البته روشن است که مباشرت در تطبیق احکام خداوند، مستلزم نبوّت نیست تا با ختم آن منافات داشته باشد؛ زیرا مباشر در تطبیق، تنها اجرا کننده‌ی احکامی است که از جانب خداوند تشریع و توسّط نبی، تبلیغ شده است و به ارتباط وحیانی با خداوند تا جایی که به تلقّی احکام او برای تبلیغ مربوط می‌شود، نیازی ندارد. هر چند ارتباط وحیانی با خداوند تا جایی که به تلقّی احکام او برای تبلیغ مربوط نمی‌شود، به معنای نبوّت نیست و برای غیر نبی ممکن است؛ چنانکه به عنوان نمونه، خداوند به مادر موسی با آنکه نبی نبود، وحی کرد؛ چنانکه فرموده است: ﴿وَأَوْحَيْنَا إِلَى أُمِّ مُوسَى أَنْ أَرْضِعِيهِ ۖ فَإِذَا خِفْتِ عَلَيْهِ فَأَلْقِيهِ فِي الْيَمِّ وَلَا تَخَافِي وَلَا تَحْزَنِي ۖ إِنَّا رَادُّوهُ إِلَيْكِ وَجَاعِلُوهُ مِنَ الْمُرْسَلِينَ﴾[۱]؛ «و به مادر موسی وحی کردیم که او را شیر بده، پس چون بر او ترسیدی او را در دریا بینداز و نترس و اندوه نخور، چراکه ما او را به تو بر می‌گردانیم و از پیامبران قرارش می‌دهیم» و به مریم با آنکه نبی نبود، وحی کرد؛ چنانکه فرموده است: ﴿وَإِذْ قَالَتِ الْمَلَائِكَةُ يَا مَرْيَمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاكِ وَطَهَّرَكِ وَاصْطَفَاكِ عَلَى نِسَاءِ الْعَالَمِينَ﴾[۲]؛ «و چون فرشتگان گفتند: ای مریم! هرآینه خداوند تو را اختیار کرد و پاکیزه ساخت و بر زنان جهانیان برگزید» و به ذو القرنین با آنکه نبوّت او ثابت نیست، وحی کرد؛ چنانکه فرموده است: ﴿قُلْنَا يَا ذَا الْقَرْنَيْنِ إِمَّا أَنْ تُعَذِّبَ وَإِمَّا أَنْ تَتَّخِذَ فِيهِمْ حُسْنًا﴾[۳]؛ «گفتیم ای ذا القرنین یا اینکه تعذیب کنی و یا اینکه در آنان نیکی پیش گیری» و به حواری‌ها با آنکه نبوّت آنان ثابت نیست، وحی کرد؛ چنانکه فرموده است: ﴿وَإِذْ أَوْحَيْتُ إِلَى الْحَوَارِيِّينَ أَنْ آمِنُوا بِي وَبِرَسُولِي قَالُوا آمَنَّا وَاشْهَدْ بِأَنَّنَا مُسْلِمُونَ﴾[۴]؛ «و چون به حواری‌ها وحی کردم که به من و به پیامبرم ایمان آورید، گفتند که ایمان آوردیم و گواه باش که ما مسلمانیم» و روشن است که مراد از وحی او به آنان، تکلّم او با آنان به معنای إلقاء معانی مورد نظرش در حسّ آنان بدون واسطه یا با واسطه‌ی فرشته است؛ چنانکه فرموده است: ﴿وَمَا كَانَ لِبَشَرٍ أَنْ يُكَلِّمَهُ اللَّهُ إِلَّا وَحْيًا أَوْ مِنْ وَرَاءِ حِجَابٍ أَوْ يُرْسِلَ رَسُولًا فَيُوحِيَ بِإِذْنِهِ مَا يَشَاءُ ۚ إِنَّهُ عَلِيٌّ حَكِيمٌ﴾[۵]؛ «و هیچ بشری را نرسد که خداوند با او تکلّم کند مگر به صورت وحیی یا از پس حجابی یا فرستاده‌ای را بفرستد پس به اذن او چیزی را که خواهد وحی نماید؛ چه آنکه او والایی حکیم است» و با این وصف، صرف وحی، مستلزم نبوّت نیست؛ چراکه نبوّت، به معنای تلقّی حکم خداوند از خطاب او برای رساندن آن به دیگران است، در حالی که کسانی چون مادر موسی، مریم، ذو القرنین و حواری‌ها، هر چند مورد خطاب خداوند قرار گرفتند، حکمی از او برای رساندن به دیگران را تلقّی نکردند و از این رو، نبی نبودند.