تمام عمر گرفتارِ خویشتن بودیم
همیشه جورکشِ کار خویشتن بودیم
نرفته در پی تصدیقِ مهربانی تو؛
اسیرِ وحشتِ انکارِ خویشتن بودیم
تو بودی آینه‌ی صلحِ پایدار، اما
به چشم آینه، زنگار خویشتن بودیم
به حکمِ محکمه‌ی عشق، بی‌عنایتِ عقل
سَحَر سَحَر همه بر دار خویشتن بودیم
همیشه غرق تخیّل، همیشه سر به هوا
به خَلقِ دلهره سربار خویشتن بودیم
شبیه حافظه‌ی عنکبوت از همه سو،
اسیرِ خانگیِ تارِ خویشتن بودیم
نبود در سر ما دردِ دوری از تو ولی:
همیشه در پیِ دستارِ خویشتن بودیم
میان شهرِ دل‌آشوبِ فارغ از قانون
فقط به عشقِ تو هنجار خویشتن بودیم
بیا که زلزله ما را تکان نخواهد داد
که ما تجسّمِ آوار خویشتن بودیم