تکرار تاریخ

تاریخ در روزگاری نه چندان دور، چنین قضاوت خواهد کرد. چهل سال در ایران، ملّتی که شیطان انحراف مهلک‌شان را برایشان زینت داده بود، به رسم قوم یهود، قدر و جایگاه امام زمانشان را به عالمان و راهبانشان عطا کردند و با تقلید کورکورانه و پیروی مطلق از فقها، آنان را به مثابه‌ی خداوندگارانی من دون الله پرستش کردند و در مجالس و مساجدشان، در تمام همین دوران چهل ساله، با لعن و تکفیر مخالفان عقیده‌ی شوم و بی‌اساس‌شان یعنی «ولایت مطلقه‌ی فقیه»، با شعار «مرگ بر ضدّ ولایت فقیه»، در حقیقت صاحب اصلی این جایگاه و مخالف‌ترین شخص با غاصبان آن یعنی شخص مهدی علیه السلام را، مانند علی علیه السلام در روزگارش، لعن کردند، تا نشان دهند که کوفی‌صفتی در کوفه و خیانت در شام محصور نمی‌ماند، بل مانند کرونا مرضی مسری است که می‌تواند از نسلی به نسل دیگر و از سرزمینی به سرزمین دیگر منتقل شود و با جاهل‌پروری و گسترش تقلیدگرایی و دور نگه داشتن مردم از سؤال و تحقیق و دعوت آنان به تبعیّت چشم و گوش بسته از عدّه‌ای قدرت‌طلب، همه‌ی جهان را به کوفه و شام تبدیل کند!

مشاهده‌ی تکرار تاریخ، مانند تحمّل درد جراحتی عمیق در حال هوشیاری است که بر آن نمک پاشیده می‌شود، در حالی که ناله و فریاد هم جرم به حساب می‌آید!