷоз ба ин кор шумурда намешавад, балки бояд иҷтиҳоди ӯ аз сӯӣ марҷаъи тақлид ё ҷомеъаи мударрисини ҳавзаи илмияи Қум таъйид ва ба сурати катбӣ ё ҳаддиақал шафоҳӣ ба ӯ гувоҳии иҷтиҳод дода шуда ва илло ҳаққи иҷтиҳод надорад! Ин як равияи кӯҳна ва суннатӣ дар ҳавзаҳои илмия аст ки имрӯз низ ба қуввати худ боқӣ аст; То ҷое ки имрӯз иҷтиҳоди касе ки фоқиди иҷозаи расмии иҷтиҳод аз сӯӣ мароҷеъ ё ҷомеъаи мударрисин бошад, ҳеҷ эътиборе надорад ва лиҳозо шумо дар миёни муҷтаҳидини расмӣ ва мӯътабар, чунин касеро намеёбед ва ин амри машҳуде аст ки инкори кӯдаконаи нависандаи мазкур онро пинҳон намекунад. Бо ин ҳисоб, касе нест ки аз пойгоҳи «Шаҳри суъол» бипурсад: Шумо чи иҷборе доштаед дар бораи мавзӯъоти тахассусӣ изҳори назар кунед ё дасти кам посухгӯӣ дар ин бораро ба фарде биспоред ки ҳатто бо низоми иҷтиҳод ва тақлиди худатон ошноӣ надорад ва машҳуроту возеҳоти онро ҳам намедонад ва агар ҳам медонад, ин андоза намефаҳмад ки инкори он дардеро дур намекунад!!
7. «Шаҳри суъол» дар мавриди фалсафа низ поро аз гилами саводи худ дарозтар намуда ва боз чун мақсуди возеҳ ва каломи сариҳи ҳазрати алломаро фаҳм накарда, бо каҷфаҳмии амдӣ ва ҳамешагии худ ба муғолита ва бозӣ бо алфоз рӯй овардааст. Ҳазрати аллома дар ин бахш аз китоби арзишманди худ тавзиҳ мефармояд ки ақл ба маънои «Неруӣ Худододӣ барои шинохт» бо фалсафа ки «Илмӣ хос монанди соири улуми инсонӣ аст ки дар Юнони бостон падид омада»[29] мусовӣ нест. Эшон зимни ишораи бештар ба тафовутҳои миёни ин ду ҳушдор медиҳад ки «Мухолифат бо фалсафа набояд ба мухолифат бо ақл мунҷар шавад; Чароки ақл масовӣ бо фалсафа нест ва илтизом ба он бо илтизом ба фалсафа мулозимае надорад».[30] Эшон ҳамчунин тавзиҳ медиҳанд ки «Тафаккури уқалоӣ» бо «Тафаккури фалсафӣ» аз ҳайси равиш ва мавзӯъи мутафовит аст; Чароки ба фармудаи шореҳи китоби Бозгашт ба Ислом, «Уқало дар тафаккуроти худ бисёрӣ аз зароъиф ва дақоъиқи фалсафиро дар назар намегиранд ва дар назар гирифтани онҳоро ғайри зарурӣ ва такаллуфомез медонанд».[31] Ба иборати дигар диққати назари уқало сирфан дар умури мубталоба ва мвзуъоти корбурдӣ ба кор гирифта мешавад, дар ҳоле ки диққати назари фалосифа ғолибан дар ҳавзаи умури интизоъӣ ва ғайри корбурдӣ монанди ислоҳоти вуҷуд ва моҳият ва аҳкоми ҷавҳар ва эъроз аст. Баъд аз такмилм ин тавзиҳот аст ки аллома дар интиҳо мефармоянд: «Ончи фалсафаро аз таъаққул ҷудо мекунад, беш аз шеваи он, мавзӯъи он аст»[32] ба ин маъно ки агарчи фалсафа шеваи ақлӣ дорад, аммо аз лиҳози мавзӯъӣ ба умури ғайри айнӣ ва ғайри корбурдӣ мепардозад ва ин мутафовит бо таъаққули уқалоӣ аст ва ба истилоҳ ахасси аз он аст; Ҳамчунонки аслӣ монанди «Иллият» яке аз усули уқалоӣ аст ки уқало аз он баҳраи зиёде мебаранд ва ба он