چنانکه خداوند فرموده است: ﴿أَفَحُكْمَ الْجَاهِلِيَّةِ يَبْغُونَ ۚ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ حُكْمًا لِقَوْمٍ يُوقِنُونَ﴾[۱]؛ «آیا حکم جاهلیّت را می‌جویند؟! در حالی که چه کسی از خداوند بهتر حکم می‌کند برای گروهی که یقین می‌کنند؟!».

از اینجا دانسته می‌شود که خداوند در قانون‌گذاری، یگانه است و هر کس در این کار برای او شریکی بشناسد، مسلمان نیست، بلکه مشرک شمرده می‌شود؛ همچنانکه هر کس به لزوم عمل به قوانین خداوند معتقد نباشد و به قوانینی که دیگران با قطع نظر از قوانین او وضع کرده‌اند پایبند باشد، از لحاظ نظری کافر و از لحاظ عملی در بُعد اجتماعی ظالم و در بُعد فردی فاسق است؛ چنانکه خداوند فرموده است: ﴿وَمَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ فَأُولَئِكَ هُمُ الْكَافِرُونَ﴾[۲]؛ «و هر کس به چیزی که خداوند نازل کرد حکم نکند، آنان همانا کافرانند» و فرموده است: ﴿وَمَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ فَأُولَئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ﴾[۳]؛ «و هر کس به چیزی که خداوند نازل کرد حکم نکند، آنان همانا ظالمانند» و فرموده است: ﴿وَمَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ فَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ﴾[۴]؛ «و هر کس به چیزی که خداوند نازل کرد حکم نکند، آنان همانا فاسقانند»! این در حالی است که هم‌اکنون در بسیاری از کشورهای اسلامی، بیشتر قوانین خداوند متروک شده است و به جای آن، قوانینی بشری از سنخ قوانین کافران، وضع و تطبیق می‌شود؛ مانند آنکه قاتل با وجود اجتماع شرایط قصاص، کشته نمی‌شود و سارق با وجود اجتماع شرایط حد، قطع دست نمی‌شود و زانی با وجود اجتماع شرایط حد، رجم یا جلد نمی‌شود و به جای آن، محبوس می‌شود. روشن است که این، اگرچه به سبب عدم تناسب احکام خداوند با آنان پس از تقصیرشان باشد، خروجی آشکار از اسلام است؛ زیرا آنان می‌دانند که قوانین‌شان از خداوند صادر نشده و مغایر با قوانین اوست و با این حال، به پیروی از آن معتقد و ملتزمند و با این وصف، بحثی در خروج آنان از اسلام ولو تحت عنوان نفاق نیست و تبعاً بر مسلمانانی که در میان آنان زندگی می‌کنند، واجب است که هرگاه توانایی بازگرداندن آنان به اسلام از طریق امر به معروف و نهی از منکر را داشته باشند، این کار را انجام دهند و هرگاه توانایی انجام این کار را نداشته باشند، در صورت امکان از میان آنان هجرت کنند و به کشوری دیگر بروند که قوانین خداوند در آن تطبیق می‌شود و اگر با وجود توانایی و امکان، هیچ یک از این دو کار را نکنند، در ظلم و فسق آنان شریکند، هر چند به سبب برائت قلبی‌شان از آنان، در کفر آنان شریک نباشند؛