«و کلیدهای غیب نزد اوست که کسی جز او به آن علم ندارد و به هر چیزی که در خشکی و دریاست عالم است و هیچ برگی نمی‌افتد مگر اینکه به آن علم دارد و هیچ دانه‌ای در تاریکی‌های زمین و هیچ تر و خشکی نیست مگر اینکه در کتابی روشنگر است» و فرموده است: ﴿إِنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ وَأَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ﴾[۱]؛ «بی‌گمان خداوند می‌داند و شما نمی‌دانید»!

وانگهی روشن است که تطبیق احکام خداوند بر موضوعات آن‌ها، بدون حکومت او بر آن‌ها ممکن نیست؛ چراکه بسیاری از احکام او برای آن‌ها، عمومی است و تبعاً بدون سلطه‌ی او بر آن‌ها، ضمانت اجرا ندارد؛ در حالی که حکومت او بر آن‌ها، بدون اطاعت آن‌ها از او ممکن نیست و این به معنای وجوب اطاعت آن‌ها از اوست؛ همچنانکه اطاعت آن‌ها از غیر او جایز نیست؛ زیرا اطاعت آن‌ها تنها از کسی معقول است که از هر نقصانی منزّه است؛ با توجّه به اینکه اطاعت از ناقص، به نقصان می‌انجامد و روشن است که کسی جز خداوند، از هر نقصانی منزّه نیست؛ چنانکه فرموده است: ﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ ۖ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ﴾[۲]؛ «هان ای مردم! شما به خداوند نیازمند هستید و خداوند همانا بی‌نیاز ستوده است»!

افزون بر آنکه حاکمیّت بر مردم، به معنای مالکیّت بر برخی اختیارات آنان است و چنین مالکیّتی، به مالکیّت بر مردم باز می‌گردد که جز برای تکوین کننده‌ی آنان ثابت نیست؛ چنانکه فرموده است: ﴿أَلَا إِنَّ لِلَّهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ﴾[۳]؛ «آگاه باشید که هر چه در آسمان‌ها و زمین است، برای خداوند است» و فرموده است: ﴿أَمَّنْ يَمْلِكُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ﴾[۴]؛ «یا چه کسی بر شنوایی و دیدگان مالکیّت دارد؟!» و فرموده است: ﴿ذَلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمْ لَهُ الْمُلْكُ ۚ وَالَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ مَا يَمْلِكُونَ مِنْ قِطْمِيرٍ﴾[۵]؛ «آن خداوند پروردگارتان است که حکومت برای اوست و کسانی جز او که می‌خوانید، پوست هسته‌ی خرمایی را مالک نیستند»!

از اینجا دانسته می‌شود که خداوند در حکومت بر مردم، یگانه است؛ چنانکه فرموده است: ﴿وَلَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ﴾[۶]؛ «و برای او شریکی در حکومت وجود ندارد» و تبعاً مردم را چاره‌ای نیست جز اینکه حکومت او بر خود را بپذیرند؛ چراکه بدون حکومت، زندگی آنان مختل می‌شود و حکومت او تنها حکومت معقول و قابل پذیرش است؛