■ دانشجو از شدّت تعجّب، سکوت کرد. بهت بی‌سابقه‌ای او را فراگرفته بود و نمی‌گذاشت سخن بگوید. چند دقیقه طول کشید تا توانست فکر خود را جمع کند و بفهمد دقیقاً چه موضوعی طرح شده است و چه معنایی دارد! سرانجام در حالی که وحشت کرده بود، فریاد زد: این سخن شما پایه‌ی اصلی مشروعیت و توجیه‌پذیری همه‌ی نظام‌های سیاسی موجود را متزلزل می‌سازد و بسیاری از بافته‌های فرهنگی، اجتماعی و حتی اقتصادی بشر را پنبه می‌کند! دست کم از هزار سال پیش تاکنون، عالمان مسلمان دو دسته بوده‌اند: دسته‌ای اصرار داشته‌اند که مهدی به دنیا نیامده است و برای ما معلوم و به ما مربوط نیست که چه زمانی به دنیا خواهد آمد و دسته‌ای دیگر بر آن بوده‌اند که او به دنیا آمده، ولی تا زمانی که خدا بخواهد و مصلحت اقتضاء کند، در پسِ پرده‌ی غیبت است و امکان تحقّق حکومتش نیست. بنابراین، از نگاه هر دو دسته باید به فکر حکومت دیگری بود؛ چراکه «ممکن است صد هزار سال دیگر بگذرد و مصلحت اقتضاء نکند که حضرت تشریف بیاورد. در طول این مدت مدید، احکام اسلام باید زمین بماند و اجرا نشود؟... هرج و مرج است؟»[۱]. حال آیا شما مبنای هر دو دسته را که در طول بیش از هزار سال جا افتاده است، زیر سؤال می‌برید؟!