мукарраран истинод мекунанд, аммо фалсафа дар тақрироти худ пиромуни асли иллият ба ҷусту ҷӯҳои интизоъӣ ва ғавр дар бахшҳои ғайри корбурдии он мепардозад ки фоидае ҷуз ташҳизи зеҳн надорад. Бо ин ҳол, «Шаҳри суъол» тибқи маъмул, бидуни ишора ба ҳамаи ин муқаддамот ва тавзиҳоти зарурӣ, ҷумлаи охири алломаро тақатиъ мекунад ва ба манзури фиреби мухотаб аз он баҳра мебарад; Беъэтино ба инки мухотаби ҳушёр ба содагӣ мутаваҷҷеҳи сӯъи нияти ӯ хоҳад шуд ва бо нахустин муроҷиъа ба китоби «Бозгашт ба Ислом» ба дурӯғгӯӣ ва фиребкории ӯ пай хоҳад бурд, вале табиъатан нависандае ки ҳаё надорад ва ҳамаи мухотабонро аҳмақ фарз мекунад, аҳмияте ба ин мавзӯъ намедиҳад! Беҳуда нест ки фармудаанд: «Вақте ҳаё намекунӣ ҳар чи хоҳӣ кун»!
8. Дар фақараи баъди нависандаи кӯтоҳостин ва дароздасти мо, шӯрбахтона дар мавриди торихи Ислом ҳам изҳори назар мекунад. Таноқузи ӯ дар ин бахш хеле ғайри оддӣ ва мазҳака аст ва нақли сухани ӯ барои мухотабон холӣ аз лутф нахоҳад буд. Ӯ дар ибтидо дар мақоми радди назари аллома бо лаҳнӣ истеҳзоъгуна мегӯяд: «Фирқаи тасаннун [ро] фирқае медонад ки пас аз Паёмбар (с) эҷод шудааст» Сипас дар интиҳои сӯҳбат, худаш назари алломаро таъйид мекунад ва мегӯяд: «[Мазҳаби тасаннун] марбут ба даврони банӣ Аббос ва даҳҳо сол баъд аз Паёмбар (с) аст»!! Дар ҳоле ки бино бар эътирофи худаш, ин ҳамон сухани ҳазрати аллома аст ки ӯ бо он мушкил дорад ва бо ин васф, гӯё нависандаи қиссаи мо бо худаш ҳам даргир аст! Оре, агар пиндоштааст ки ҳазрати аллома фармудаанд номи «Аҳли суннат» барои ин фирқа билофосила баъд аз Паёмбар эҷод шудааст, бояд бигӯйем ки на; Эшон ба ҳеҷ ваҷҳ чунин чизе нафармудаанд ва аслан дар мақоми баён номи ин фирқа набдаанд! Ишораӣ эшон ба вузуҳ ба гурӯҳе аз мусалмонон аст ки баъд аз Паёмбар, хилофати аҳли байти Ӯро напазируфтанд ва «Ҳасбуно Китобаллоҳ» ро ҷойгузини «Китобаллоҳ ва итратӣ аҳли байтӣ» сохтанд ва возеҳ аст ки ин фирқа билофосила баъд аз вафоти Паёмбар ва ҳатто пеш аз итмоми такфин ва тадфини он Ҳазрат зоҳир шуд. Ба илова, эшон дар ҷоӣ дигар аз китоб ба муносибати баҳс дар бораи адами вуҷуби итоъат аз ҳокимони золим фармудаанд: «Аҷиб аст ки бисёрӣ аз мусалмонон, аз садаи нахустини Исломӣ, ба дунболи ҳокимият ёфтани Умавиён ва таҳти таъсири таблиғоти онон, пайравӣ аз ҳокимони золимашонро воҷиб ва ақидаи аҳли суннат ва ҷамоъат донистаанд»[33] Ва ин метавонад ишорае зимнӣ ба он бошад ки истилоҳи «Аҳли суннат» дар «Садаи нахустини Исломӣ, ба дунболи ҳокимият ёфтани Умавиён ва таҳти таъсири таблиғоти онон» ба вуҷуд омадааст; Кмо инки ба кор бурдани он аввалин бор ба Умар ибни Абдулазизи Умавӣ нисбат дода шуда ки онро дар охири садаи аввали ҳиҷрӣ дар рисолае пиромуни радди қадария ба кор бурдааст.