امیدوارم که زمينه‌سازان ظهور خلیفه‌ی خداوند، در صحّت و عافیت باشند.
در وجوب اطاعت از پدر و مادر تردیدی نیست، اما آیا اطاعت از کسانی که سرپرستی ما را بر عهده گرفته‌اند هم واجب است؟
آیا کسی می‌تواند به دلیل مشکلات روحی پدر یا مادرش، جدا از آن دو زندگی کند؟ با توجّه به اینکه گاهی ممکن است آن دو به دلیل بیماری، به اطرافیان خود آسیب‌های جسمی وارد کنند و البته ارتباط فرزند با آن دو به مرور زمان بیماری‌های روحی را هم در او ایجاد می‌کند.
لطفاً به نکات زیر توجّه کنید:
۱ . کسی که سرپرستی انسان را بر عهده گرفته است، پدر و مادر او محسوب نمی‌شود، ولی اگر به موجب وصیّت پدر یا جدّ پدری و برخورداری از صفت عدالت، قیّم شرعی محسوب شود، اطاعت از او تا زمان رسیدن به بلوغ و رشد لازم است؛ زیرا اطاعت از او، در واقع به اطاعت از پدر یا جدّ پدری باز می‌گردد که ولایت بر فرزندش را به او سپرده است؛ همچنانکه احترام و احسان به او و قدردانی از زحماتش، کاری نیک و پسندیده است.
۲ . زندگی کردن به گونه‌ی جدا از پدر و مادر، برای پسری که به بلوغ و رشد رسیده و نیز دختر بالغی که ازدواج کرده است، اشکالی ندارد؛ چراکه آن دو، اهلیّت تصرّف در امور خود را دارند، ولی پسری که به بلوغ یا رشد نرسیده و نیز دختری که ازدواج نکرده است، نباید بدون اذن پدر و مادرش از آن دو جدا شود، مگر اینکه پدر و مادرش به دلیل کفر یا اعتیاد یا بیماری روانی، دین یا جان یا آبروی او را به خطر بیندازند؛ چراکه در این صورت، به جدا شدن از آن دو ناگزیر است، مشروط به اینکه جای امن‌تری داشته باشد و اگر نداشته باشد، بر امام و سپس مؤمنان عادل واجب است که جای امنی را برای او فراهم کنند و این مقتضای احسان یا ولایت آنان در امور حسبیّة است.
