در خیابان قدم می‌زنم و فکر می‌کنم. از خودم می‌پرسم که چند نفر از این آدم‌ها به تو فکر می‌کنند؟ چند نفر از آن‌ها دغدغه‌ی تو را دارند؟ چند نفرشان درباره‌ی تو مطالعه و تحقیق می‌کنند؟
فاصله‌ی چندانی با مزار امام رضا ندارم. همیشه هرگاه نام امام غریب می‌آمد یاد آن حضرت می‌افتادم، ولی الان مدت‌هاست که می‌دانم تو از آن امام غریب هم غریب‌تری! بین میلیون‌ها مسلمان هستی، بین میلیون‌ها مدّعی تشیّع و محبّت اهل بیت، ولی باز هم غریبی!
از زمان کودکی در سرم فرو کرده بودند که هر وقت زن‌ها شبیه مردها شوند و بالعکس تو می‌آیی، ولی الان که انسان‌ها شبیه سگ‌ها و گرگ‌ها و خوک‌ها بلکه شبیه دیوها شده‌اند، تو هنوز نیامده‌ای!
مدت‌ها در سرم فرو کرده بودند که هر وقت فساد و بی‌حیایی در جامعه زیاد شود تو می‌آیی، ولی الان که روابط نامشروع بین زن و مرد نامحرم به زنا بین محارم و یا همجنس‌گرایی تبدیل شده است، تو همچنان نمی‌آیی!
مدت‌ها است در سرم فرو کرده‌اند که هر وقت ظلم و اجحاف به مستضعفین در جامعه زیاد شود تو می‌آیی، ولی الان که اختلاس‌های میلیاردی آقا زاده‌ها فاش شده است، تو باز هم نمی‌آیی!
چرا؟! به این دلیل که هیچ یک از این عوامل برای آمدن تو کافی نیست!
در رسانه‌هاشان حدیثی از پیامبر صلّی الله علیه و آله نقل می‌کنند که با ایمان‌ترین مردم کسانی هستند که انتظار فرج را می‌کشند، اما نمی‌گویند که یک منتظر باید اول خود را بشناسد و خودسازی کند؛ نمی‌گویند که پیش از هر چیز باید اسلام واقعی را بشناسد و سپس در مقام عمل برای پیروزی حق بر باطل تلاش کند.
دلم پر است آقای من! ای مهدی آل محمّد! دلم پر است از کسانی که مدّعی یاری تو هستند و در خانه‌های لوکس و ماشین‌های گران‌قیمت آسایش دارند، اما نمی‌دانند شما الآن گرسنه هستی یا نه و مکان گرمی داری یا نه و از همه مهم‌تر به خاطر دنیاگرایی آن‌ها و جهل مردم مدت غیبتت طولانی شده است. از بیم جانتان است که نمی‌آیید و هم اکنون هم به همین دلیل غایب هستید؛ چون کسی جز یاران محدودتان در خراسان نیست که یاری‌تان کند.
شاید بعضی از مردم بپرسند این چه امامی است که از بیم جانش پنهان شده یا این چه امامی است که ممکن است شب سر گرسنه بر زمین بگذارد و یا نیازمند یاری من و شما باشد؟! در حالی که ندای «إنّما أنا بشر مثلکم» را فراموش کرده‌اند که از گلوی خیر البشر شنیده می‌شد و از یاد برده‌اند که امام مهدی برتر از پیامبر نیست تا به یاوری احتیاج نداشته باشد...
همه‌ی این‌ها برای ما امتحان الهی است. خداوند می‌خواهد بداند آیا ما حاضریم که از مال و جانمان در راه او بگذریم و آن را در راه ظهور خلیفه‌اش هزینه نماییم یا مانند کوفیان زمان امام حسین علیه السلام هستیم که امروز فرزندش را تنها می‌گذاریم؟!
قرن‌ها است که این همه به اصطلاح آیت الله و مجتهد و مرجع تقلید آمده‌اند و رفته‌اند! میلیون‌ها مسلمان در موسم حج و در عرفات و راهپیمایی اربعین و در سایر مجامع و مناسبت‌های دینی و مذهبی جمع می‌شوند، ولی هنوز تعدادی کافی یار واقعی پیدا نشده است که تو بیایی! وای که چه قدر تو غریب هستی!
افسوس... افسوس می‌خورم و تعجّب می‌کنم. با اینکه امروز زمینه‌ساز ظهور تو جناب علامه منصور هاشمی خراسانی -همو که غربتش در میان ما انعکاس غم‌انگیز غربت توست- کتابی با این عظمت و نورانیت نوشته که هر کس بهره‌ای از عقل سلیم و قلب پاک دارد و جویای حقیقت است به حقانیت آن پی می‌برد، چرا کسانی که اسم خود را آیت الله گذاشته‌اند و نان و نمک شما را می‌خورند، آن را قبول نمی‌کنند و زمینه‌ساز ظهورتان را یاری نمی‌دهند؟! مگر «بازگشت به اسلام ناب محمّدی» چیز بدی است که این‌ها از آن ناراحت و عصبانی هستند؟ مگر در این کتاب، چیزی جز آیات قرآن و احادیث متواتر و احکام عقل می‌یابند که تا این حد از آن رویگردان شده‌اند؟
دلم پر است آقای من!
دلم برای جوانانی می‌سوزد که فریب اسم پر طمطراق و فریبنده‌ی «مدافع حرم» را می‌خورند و به سوریه می‌روند و جانشان را برای حکومت غیر خدا از دست می‌دهند و پدر و مادرشان اشک شوق می‌ریزند و خوشحالند که فرزندشان شهید شده است!!
دلم پر است از اینکه در ماه‌های محرم و صفر مردم از این مجلس به آن مجلس می‌روند تا ثوابی برای خود جمع کنند یا اینکه تعداد دیگ‌های نذری را هر ساله بیشتر کنند تا شاید حاجت‌روا شوند، ولی نمی‌دانند با این کارهای بیهوده و بی‌معرفت، مدّت غیبت تو را طولانی‌تر می‌کنند!
چه قدر خوب است که از طریق امام حسین وارد شویم و امام زمانمان را بشناسیم، ولی افسوس که این اتفاق خیلی کم می‌افتد و نادر است! که اگر چنین کاری می‌شد قطعاً قدم مهمّی برای زمینه‌سازی ظهور مهدی برداشته می‌شد!
من در همین شب که این مطلب را می‌نویسم، به خدای مهربانم قول می‌دهم تا به نوبه‌ی خودم آن‌قدر تلاش کنم تا قدمی مثبت برای ظهورت بردارم؛ چون تنها محبّ تو بودن کافی نیست، بلکه باید برای آمدن تو تلاش کرد.