شفای بندگان از جانب خداوند است و اوست که حاجات آنان را برآورده می‌سازد، خواه آنان از آن آگاهی داشته باشند و خواه از آن غافل باشند؛ چنانکه فرموده است: ﴿كُلًّا نُمِدُّ هَؤُلَاءِ وَهَؤُلَاءِ مِنْ عَطَاءِ رَبِّكَ ۚ وَمَا كَانَ عَطَاءُ رَبِّكَ مَحْظُورًا﴾[۱]؛ «هر یک از اینان و آنان را از عطاء پروردگارت بهره‌مند می‌سازیم و عطاء پروردگارت محدود نیست». روزیِ منکرانش را به سبب انکارشان قطع نمی‌کند و حاجت دشمنانش را به سبب دشمنی‌شان نادیده نمی‌گیرد؛ چراکه اگر آنان او را نمی‌شناسند، او آنان را می‌شناسد و اگر آنان به او اعتنا ندارند، او به آنان اعتنا دارد و این مظهر رحمانیّت او و تجلّی اسم أرحم الراحمین است؛ چنانکه یکی از یارانمان ما را خبر داد، گفت:

«كُنْتُ مَعَ الْمَنْصُورِ الْهَاشِمِيِّ الْخُرَاسَانِيِّ فِي مَسْجِدٍ فَسَمِعَ رَجُلًا يَدْعُو اللَّهَ تَعَالَى فَيَقُولُ: <يَا مَنْ يُؤْتِي مَنْ لَا يَسْأَلُهُ وَمَنْ لَا يَعْرِفُهُ تَحَنُّنًا مِنْهُ وَرَحْمَةً>، فَأَخَذَهُ الْبُكَاءُ ثُمَّ قَالَ: كَذَلِكَ اللَّهُ رَبُّنَا، يُؤْتِي مَنْ لَا يَسْأَلُهُ وَمَنْ لَا يَعْرِفُهُ وَمَنْ يَسْأَلُ غَيْرَهُ يَأْتِي إِلَى شَجَرٍ فَيَسْأَلُهُ فَيُؤْتِيهِ اللَّهُ تَعَالَى فَيَنْصَرِفُ وَهُوَ يَقُولُ: <آتَانِيَ الشَّجَرُ> وَأَنَّى لِلشَّجَرِ أَنْ يُؤْتِيَهُ؟! أُولَئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ»[۲]؛ «به همراه منصور هاشمی خراسانی در مسجدی بودم، پس شنید که مردی به درگاه خداوند بلندمرتبه دعا می‌کند و می‌گوید: <ای کسی که عطا می‌کند به کسی که از او نمی‌خواهد و کسی که او را نمی‌شناسد از روی مهربانی و رحمت>، پس آن جناب را گریه گرفت و سپس فرمود: این گونه است پروردگار ما، عطا می‌کند به کسی که از او نمی‌خواهد و کسی که او را نمی‌شناسد و کسی که از غیر او می‌خواهد، می‌آید به نزد درختی و از آن می‌خواهد، پس خداوند بلندمرتبه به او عطا می‌کند، پس او باز می‌گردد در حالی که می‌گوید: <درخت به من عطا کرد> و کجا درخت را می‌رسد که به او عطا کند؟! آنان همانا غافلانند!».