[34] Лизо исрори нависандаи «Шаҳри суъол» мабнӣ бар инки нахустин бор Ашоъира ва дар замони банӣ Аббос «Аҳли суннат» номида шудаанд, аз як сӯ собит нест ва бар хилофи гузоришҳои фирқашиносон аст ва аз сӯӣ дигар ҳеҷ мунофоте бо сухани ҳазрати аллома дар бораи пайдоиши ҷараёни фикрии аҳли суннат баъд аз Паёмбар надорад; Чароки ҳазрати аллома аслан дар бораи номи ин фирқа сухане нагуфта ва танҳо дар бораи рӯйкарди фикрии он бо сибғаи Умавӣ ва Усмонӣ дар баробари рӯйкарди фикрии Ҳошимӣ ва Алавӣ сухан гуфта ва фармудааст ки ин ду <Ба зудӣ «Шиъа» ва «Суннӣ» номида шудаанд>[35] ва рӯшан аст ки «Ба зудӣ» шомили замони мавриди назари нависанда низ мешавад! Бо ин васф, оё нависандаи муғриз ва айбҷӯ аз аҳли илм хиҷолат намекашад ки чунин иродоти суст ва кӯдаконае аз ин китоби арзишманд мегирад ва вақти мо ва аҳли илмро бо ин қабил аботили музҳик ва номафҳум талаф мекунад?! Ман дар инҷо аз аҳли илм узрхоҳӣ мекунам ки ба хотири нодонии ӯ, ногузир ба тавзиҳи возеҳоте дар ин сатҳ ҳастам!
9. Нависандаи мазкур дар фақараи баъди муртакиби муғолитаи бисёр музҳик ва аҷиб мешавад ва таъбири «Фарёд задан ва мушт кӯбидан» дар баробари ҳақ тавассути аҳли таъассубро мусовӣ бо муҷозоти душманони Ислом дар саҳифоти 289 ва 330 медонад ва натиҷа мегирад ки ҳазрати аллома аз як сӯ «Фарёд задан ва мушт кӯбидан» дар баробари ҳақ тавассути аҳли таъассубро нораво дониста ва аз сӯӣ дигар муқобила бо муфсидон дар заминро вазифаи ҳар мусалмон дониста ва ин таноқуз аст!!! Инно Лиллоҳа ва инно илайҳи роҷиъун! Ба ростӣ чи метавон гуфт дар бораи ин муҳмалот ки унвони нақди китоби «Бозгашт ба Ислом» ро ба худ гирифтааст?! Оё касоне ки дар китоби шарифи «Бозгашт ба Ислом» таноқуз намеёбанд ки ба ин қабил ароҷиф рӯй биёваранд ва модари фарзандмурдаро бихандонанд?! Оё ба ростӣ лозим аст ки тавзиҳ бидиҳем ҳазрати аллома дар саҳифаи 91 китоб дар бораи «Аҳли таъассуб» сухан мегӯянд ва мефармоянд ки онон вақте дар баробари ҳақ, мустаъсил мешаванд ва ҳуҷҷате барояшон боқӣ намемонад, ба «Фарёд задан ва мушт кӯбидан» рӯй меоваранд ва ин кори дурусте нест, дар ҳоле ки дар саҳифаи 289 ва 230 китоб, дар бораи муқобила бо душманони Худованд ва муфсидон дар замин сухан мегӯянд ва мефармоянд ки агар худ иститоъат ёбанд «Ононро ба сазои аъмолашон мерасонанд»?! Бегумон ҳатто як тифли сағир ҳам мефаҳмад ки миёни ин ду таноқузе нест, вале ин нависандаи муғриз ва густох намефаҳмад! Оё ба ростӣ ӯ муқобила бо душманони Худованд ва муфсидон дар заминро бо фарёд задан ва мушт кӯбидани аҳли таъассуб яке медонад?! Шакке нест ки агар ӯ мутаваҷҷеҳи маънои ин сухани худ бошад, кофир аст, вале мутаваҷҷеҳ нест ва аз рӯӣ таъассуб сухан мегӯяд! Ба Худо паноҳ мебарем аз таъассуб дар баробари аҳли ҳақ ки инсонро ба куфр мекашонад!
