أَخْبَرَنَا أَحْمَدُ بْنُ عَبْدِ الرَّحْمَنِ الطَّالَقَانِيُّ، قَالَ: سَأَلْتُ الْمَنْصُورَ عَنِ الْمَهْدِيِّ مَتَى يَظْهَرُ فِي النَّاسِ؟ فَقَالَ: إِذَا أَحَسَّ مِنْهُمُ الصَّبْرَ وَالْيَقِينَ، أَلَمْ تَسْمَعْ قَوْلَ اللَّهِ تَعَالَى: ﴿وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا لَمَّا صَبَرُوا وَكَانُوا بِآيَاتِنَا يُوقِنُونَ﴾[۱]؟ قُلْتُ: وَاللَّهِ لَا أَحْسَبُ أَنَّ أَكْثَرَهُمْ يَصْبِرُونَ أَوْ يُوقِنُونَ أَبَدًا! قَالَ: وَأَنَا وَاللَّهِ لَا أَحْسَبُ ذَلِكَ، وَلَكِنَّ الْقَلِيلَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ كَثِيرٌ إِذَا صَبَرُوا وَكَانُوا بِآيَاتِ اللَّهِ يُوقِنُونَ! ثُمَّ قَالَ: أَمَا وَاللَّهِ لَا يَمْنَعُهُ قِلَّةُ عَدَدِكُمْ، فَإِنَّ الْمُؤْمِنِينَ لَمْ يَزَالُوا قَلِيلِينَ، وَلَكِنْ يَمْنَعُهُ أَنَّكُمْ لَا تَصْبِرُونَ وَلَا تُوقِنُونَ! فَإِنْ يَكُنْ مِنْكُمْ ثَلَاثُمِائَةٍ وَثَلَاثَةَ عَشَرَ رَجُلًا صَابِرًا مُوقِنًا يَظْهَرْ لَكُمْ! أَلَسْتُمْ تَزِيدُونَ عَنْ ذَلِكَ فِي الْعَدَدِ؟! قُلْتُ: بَلَى، قَالَ: فَلَا تَلُومُوا النَّاسَ، وَلُومُوا أَنْفُسَكُمْ! ثُمَّ قَالَ: إِنَّ النَّاسَ بِمَنْزِلَةِ الْبَهَائِمِ، لَا تُغْنِي كَثْرَتُهَا شَيْئًا، وَقَدْ يَسُوقُ قَطِيعًا كَبِيرًا مِنْهَا رَجُلٌ وَاحِدٌ، فَلَا تَسْتَقِلُّوا عَلَى اللَّهِ الْعَدَدَ، وَأَصْلِحُوا أَنْفُسَكُمْ!

ترجمه‌ی گفتار:

احمد بن عبد الرحمن طالقانی ما را خبر داد، گفت: از منصور درباره‌ی مهدی پرسیدم که چه هنگام میان مردم ظهور می‌کند؟ پس فرمود: هرگاه صبر و یقین را در آنان احساس کند، آیا سخن خداوند را نشنیده‌ای که فرموده است: «از آنان امامانی قرار دادیم که به امر ما هدایت می‌کنند، هنگامی که صبر کردند و به آیات ما یقین نمودند»؟ گفتم: به خدا سوگند گمان نمی‌کنم که بیشتر آنان هیچ گاه صبر کنند یا یقین نمایند! فرمود: من هم به خدا سوگند این را گمان نمی‌کنم، ولی اندکی از مؤمنان بسیار هستند هرگاه صبور باشند و به آیات خداوند یقین داشته باشند! سپس فرمود: بدانید که به خدا سوگند، کمیِ تعداد شما او را (از ظهور) باز نمی‌دارد؛ چراکه مؤمنان همیشه کم بوده‌اند، بل این او را (از ظهور) باز می‌دارد که شما صبر نمی‌کنید و یقین نمی‌نمایید! پس اگر از شما سیصد و سیزده مرد باشند که صبر و یقین داشته باشند، او برایتان ظهور می‌کند! آیا از این تعداد بیشتر نیستید؟! گفتم: چرا، فرمود: پس مردم را ملامت نکنید و خود را ملامت کنید! سپس فرمود: هرآینه مردم مانند چهارپایان هستند؛ کثرت‌شان از چیزی بی‌نیاز نمی‌کند و گله‌ای بزرگ از آن‌ها را یک مرد حرکت می‌دهد؛ پس تعداد را برای خداوند کم نشمارید و خود را اصلاح کنید!