چنانکه خداوند برای عبرت مسلمانان، از آن دو خبر داده و فرموده است: ﴿وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ ابْنَيْ آدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبَا قُرْبَانًا فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِمَا وَلَمْ يُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَرِ قَالَ لَأَقْتُلَنَّكَ ۖ قَالَ إِنَّمَا يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِينَ﴾[۱]؛ «و بر آنان خبر دو پسر آدم را به راستی بخوان، هنگامی که قربانی‌ای را پیش کردند، پس از یکی‌شان پذیرفته شد و از دیگری پذیرفته نشد؛ گفت: هرآینه تو را می‌کشم! گفت: خداوند تنها از پرهیزکاران می‌پذیرد»! با این وصف، مسلمان کسی است که تسلیم اراده‌ی خداوند باشد و در برابر آن چون و چرا نکند و با کسی که او برگزیده است، نستیزد؛ از این رو، اگر بنی امیه، دست از سرکشی در برابر خداوند بردارند و به قضای او درباره‌ی برادرانشان گردن بگذارند، برایشان بهتر است؛ چراکه هر دو از دودمان قریش هستند و وصل کردن رحم از قطع کردن آن بهتر است.

به هر حال، اکنون بیشتر مسلمانان، خواسته یا ناخواسته، پیرو جریان اموی هستند؛ زیرا دانسته یا نادانسته، از مذاهبی تبعیّت می‌کنند که با حمایت و مدیریت امویان یا حاکمان همسو با آنان پدید آمده یا رواج یافته‌اند؛ چنانکه به عنوان نمونه، کتاب مالک که زیربنای مذهب او قرار گرفت، به دنبال فرمان عمر بن عبد العزیز اموی (د.۱۰۱ق) و زیر نظر والی او در مدینه ابو بکر بن محمد بن عمرو بن حزم (د.۱۲۰ق) نوشته شد[۲] و در زمان حکومت عباسیان، مورد حمایت و تبلیغ منصور (د.۱۵۸ق) و مهدی عباسی (د.۱۶۹ق) قرار گرفت[۳] و مذهب ابن حنبل، پس از آن اعتبار یافت که متوکّل عباسی (د.۲۴۷ق) او و همگنانش را به خود نزدیک ساخت و تحت حمایت خود قرار داد[۴] و مذهب ابو حنیفه، پس از آن به رسمیت شناخته شد که دست از موضع سیاسی خود مبنی بر جواز مخالفت با حاکمان ظالم برداشت و در التقاطی آشکار، دیدگاه اهل حدیث مبنی بر وجوب اطاعت از آن‌ها را جایگزین آن ساخت و عملاً به وسیله‌ی ابو یوسف (د.۱۸۲ق) شاگرد برجسته‌ی ابو حنیفه که بر خلاف استادش، ریاست قضاء عباسیان را بر عهده گرفت، با حکومت آن‌ها درآمیخت[۵]