نوشیدن بول شتر، سنّت شمرده نمی‌شود؛ زیرا چیزی نیست که رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم آن را تشریع کرده باشد، بل یک روش درمانی بیابانی در طبّ قدیم است که اطبّای عرب برای برخی بیماران تجویز می‌کردند و رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم آن را برای آنان -هرگاه به آن ضرورت داشته باشند- اجازه فرموده و روشن است که نوشیدن هر چیزی در وقت ضرورت جایز است، بی‌آنکه سنّت شمرده شود؛ چنانکه خداوند عزّ وجلّ فرموده است: ﴿فَمَنِ اضْطُرَّ فِي مَخْمَصَةٍ غَيْرَ مُتَجَانِفٍ لِإِثْمٍ ۙ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ﴾[۱]؛ «هر کس در تنگنایی ناگزیر شود بی‌آنکه در پی گناهی باشد، خداوند آمرزنده‌ای مهربان است».

اما اینکه خداوند در بول شتر شفایی برای برخی دردها قرار داده باشد، عجیب نیست؛ چراکه در چیزهایی به مراتب ناخوشایندتر از آن مانند زهر مار و نیش عقرب شفایی برای برخی دردها قرار داده است؛ خصوصاً با توجّه به اینکه شتر در بیابان از آب‌هایی مملو از املاح معدنی و گیاهانی پاکیزه و سودمند تغذیه می‌کند و با این وصف، وجود شفا در بول آن بعید نیست، بل چه بسا از وجود شفا در برخی داروهای شیمیایی جدید و متداول با بسته‌بندی‌های زیبا و فریبنده که صرفاً با انگیزه‌های اقتصادی و سودجویانه تولید شده، محتمل‌تر است و شفا جز از جانب پروردگار نیست.