سلام بر کسانی که حق را می‌شناسند و می‌پذیرند و با دل و زبان و دست خود یاری می‌کنند.

و امّا بعد

اصل، برابری حقوق و تکالیف زن و مرد است مگر در موردی که دلیلی قطعی از شرع برای تفاوت در آن وجود دارد؛ چراکه همه‌ی اوامر و نواهی خداوند و پیامبرش از این جهت عام و مطلق‌اند و شامل هر دو می‌شوند، مگر نواهی و اوامری که اختصاص آن‌ها به یکی از آن دو معلوم است. بر این اساس، زنان می‌توانند در هر کار مشروعی که انجام آن به تنهایی برای آنان جایز است با مردان مشارکت کنند، مشروط به اینکه مستلزم کاری غیر مشروع مانند تماس بدنی یا گفتار تحریک کننده یا تنها شدن با آنان در مکانی که کسی داخل نمی‌شود یا کاستن از پوشش واجب یا کوتاهی در ادای حقّ شوهر یا اضاعه‌ی فرزندی که مکلّف به تربیت او هستند نباشد؛ چراکه اگر مستلزم چنین کارهایی باشد، مقدّمه‌ی حرام شمرده می‌شود و مقدّمه‌ی حرام عقلاً حرام است؛ همچنانکه برای مردان نیز جایز نیست که در چنین حالاتی با زنان مشارکت کنند یا مشارکت آنان با خود را بپذیرند؛ چراکه این همکاری با آنان در گناه و زیاده‌روی است، در حالی که خداوند فرموده است: ﴿وَتَعَاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَالتَّقْوَى ۖ وَلَا تَعَاوَنُوا عَلَى الْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ ۚ وَاتَّقُوا اللَّهَ ۖ إِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ﴾[۱]؛ «و با یکدیگر در نیکوکاری و تقوا همکاری کنید و با یکدیگر در گناه و زیاده‌روی همکاری نکنید و از خداوند بترسید؛ چراکه عقاب خداوند شدید است».