10. Нависандаи мутаъассиби мо дар поёни матлаби худ гурезеҳам ба мабнои матин ва рӯйкарди асили аллома дар заминаи иқомаи Ислом мезанад ва муддаъии вуҷуди таноқузӣ дигар (аз ҳамон таноқузҳо!) дар рӯйкарди эшон мешавад. Ҳазрати аллома дар бахши дуввуми китоб бо унвони «Зарурат ва имкони бозгашт ба Ислом» зайли мабҳаси «Иқомаи кулли Ислом» ин мавзӯъро табйин мефармоянд ки Ислом маҷмӯъаи «Муртабит ва ба ҳам пайваста, монанди як низоми дақиқ ва занҷираи ҳалқа дар ҳалқа аст ки ҳар ҷузъи он бо назар ба ҷузъи дигараш, ташриъ шуда, ба наҳве ки қатъи назар аз он, қобили ташриъ набуда ва чи басо ташриъи он, ноқизи ғараз будааст; Монанди донаҳои тасбеҳ ки ҳар як ба эътибори ҷузъе аз кул сохта шудааст ва ҳеҷ як ба танҳоӣ арзише надорад ва ҷуз дар қолиби кул судманд нест».[36] Бинобарин чизе ки матлуби Худованд ва мавриди назари Шоръе буда, иқомаи Ислом ба сурати комил ва холис аст; Чароки «Аҷзоъи Ислом назар ба эътибори кулли он, ташриъ шудааст ва ҷуз дар сурати иқомаи кулли он, судманд нест, балки чи басо дар сурати адами иқомаи кулли он, иқомаи аҷзоъе аз он ба танҳоӣ, зиёнбор аст; Монанди доруҳое ки табиб, бо назар ба таркибашон бо якдигар таҷвиз карда ва истеъмоли бархӣ аз онҳо ҷудо аз бархӣ дигар, хатарнок аст».[37] Лизо мефармоянд: «Бо ин васф, илтизом ба Исломи ноқис, аз адами илтизом ба Ислом, агар хатарноктар набошад, камхатартар нест; Ҳамчунонки мусалмонон, дар бисёрӣ аз заминаҳо мушкилоти бузургтаре нисбат ба дигарон доранд ва ин ба сабаби илтизоми онон ба Исломи ноқис аст.»[38] Ҳамчунонки мо низ имрӯза намунаҳои ошкоре аз илтизоми ноқис ва гузинишӣ ба Ислом ва табаъоти он монанди фитнаангезиҳои гурӯҳи муфсиди доъишро мушоҳида мекунем. Бо ин васф, мабнои ҳазрати аллома дар ин замина, мабноӣ бисёр маъқул ва матин аст ки Худованди Мутаъол низ дар оёти мутаъаддиде аз Қуръони Карим онро таъйид фармудааст; Чунонки ба унвони намуна Паёмбарашро ҳушдор додааст ки мабодо «Бахшӣ аз аҳкои Ислом» ро ба хотири хоҳишҳои золимон вогузорад[39] ва касе ки динро тика тика ва ба бахше аз он амал мекунанд ва бахшӣ дигарро вомегузоранд, маломат намуда ва ваъдаи азоб додааст.[40]
Бо ин ҳол, нависандаи бедиққат ва пуриддаъои мо назири ҳазрати алломаро ин гуна нақл ва истибъод мекунад: «Ҳол онки баъд муддаъӣ мешавад то охирин соли ҳаёти Паёмбар (с) Ислом комил набуда»! Дар ҳоле ки возеҳ аст ин иддаъои аллома нест, балки сариҳи сухани Худованд дар сураи муборакаи Моъида аст, онҷо ки Паёмбарашро ба иблоғи ҳукми муҳимме аз аҳкоми Ислом амр мекунад ва адами иблоғи онро ба маънои адами иблоғи рисолаташ мешуморад ва пас аз иблоғи он тавассути ӯ мефармояд: ﴿الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا﴾;[41] «Имрӯз