زیرا این قبیل کاستی‌ها، مقتضای بشریّت است که میان پیامبر و دیگران مشترک است؛ چنانکه خداوند فرموده است: ﴿قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ﴾[۱]؛ «بگو من تنها بشری مانند شما هستم» و روشن است که برکنار بودن از این قبیل کاستی‌ها، تنها برای خداوند ممکن است که کامل حقیقی است و کاملی جز او وجود ندارد و تنها اوست که شایسته‌ی تنزیه است و پیامبران، خدایگانی مانند خداوند نیستند و مانند او تنزیه نمی‌شوند؛ چنانکه فرموده است: ﴿وَلَا يَأْمُرَكُمْ أَنْ تَتَّخِذُوا الْمَلَائِكَةَ وَالنَّبِيِّينَ أَرْبَابًا ۗ أَيَأْمُرُكُمْ بِالْكُفْرِ بَعْدَ إِذْ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ﴾[۲]؛ «و شما را امر نکند که فرشتگان و پیامبران را خدایگانی بگیرید؛ آیا شما را به کفر امر می‌کند پس از آنکه شما مسلمان هستید؟!»؛ بل پیامبران انسان‌هایی هستند که به هر چیزی که یک انسان می‌تواند و باید از آن آگاهی داشته باشد، آگاهی دارند و از هر چیزی که یک انسان می‌تواند و باید از آن پرهیز کند، پرهیز می‌کنند و با این وصف، غلوّ درباره‌ی آنان با رساندنشان به جایی فراتر از استطاعت انسان که از هر گونه سهو، نسیان و غفلت منزّه پنداشته شوند، جایز نیست؛ همچنانکه تفریط درباره‌ی آنان با نسبت دادن کارهای مخالف تقوا، حیا و عفّت، به دور از حقیقت و ناروا است.

آری، ممکن است از برخی از آنان پیش از پیامبری‌شان، کارهایی ناشایست یا ظلم به خودشان، سر زده باشد که پیش از آغاز پیامبری‌شان، از آن توبه کرده باشند؛ مانند کاری که آدم کرد، هنگامی که بر خلاف نهی خداوند از میوه‌ی درخت خورد و کاری که موسی کرد، هنگامی که مردی از دشمنانش را به جانب‌داری از دوست خود و بدون بررسی کشت؛ با توجّه به اینکه هر دو به ظلم بودن آن بر خودشان، اقرار داشتند؛ چنانکه آدم گفت: ﴿رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنْفُسَنَا وَإِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ﴾[۳]؛ «پروردگارا! ما به خودمان ظلم کردیم و اگر ما را نیامرزی و رحم نکنی حتماً از زیان‌کاران خواهیم بود» و موسی گفت: ﴿رَبِّ إِنِّي ظَلَمْتُ نَفْسِي فَاغْفِرْ لِي فَغَفَرَ لَهُ ۚ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ﴾[۴]؛ «پروردگارا! بی‌گمان من به خودم ظلم کردم پس من را بیامرز! پس او را آمرزید؛ چراکه او آمرزنده‌ی مهربان است»؛ بل ممکن است از برخی‌شان در زمان پیامبری‌شان نیز، کاری ناشایست یا ظلم به خودشان، سر زده باشد که منافی با پیامبری‌شان نباشد و بی‌درنگ از آن توبه کرده باشند؛ مانند کاری که یونس کرد، هنگامی که پس از ادای رسالت خود و ناامیدی از اجابت قومش، آنان را پیش از اذن خداوند ترک نمود؛