شناخت أعلم، متوقّف بر استقراء تامّ عالمان و احاطه به علم آنان است که جز برای خداوند ممکن نیست و از این رو، شناخت أعلم، تنها با رجوع به خداوند یا رجوع به کسی ممکن است که از جانب خداوند خبر می‌دهد؛ همچنانکه بنی اسرائیل به پیامبر خود رجوع کردند و او طالوت را به عنوان أعلم معرّفی کرد و فرمود: ﴿إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاهُ عَلَيْكُمْ وَزَادَهُ بَسْطَةً فِي الْعِلْمِ وَالْجِسْمِ﴾[۱]؛ «هرآینه خداوند او را بر شما برگزید و در علم و جسم فزونی داد»؛ خصوصاً با توجّه به اینکه أعلم عالمان، خلیفه‌ی خداوند در زمین است و او جز با نصّی از جانب پیامبر یا نشانه‌ای از جانب خداوند شناخته نمی‌شود، بلکه أعلم عالمان پس از او نیز تنها بدین سان شناخته می‌شود. با این حال، اگر کسی واقعاً أعلم باشد، به قدری از سایر عالمان متمایز است که عادتاً بر اهل نظر پوشیده نمی‌ماند، مانند ماه در میان ستارگان؛ تا حدّی که چون به او نظر می‌کنند قطع می‌یابند که او از سایر عالمان أعلم است؛ چراکه تمایز او از آنان مانند سپیده‌ی صبح در میان تاریکی، روشن است.