динатонро бароятон комил ва Неъматамро бар шумо тамом кардам ва Исломро ба унвони динатон писандидам»! Бинобарин, мункири ин ҳақиқат ки Ислом дар охирин соли ҳаёти Паёмбари Акрам комил шуда, мункири зарурии Ислом аст ва рӯшан аст ки ин оёти нуронӣ, мабноӣ алломаро таъйид мекунад. Аммо ин ба он маъно нест ки Паёмбари Акрам дар тӯли умри шарифаш, Исломро ноқис иҷро мекардааст; Чароки аввалан аз нзари аллома танҳо касе ки метавонад Исломро ба сурати комил иқома намояд, халифаи мансуби Худованд аст ва бино бар исмати халифаи Худованд, мумкин нест ки ӯ Исломро ноқиз иҷро намояд. Сониян Ислом дар даврони ҳаёти нуронии Паёмбари Акрам, иборат буд аз маҷмӯъаи дастурот ва аҳкоме ки Худованд то ҳамон замон, бар Паёмбараш нозил фармуда буд ва рӯшан аст ки Паёмбари Акрам ба иқтизои исматаш тамомӣ аҳкоме ки бар ӯ нозил шуда будро бе кам ва костти иблоғ ва иҷро мефармояд. Солисан ҳеҷ ҳукме бар Паёмбари Акрам нозил намешуд магар баъд аз инки аҳкоми пешниёзи он ҳукм бар ӯ нозил мешуд то иҷрои он ҳукм мутаносиб, баҷо ва одилона бошад. Бинобарин чизе ки таҳти унвони иқомаи Ислом ба сурати ноқис мавриди интиқоди аллома аст, ба вузуҳ шомили даврони Паёмбари Акрам намешавад ва ба баъд аз он Ҳазрат ва мушаххасан даврони касоне инсироф меёбад ки Худованд ононро ба унвони халифаи худ мансуб накарда буд ва табъан онон ба иқтизои ҷаҳл ва кӯтоҳии худ аз уҳдаи иқомаи кулл Ислом бар наёмаданд. Ба Худо қасам ин матлаб комилан возеҳ аст ва таҷоҳули нависанда нисбат ба он хиҷолатовар аст! Бадтар инки нависанда муддаъӣ шудааст ки ҳазрати аллома фармудаанд: «Пас аз Паёмбар (с) низ ҳаргиз имкони амал ба дини комил набуда!!» Ва ин дурӯғи шохдори дигаре аз ин нависандаи дурӯғгӯ аст; Чароки аллома сад дар сад мӯътақид ба «Зарурат ва имкони» иқомаи кулли Ислом баъд аз Паёмбар ҳастанд ва асосанан барои табйини ин мавзӯъ боберо дар китоби худ таҳти унвони «Имкони иқомаи кулли Ислом» гушудаанд ва дар ибтидои ҳамин боб тасриҳ фармудаанд: «Мумкин аст пиндошта шавад ки амал ба кулли Ислом, мумкин нест ва бо ин васф, чорае ҷуз амал ба ҷузъӣ аз он вуҷуд надорад ва ҳаргоҳ амал ба ҷузъӣ аз он муҷзӣ набошад, бечорагӣ падид меояд ки мумкин нест; Аммо рӯшан аст ки ин пиндори воҳӣ аст.»[42] Ва сипас барои иқомаи кулли Ислом роҳкор ироъа медиҳанд. Бо ин авсоф, шоиста аст ки нависандаи дурғгӯӣ «Шаҳри суъол» аз ин ҳама дурӯғгӯии худ хиҷолат бикашад ва ба даргоҳи Худованди Мутаъол тавба ва истиғфор кунад ва аз ҳазарти аллома узр бихоҳад ва хоҳиш кунад ки барои ӯ талаби мағфират фармоянд; Ҳамчунонки шоиста аст аз мардум низ бобати ин ҳама дурӯғгӯӣ узр бихоҳад ва ҳалолият биталабад, бошад ки ӯро бибахшанд ва барои ҳидоят ё шифои ӯ дуъо кунанд.
