نوشیدن شراب تنها برای مضطر جایز است و او کسی است که حفظ حیاتش متوقّف بر نوشیدن شراب است و البته واجب است که به قدر ضرورت از آن اکتفا کند؛ چنانکه خداوند فرموده است: ﴿فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ فَلَا إِثْمَ عَلَيْهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ﴾[۱]؛ «پس هر کس مضطر شود بی‌آنکه ستمگر یا زیاده‌خواه باشد گناهی بر او نیست، هر آینه خداوند آمرزنده‌ای مهربان است» و فرموده است: ﴿فَمَنِ اضْطُرَّ فِي مَخْمَصَةٍ غَيْرَ مُتَجَانِفٍ لِإِثْمٍ ۙ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ﴾[۲]؛ «پس هر کس در تنگنایی مضطر شود بی‌آنکه مایل به گناهی باشد، پس خداوند آمرزنده‌ای مهربان است». امّا آیا کسی که حفظ حیاتش متوقّف بر نوشیدن شراب نیست، بلکه کاهش درد یا بهبود بیماری‌اش متوقّف بر آن است، مضطر شمرده می‌شود؟ ظاهر این است که نه؛ چراکه متبادر از ﴿فَمَنِ اضْطُرَّ﴾ در کتاب خداوند، کسی است که حفظ حیاتش متوقّف بر تناول حرام است، نه کاهش درد یا بهبود بیماری‌اش، بلکه چه بسا متبادر از آن در عرف نیز همین باشد؛ خصوصاً با توجّه به اینکه متوقّف بودن کاهش درد یا بهبود بیماری بر نوشیدن شراب بسیار بعید است؛ چراکه امروزه روش‌های مختلفی برای کاهش درد و بهبود بیماری پدید آمده و با وجود آن‌ها اضطرار به نوشیدن شراب ثابت نمی‌شود، اگرچه پزشکی فاسق به آن توصیه نماید.