نویسنده‌ی پرسش: فاطمه

تاریخ پرسش: ۱۴۰۳/۸/۲۴

می‌خواستم نظر علامه را در مورد مراقبه یا مدیتیشن بدانم؛ چون من بی‌نهایت نشخوار فکری دارم، تا حدّی که حتی موقع نماز نمی‌توانم حضور قلب داشته باشم. شنیده‌ام که مراقبه برای آرام کردن ذهن و بالا بردن تمرکز خوب است. آیا تأیید می کنند؟

پاسخ به پرسش شماره: ۵۱

تاریخ پاسخ به پرسش: ۱۴۰۳/۹/۱۱

بهترین مراقبه، ذکر خداوند است و کسی که با ذکر خداوند به آرامش نمی‌رسد، با هیچ چیز دیگری به آرامش نخواهد رسید؛ چنانکه خداوند فرموده است: ﴿الَّذِينَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ ۗ أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ﴾[۱]؛ «کسانی که ایمان دارند و دل‌هاشان با ذکر خداوند آرامش می‌یابد؛ بدانید که دل‌ها با ذکر خداوند آرامش می‌یابد» و مراد از ذکر خداوند، توجّه داشتن به او و سخن گفتن با او به منزله‌ی کسی است که حضور دارد و می‌بیند و می‌شنود، در حالی که می‌تواند هر مشکلی را حل کند و هر عملی را جزا دهد. بنابراین، آرامش را در ذکر خداوند بجویید، نه در حرکات و سکنات لَغوی که کافران و فاسقان تعلیم می‌دهند و نه در کارهای حرام.

برای آگاهی از اسباب حضور قلب در نماز، به پرسش و پاسخ ۲۷۷ مراجعه کنید.