Инҳо ҳамаи ибҳомот ва ишколоте буд ки ин нависандаи муғриз ва мунҳариф, баъд аз айбҷӯӣ ва васвасаи фаровон дар бораи китоби арзишианди «Бозгашт ба Ислом» таваҳҳум карда буд ва тардиде нест ки бо ин айбҷӯӣ ва васваса агар метавонист ҳатман бар ибҳомот ва ишколоти мазкур меафзуд, дар ҳоле ки мулоҳиза фармудид ҳамаи ин ибҳомот ва ишколоти то чи андоза сабук, сахиф ва музҳик аст, то ҳадде ки агар касе китоби гаронсанги «Бозгашт ба Ислом» ро як бор мутолиъа карда бошад, аслан ниёзе ба ин тавзиҳоти мо надорад ва худаш бо хондани ин ибҳомот ва ишколот, ба сустӣ ва нодурустии онҳо ва ғаразварзии нависандааш пай мебарад. Ба ҳамин далил аст ки ин қабил нависандагони фиребхӯрда ё худфурӯхта ки навъан тавассути марокизи амниятӣ ё суханпарокании ҳукуматҳо маъмурият доранд, таноҳ умедвор ҳастанд ки битавонанд афроди бехабар аз мабонии фикрии ҳазрати алломаро ба дом бияндозанд ва дучори шакку бадбинӣ созанд ва аз мутолиъаи осори эшон боздоранд ва бо равиши касифе ки намунаҳои аз онро дидед, гуфтумони Исломӣ ва поки ин бузургворро лаҷанмол кунанд, дар ҳоле ки бо ин корҳои шармовар ва зидди Исломӣ танҳо обурӯӣ худро мебаранд ва ба наҳзати ҳаққи ин бузургвор ёрӣ мерасонанд то бо иқтидо ва шикваи бештаре ба сироти мустақими худ идома диҳад.
Худовандро шокирем ки ба мо тавфиқ дод то ҳаққро ошкор ва дурӯғгӯёнро муфтазаҳ кунем ва аз рӯӣ сӯъи ният ва ғаразварзии онон дар барбари ҳақ парда бардорем. Тардиде нест ки тамомӣ тӯҳматҳои бепоя, муғолита иғвогарона ва фиребкориҳои нависандаи мазбур ва амсоли ӯ дар назди Худованди оъллимул ғайб маҳфуз аст ва Ӯ ба онон ки тасаввур мекунанд чунин хиёнатҳо ва бозигариҳое аз чашми Ӯ пинҳон мемонад ё аз хотираш фаромӯш мешавад мефармояд: ﴿كَلَّا ۚ سَنَكْتُبُ مَا يَقُولُ وَنَمُدُّ لَهُ مِنَ الْعَذَابِ مَدًّا﴾[43]; «Чунин нест; Ба зудӣ чизе ки мегӯйедро менависем ва барои ӯ азобро мумтад месозим» Ва мефармояд: ﴿مَا يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ﴾[44]; «Ҳеҷ суханеро бар забон намеоварад магар инки назди он муроқибе омодааст».
والسلام علی من اتّبع الهدی
