Илм ва ҷаҳл; Вазоифи олимон ва аъмоли онон

Бино бар мабнои Қуръонӣ ва бароҳинӣ аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло, ҳар ҳокиме ки Худованд ӯро барои ҳукумат ба хилофат аз ҷониби худ мансуб накарда, тоғут аст ва бино бар ин мабно, рӯшан аст ки тоғут наметавонад заминасози ҳукумати Худованд бошад; Хусусан агар доъияи вилояти мутлақа ва ихтиёротӣ мушобаҳи ихтиёроти маъсум дошта бошад; Чароки дар ин сурат баҳсе дар тоғут будани ӯ нест. Рӯшан аст ки мавозеъи хуби ӯ низ ба маънои интисоби ӯ аз ҷониби Худованд барои ҳукумат нест ва мабнои машруъияти сиёсӣ дар Ислом <<Изн>> аст на <<Амали солеҳ>>. Бо ин васф, агар касе ҳеҷ кори хуберо боқӣ нагузорад магар инки анҷом диҳад, вале мардумро ба ҷои ҳокимияти Маҳдӣ ба сӯӣ ҳокимияти худ даъват кунад ва итоъат аз худро монанди итоъат аз ӯ воҷиб шуморад, тоғуте аст ки ҷуз Худои Аззаваҷал парастиш мешавад ва ин аз қавоъиди рӯшан дар Ислом аст. Бино бар ин мабно, касе монанди Умар ибни Абдул Азиз, бо онки машҳур ба адолат ва некукорӣ буд, ҳокими машрӯъ шумурда намешуд; Чароки Худованд ӯро аз ҷониби худ ба ҳокимият бар мусалмонон нагумошта буд. Бале, дар сурате ки чунин ҳокиме даъвати ҳазрати Мансур ба сӯӣ Маҳдиро бипазирад ва омодагии худ барои таҳвили ҳокимият ба он ҳазрат дар чаҳорчӯбе ки ин бузургвор бар пояи китоби Худо ва суннати мутавотири Паёмбараш табйин фармудаастро эълом намояд, машрӯъият ёфтани ӯ баъид нест.